Beste ouders,
Om praktische redenen is de planning van de terugkomst gewijzigd. We zullen terug zijn zaterdagmorgen tussen 8 en 9 uur. Het voordeel is dat jullie niet in de midden van de nacht naar het Lyceum dienen te komen en dat jullie zoon of dochter de mogelijkheid heeft om in Bilbao nog een stukje cultuur mee te pikken, namelijk het Gugenheim Museum.
Wanneer we in Brussel zijn zullen de leerlingen een telefoontje plegen, zodat jullie het juiste aankomstuur weten.
Alvast tot dan.
Route
zondag 31 oktober 2010
Van Portomarin naar Palas de rei
Het was een zware tocht. Niet alleen door het profiel, maar zeker ook door de voortdurende gietende regen. Het heeft de volledige dag gegoten, met BAKKEN!
We hebben gelukkig weer een slaapplaats gevonden waar we met z’n allen terecht kunnen. Er was gelukkig ook voor iedereen warm water, want een warme douche was een welgekomen geschenk.
Mr. Luts (Eddy) en Mr. Geusens (Eric) zijn op zoek gegaan naar een eetgelegenheid. Op 100 meter van de auberge kunnen we terecht. (gelukkig, anders waren we weer even nat als ervoor). De ontspanningsactiviteiten zijn hier beperkt, want we liggen een tweetal kilometer buiten het centrum van Palas de Rei + het is zondag.
Enkele leerlingen sprongen weer – meer - dan een gat in de lucht toen de Braziliaan van gisteren ook incheckte.
Verslag door de leerlingen:
Vandaag hebben we iets meer dan de halve marathon, zesentwintigduizend meter, zestien en een kwart mijl, tweehonderd zestigduizend decimeter, twee miljoen zeshonderdduizend centimeter, een miljoen zeshonderd vijfentwintigduizend inch, zesentachtigduizend zeshonderd voet gelopen en zestienduizend vierhonderd zesenvijftig keer de lengte van mevrouw Coppens. Maar we zijn nog niet aan ons proefstuk toe want morgen doen we maarliefst negenentwintig kilometer. Het regende oude wijven en de steile hellingen waren moordend dus het was wel zeer zwaar. Onze schoenen transformeerden in een mum van tijd in een subtropisch zwembad (zonder wildwaterbaan ) maar dit weerhield ons er niet van om nog stevig te japen
(aan het gezin Dirix: japen betekent voor ons NIET mensen neersteken, het kwetst me enorm dat jullie dit van ons denken ).
Groeten en tot morgen
We hebben gelukkig weer een slaapplaats gevonden waar we met z’n allen terecht kunnen. Er was gelukkig ook voor iedereen warm water, want een warme douche was een welgekomen geschenk.
Mr. Luts (Eddy) en Mr. Geusens (Eric) zijn op zoek gegaan naar een eetgelegenheid. Op 100 meter van de auberge kunnen we terecht. (gelukkig, anders waren we weer even nat als ervoor). De ontspanningsactiviteiten zijn hier beperkt, want we liggen een tweetal kilometer buiten het centrum van Palas de Rei + het is zondag.
Enkele leerlingen sprongen weer – meer - dan een gat in de lucht toen de Braziliaan van gisteren ook incheckte.
Verslag door de leerlingen:
Vandaag hebben we iets meer dan de halve marathon, zesentwintigduizend meter, zestien en een kwart mijl, tweehonderd zestigduizend decimeter, twee miljoen zeshonderdduizend centimeter, een miljoen zeshonderd vijfentwintigduizend inch, zesentachtigduizend zeshonderd voet gelopen en zestienduizend vierhonderd zesenvijftig keer de lengte van mevrouw Coppens. Maar we zijn nog niet aan ons proefstuk toe want morgen doen we maarliefst negenentwintig kilometer. Het regende oude wijven en de steile hellingen waren moordend dus het was wel zeer zwaar. Onze schoenen transformeerden in een mum van tijd in een subtropisch zwembad (zonder wildwaterbaan ) maar dit weerhield ons er niet van om nog stevig te japen
(aan het gezin Dirix: japen betekent voor ons NIET mensen neersteken, het kwetst me enorm dat jullie dit van ons denken ).
Groeten en tot morgen
Hay que disfrutar las frutas del Camino 30-10-2010
… en dan denk je misschien: “Wat is me dat allemaal, daar begrijp ik n(auwelijks) iets van!” Ik vraag even je geduld, de uitleg volgt!
Vandaag was dus de eerste echte dag van de tocht: geen flauwe 7 km zoals gisteren, maar we kregen meteen een stevige 22-er op ons bord. Op deze druilerige dag (van een eufemisme gesproken!) melde ik me in de achterhoede van ons gezelschap, hetgeen in de Tour of de Vuelta wel eens “de bus” wordt genoemd. Dat betekent: verder dan dit kan je niet (terug)vallen. Geen probleem om deze positie vandaag te bekleden. Tijdens deze dagtocht wandelde ik soms met zijn twee, soms met drie, en een groot deel alleen. Dat geeft een mens gelegenheid om niet-alledaagse gedachten de overhand te laten nemen. Onbewust was er een sterke neiging om de vergelijking te maken met onze vorige Santiago-tocht (die van de begeleidende leerkrachten, bedoel ik). De verschillen zijn talrijk, en sommige zijn zeer objectief te beoordelen, andere zijn nogal subjectief.
De “objectieve” categorie heeft de overhand: zeker en vast heerst er deze keer een groot verantwoordelijkheidsgevoel t.o.v. onze leerlingen. Een beetje een dubbel gevoel eigenlijk: moeten we hen volledig loslaten zodat ze ten volle hun eigen weg kunnen ontdekken of toch maar voldoende begeleidende wegwijzers voorzien? Ook voor ons blijft dit een moeilijke evenwichtsoefening … Meteen wil ik ook even gebruik maken van de gelegenheid om deze groep te feliciteren met hun voorbeeldig gedrag: ze weet niet alleen plezier te maken, maar slaagt er net zo goed in om bezinningsmomenten te waarderen en er wat mee te doen.
Objectief gesproken, moeten w e ook toegeven dat het geen weer was om een hond door te sturen. Onvoldoende reden echter om ons af te stoppen. We vermoeden eigenlijk dat de zegening voor ons vertrek misschien niet iedereen evengoed bereikt had en er dus van Hogerhand beslist werd om dit euvel recht te zetten. Geen twijfel mogelijk dat dit objectief ruimschoots behaald werd. ( In de vaktaal noemt men dit VOETen).
Maar laat me stilaan terugkomen tot de meer subjectieve elementen die deze tocht onderscheiden van de vorige. Eerst en vooral moet ik toegeven dat ik met een veel meer bevrijde geest geniet van elk moment. Waar de focus de eerste keer vooral nog lag bij het bereiken van de dagelijkse eindbestemming, staat “het onderweg zijn” deze keer echt centraal. Nog meer raak ik doordrongen van de pracht van de natuur en het landelijke leven. Ik voel me ook enorm nietig in dat grote geheel, en het feit er deel van uit te (mogen) maken bezorgt me een onmiskenbaar gevoel van toegestane privileges.
We kregen vandaag tijdens het bezinningsmoment het scheppingsverhaal, en meer bepaald het aspect van de erfzonde, nog eens te horen. Hoe de intentie van de fatale beet in de appel veel desastreuzer was dan de beet zelf … tenminste: dat is mijn subjectieve interpretatie van het verhaal. Het weerhoudt me niet om deze dag tot “dag van de kastanjes” te benoemen. Het aantal kastanjebomen met (vallende) vruchten leek vandaag haast niet te tellen, en in tegenstelling tot het eerder vernoemde verhaal waren het geen “Verboden bomen”, integendeel! Vaak heb ik me gebukt - hetgeen nooit risicoloos is, en al zeker niet met een volle rugzak - om te genieten van dit lekkers dat zo maar “gratis en voor niets” aangeboden werd. De Camino leeft en laat leven … “Wie is onderweg en hoe?” Mijn leerlingen uit de lessen fysica roepen nu in koor: “Dat hangt af van het standpunt van de waarnemer” en gelijk hebben ze. Maar misschien heeft deze fysische waarheid ook wel een metafysisch randje. Waar en wanneer heeft “in godsnaam” de bezieling van het leven vorm gekregen?
Mijn hongerige maag krijgt niet alleen zo maar lekkere noten aangeboden, vruchten … frutas del Camino … maar ook nog eens het enorme voorrecht er intens van te mogen genieten. En, toeval of niet, het Spaanse woord voor “genieten” is “disfrutar”. De titel boven dit stukje betekent dan ook: “Je moet genieten van de vruchten van de Weg”. Een ding weet ik zeker: vandaag heb ik dit met succes geprobeerd …
Ward Bijnens
Vandaag was dus de eerste echte dag van de tocht: geen flauwe 7 km zoals gisteren, maar we kregen meteen een stevige 22-er op ons bord. Op deze druilerige dag (van een eufemisme gesproken!) melde ik me in de achterhoede van ons gezelschap, hetgeen in de Tour of de Vuelta wel eens “de bus” wordt genoemd. Dat betekent: verder dan dit kan je niet (terug)vallen. Geen probleem om deze positie vandaag te bekleden. Tijdens deze dagtocht wandelde ik soms met zijn twee, soms met drie, en een groot deel alleen. Dat geeft een mens gelegenheid om niet-alledaagse gedachten de overhand te laten nemen. Onbewust was er een sterke neiging om de vergelijking te maken met onze vorige Santiago-tocht (die van de begeleidende leerkrachten, bedoel ik). De verschillen zijn talrijk, en sommige zijn zeer objectief te beoordelen, andere zijn nogal subjectief.
De “objectieve” categorie heeft de overhand: zeker en vast heerst er deze keer een groot verantwoordelijkheidsgevoel t.o.v. onze leerlingen. Een beetje een dubbel gevoel eigenlijk: moeten we hen volledig loslaten zodat ze ten volle hun eigen weg kunnen ontdekken of toch maar voldoende begeleidende wegwijzers voorzien? Ook voor ons blijft dit een moeilijke evenwichtsoefening … Meteen wil ik ook even gebruik maken van de gelegenheid om deze groep te feliciteren met hun voorbeeldig gedrag: ze weet niet alleen plezier te maken, maar slaagt er net zo goed in om bezinningsmomenten te waarderen en er wat mee te doen.
Objectief gesproken, moeten w e ook toegeven dat het geen weer was om een hond door te sturen. Onvoldoende reden echter om ons af te stoppen. We vermoeden eigenlijk dat de zegening voor ons vertrek misschien niet iedereen evengoed bereikt had en er dus van Hogerhand beslist werd om dit euvel recht te zetten. Geen twijfel mogelijk dat dit objectief ruimschoots behaald werd. ( In de vaktaal noemt men dit VOETen).
Maar laat me stilaan terugkomen tot de meer subjectieve elementen die deze tocht onderscheiden van de vorige. Eerst en vooral moet ik toegeven dat ik met een veel meer bevrijde geest geniet van elk moment. Waar de focus de eerste keer vooral nog lag bij het bereiken van de dagelijkse eindbestemming, staat “het onderweg zijn” deze keer echt centraal. Nog meer raak ik doordrongen van de pracht van de natuur en het landelijke leven. Ik voel me ook enorm nietig in dat grote geheel, en het feit er deel van uit te (mogen) maken bezorgt me een onmiskenbaar gevoel van toegestane privileges.
We kregen vandaag tijdens het bezinningsmoment het scheppingsverhaal, en meer bepaald het aspect van de erfzonde, nog eens te horen. Hoe de intentie van de fatale beet in de appel veel desastreuzer was dan de beet zelf … tenminste: dat is mijn subjectieve interpretatie van het verhaal. Het weerhoudt me niet om deze dag tot “dag van de kastanjes” te benoemen. Het aantal kastanjebomen met (vallende) vruchten leek vandaag haast niet te tellen, en in tegenstelling tot het eerder vernoemde verhaal waren het geen “Verboden bomen”, integendeel! Vaak heb ik me gebukt - hetgeen nooit risicoloos is, en al zeker niet met een volle rugzak - om te genieten van dit lekkers dat zo maar “gratis en voor niets” aangeboden werd. De Camino leeft en laat leven … “Wie is onderweg en hoe?” Mijn leerlingen uit de lessen fysica roepen nu in koor: “Dat hangt af van het standpunt van de waarnemer” en gelijk hebben ze. Maar misschien heeft deze fysische waarheid ook wel een metafysisch randje. Waar en wanneer heeft “in godsnaam” de bezieling van het leven vorm gekregen?
Mijn hongerige maag krijgt niet alleen zo maar lekkere noten aangeboden, vruchten … frutas del Camino … maar ook nog eens het enorme voorrecht er intens van te mogen genieten. En, toeval of niet, het Spaanse woord voor “genieten” is “disfrutar”. De titel boven dit stukje betekent dan ook: “Je moet genieten van de vruchten van de Weg”. Een ding weet ik zeker: vandaag heb ik dit met succes geprobeerd …
Ward Bijnens
zaterdag 30 oktober 2010
Naar Portomarin ...
Verslag door leerlingen en begeleiding :
2de Wandeldag zit erop. De eerste echte test… Iedereen is aangekomen, al dan niet met schoenzolen (Lore Reyskens heeft er jammer genoeg eentje moeten afstaan, maar deze heeft een geheel nieuwe thuis gevonden op een wegmonument).
Na de dagelijkse samenkomst om 7u45 hebben we de albergue om 8u verlaten. In het donker maakte we al een valse start: te ver gewandeld. Maar vanwaar kwamen we nu weer? Links, rechts, boven, onder? Gewoon blijven wachten dan maar. In een gutsende regen kwam dan een verlossend paar buskoplampen in de verte opdoemen. Ontbijt! Een stokbrood, een lekker gekookt eitje, wat confituur en een lekkere ‘la vache qui rit’. Dat werd natuurlijk op de meest barbaars mogelijke manier naar binnengewerkt, maar goed, onze ontembare honger was gestild. De poncho’s zijn vandaag weer goed van pas gekomen; het heeft weer onophoudelijk geregend. Na een kilometer of 13 werd er een middagpauze ingelast. Bij de aankomst in Portomarin kwam de eerste wandelaars wel een stralende zon tegemoet.
We zijn niet alleen op weg. We komen onderweg tientallen pelgrims tegen. Tijdens de tocht werden er al contacten gelegd met andere nationaliteiten, Een aantal dames (oa Selin en Valerie) hebben samen met een Braziliaan een aantal kilometers afgelegd.
In Portomarin konden we met heel de groep terecht in de auberge van de “chunta” (de lokale overheid). We liggen met z’n allen op 1 slaapzaal (alle 30). Iedereen heeft ondertussen ook genoten van een warme (welgekomen) douche, en sommigen zijn op zoek gegaan naar cola, koekjes, … voor onderweg.
Een persoonlijke noot voor Lien Van Antwerpen : Lieneke, nog een gelukkige verjaardag vandaag. Groetjes van papa aan zijn drie madammen.
Om 19u gaan we zwaaien voor de webcam, daarna een lekker 3-gangenmenu binnenspelen, en dan zal het weer stilletjes aan tijd zijn om in ons bed te kruipen. Morgen wacht er weer een pittige tocht (met waarschijnlijk weer veel regen). Maar dat kan de sfeer niet breken.
Tot morgen.
2de Wandeldag zit erop. De eerste echte test… Iedereen is aangekomen, al dan niet met schoenzolen (Lore Reyskens heeft er jammer genoeg eentje moeten afstaan, maar deze heeft een geheel nieuwe thuis gevonden op een wegmonument).
Na de dagelijkse samenkomst om 7u45 hebben we de albergue om 8u verlaten. In het donker maakte we al een valse start: te ver gewandeld. Maar vanwaar kwamen we nu weer? Links, rechts, boven, onder? Gewoon blijven wachten dan maar. In een gutsende regen kwam dan een verlossend paar buskoplampen in de verte opdoemen. Ontbijt! Een stokbrood, een lekker gekookt eitje, wat confituur en een lekkere ‘la vache qui rit’. Dat werd natuurlijk op de meest barbaars mogelijke manier naar binnengewerkt, maar goed, onze ontembare honger was gestild. De poncho’s zijn vandaag weer goed van pas gekomen; het heeft weer onophoudelijk geregend. Na een kilometer of 13 werd er een middagpauze ingelast. Bij de aankomst in Portomarin kwam de eerste wandelaars wel een stralende zon tegemoet.
We zijn niet alleen op weg. We komen onderweg tientallen pelgrims tegen. Tijdens de tocht werden er al contacten gelegd met andere nationaliteiten, Een aantal dames (oa Selin en Valerie) hebben samen met een Braziliaan een aantal kilometers afgelegd.
In Portomarin konden we met heel de groep terecht in de auberge van de “chunta” (de lokale overheid). We liggen met z’n allen op 1 slaapzaal (alle 30). Iedereen heeft ondertussen ook genoten van een warme (welgekomen) douche, en sommigen zijn op zoek gegaan naar cola, koekjes, … voor onderweg.
Een persoonlijke noot voor Lien Van Antwerpen : Lieneke, nog een gelukkige verjaardag vandaag. Groetjes van papa aan zijn drie madammen.
Om 19u gaan we zwaaien voor de webcam, daarna een lekker 3-gangenmenu binnenspelen, en dan zal het weer stilletjes aan tijd zijn om in ons bed te kruipen. Morgen wacht er weer een pittige tocht (met waarschijnlijk weer veel regen). Maar dat kan de sfeer niet breken.
Tot morgen.
vrijdag 29 oktober 2010
De eerste kilometers ...
We zijn eraan begonnen. De eerste kilometers zijn achter de rug. Het weer : regen, regen en ... regen. Maar gelukkig lachen de leerlingen al dat water weg en zetten ze de wandeling met een smile op het gezicht voort.
Het is vlot verlopen. We zijn neergestreken in dezelfde auberge als in februari. Het was een beetje thuiskomen.
Vanavond staat er nog een warme maaltijd op het programma, en een gezellige avond aan het openhaardvuur.
Morgen vertrekken we richting Portomarin. Waar we een eerste maal een afspraak hebben met de webcam. Hieronder vinden jullie de link, voor als jullie vergeten zouden zijn hoe knap jullie dochter of zoon is...
De webcam filmt 3 plaatsen, die om de 30 seconden afgewisseld worden. Dus even geduld, we weten nog niet op welke plaats we zullen staan, maar om 19u zullen we er een paar minuten blijven staan. Afspraak dus om 19u in Portomarin.
http://www.crtvg.es/camweb/index.asp?id=33&mn=LUG
De sfeer zit er in ieder geval dik in! Tot morgen!
Het is vlot verlopen. We zijn neergestreken in dezelfde auberge als in februari. Het was een beetje thuiskomen.
Vanavond staat er nog een warme maaltijd op het programma, en een gezellige avond aan het openhaardvuur.
Morgen vertrekken we richting Portomarin. Waar we een eerste maal een afspraak hebben met de webcam. Hieronder vinden jullie de link, voor als jullie vergeten zouden zijn hoe knap jullie dochter of zoon is...
De webcam filmt 3 plaatsen, die om de 30 seconden afgewisseld worden. Dus even geduld, we weten nog niet op welke plaats we zullen staan, maar om 19u zullen we er een paar minuten blijven staan. Afspraak dus om 19u in Portomarin.
http://www.crtvg.es/camweb/index.asp?id=33&mn=LUG
De sfeer zit er in ieder geval dik in! Tot morgen!
Op de bus naar Sarria ...
Verslag van de leerlingen
We hebben met zijn allen, in groep, Bilbao plat gejaapt! Mevrouw Thonnon bleek een natuurlijk jaaptalent te zijn. Japen voelen we in ons hart! Die Spanjaarden zijn jaloers op ons groepsgevoel, maar ooit zullen ze het japen ook ontdekken!
Het artikel van de krant is vandaag in de bus bij de leerlingen rond gegaan. Het is goed onthaald maar onze kritische blik heeft toch enkele onnauwkeurigheden weten te ontdekken. Zo vertrekken wij niet te voet vanuit Bilbao, dan wel vanuit Pintin, 7 km voor Sarria. Ook hopen wij dat we niet voor verassingen, dan wel voor verrassingen komen te staan.
Onze volwassen medereizigers
Ook willen we eventjes een ode brengen aan de cowboy Rik. Deze felle japer bracht de sfeer er al goed in door dronken in slaap te vallen tijdens de zegening. Ondertussen is hij wel terug nuchter en klaar om met een frisse kop aan de tocht te beginnen (en te japen).
Mevrouw Thonnon is zowaar de jaapmaster. Dit feestbeest van formaat is ontzettend jong van geest en dat merken we aan haar jaapfinesse. Hoe een wiskundeleerkracht zich kan ontpoppen tot een ware jaapgodin… Is haar gedrag te verklaren door deze geweldige reis, of door de knappe, jonge, inspirerende knapen die japen en nu met haar de week doorbrengen?
Mevrouw Niesten (Mindy), deze knappe blonde stoot met een sportief lichaam loopt altijd voorop. Ze is het gezicht van de groep en het zonnetje in huis. Mevrouw Thonnon houdt haar kort en met hun twee vormen ze een geweldig komisch jaapduo.
Mevrouw Coppens, onze klassiek geschoolde medereizigster, hebben we nog niet tot japen kunnen aanzetten. Ze houdt het hoofd koel en zorgt voor een mooi fotoalbum van onze reis. Uiteindelijk zal niemand het japen kunnen laten. Wij zijn er van overtuigd dat ook deze blonde Aphrodite als een maenade zal meejapen voor de poort van kerk in Compostela… Haar rugzak voldoet niet aan onze verwachtingen van de gebruikelijke trollie met crossbandjes, ook zij gaat voor het klassieke model.
Eric Geussens (grote smurf), die ziet het japen wel al zitten denken wij… Hij wacht gewoon nog wat af tot al zijn collega’s ook meedoen. Hij observeert en leert vooraleer hij zichzelf waagt aan de verfijnde extase van het jaapgebeuren. Het is tenslotte niet iets wat je op 1 dag leert, dat japen, het is wel een complexe bewegingsvorm die jarenlange training vergt om met het cachet van mevrouw Thonnon aan te kunnen.
Meneer Bijnens (Wesley) loopt hier met evenveel charisma rond als op school. Handen in de zakken en borstkas vooruit. Ook hij ziet de tocht volledig zitten en jaapt vrolijk met ons mee. Zijn positieve ingesteldheid motiveert ons allemaal.
Meneer Luts en zijn vamp zijn ook van de partij. Wiskunde komt er hier niet bij kijken, maar in tegenstelling tot andere wiskundeleerkrachten blijkt meneer Luts een ruimdenkend, gelovig persoon te zijn, die naast sudoku’s ook de schoonheid van oude Spaanse gebouwen weet te waarderen.
Peter Van Antwerpen (Pasquale van Genk Stad) zal er voor zorgen dat ons kritisch verslag op de blog komt (waar zo’n 400 km lange busreis niet goed voor is). Deze man verspreidt ons woord en is de titel ‘japer’ dus wel waardig.
Kortom we duimen met zijn allen voor het japen, behalve meneer Luts…
We hebben met zijn allen, in groep, Bilbao plat gejaapt! Mevrouw Thonnon bleek een natuurlijk jaaptalent te zijn. Japen voelen we in ons hart! Die Spanjaarden zijn jaloers op ons groepsgevoel, maar ooit zullen ze het japen ook ontdekken!
Het artikel van de krant is vandaag in de bus bij de leerlingen rond gegaan. Het is goed onthaald maar onze kritische blik heeft toch enkele onnauwkeurigheden weten te ontdekken. Zo vertrekken wij niet te voet vanuit Bilbao, dan wel vanuit Pintin, 7 km voor Sarria. Ook hopen wij dat we niet voor verassingen, dan wel voor verrassingen komen te staan.
Onze volwassen medereizigers
Ook willen we eventjes een ode brengen aan de cowboy Rik. Deze felle japer bracht de sfeer er al goed in door dronken in slaap te vallen tijdens de zegening. Ondertussen is hij wel terug nuchter en klaar om met een frisse kop aan de tocht te beginnen (en te japen).
Mevrouw Thonnon is zowaar de jaapmaster. Dit feestbeest van formaat is ontzettend jong van geest en dat merken we aan haar jaapfinesse. Hoe een wiskundeleerkracht zich kan ontpoppen tot een ware jaapgodin… Is haar gedrag te verklaren door deze geweldige reis, of door de knappe, jonge, inspirerende knapen die japen en nu met haar de week doorbrengen?
Mevrouw Niesten (Mindy), deze knappe blonde stoot met een sportief lichaam loopt altijd voorop. Ze is het gezicht van de groep en het zonnetje in huis. Mevrouw Thonnon houdt haar kort en met hun twee vormen ze een geweldig komisch jaapduo.
Mevrouw Coppens, onze klassiek geschoolde medereizigster, hebben we nog niet tot japen kunnen aanzetten. Ze houdt het hoofd koel en zorgt voor een mooi fotoalbum van onze reis. Uiteindelijk zal niemand het japen kunnen laten. Wij zijn er van overtuigd dat ook deze blonde Aphrodite als een maenade zal meejapen voor de poort van kerk in Compostela… Haar rugzak voldoet niet aan onze verwachtingen van de gebruikelijke trollie met crossbandjes, ook zij gaat voor het klassieke model.
Eric Geussens (grote smurf), die ziet het japen wel al zitten denken wij… Hij wacht gewoon nog wat af tot al zijn collega’s ook meedoen. Hij observeert en leert vooraleer hij zichzelf waagt aan de verfijnde extase van het jaapgebeuren. Het is tenslotte niet iets wat je op 1 dag leert, dat japen, het is wel een complexe bewegingsvorm die jarenlange training vergt om met het cachet van mevrouw Thonnon aan te kunnen.
Meneer Bijnens (Wesley) loopt hier met evenveel charisma rond als op school. Handen in de zakken en borstkas vooruit. Ook hij ziet de tocht volledig zitten en jaapt vrolijk met ons mee. Zijn positieve ingesteldheid motiveert ons allemaal.
Meneer Luts en zijn vamp zijn ook van de partij. Wiskunde komt er hier niet bij kijken, maar in tegenstelling tot andere wiskundeleerkrachten blijkt meneer Luts een ruimdenkend, gelovig persoon te zijn, die naast sudoku’s ook de schoonheid van oude Spaanse gebouwen weet te waarderen.
Peter Van Antwerpen (Pasquale van Genk Stad) zal er voor zorgen dat ons kritisch verslag op de blog komt (waar zo’n 400 km lange busreis niet goed voor is). Deze man verspreidt ons woord en is de titel ‘japer’ dus wel waardig.
Kortom we duimen met zijn allen voor het japen, behalve meneer Luts…
donderdag 28 oktober 2010
Vertrek in Genk en aankomst in Bilbao
Woensdagavond was het zover, alle pelgrimmers in spé verzamelden in de koepelzaal voor de zegening . Een aangenaam begin van de tocht.
Uitgewuifd door mama, papa, vrienden, collega’s vertrokken we om kwart over 10 voor een (lange) busreis. Tijdens de eerste film, Pirates of the carribean , waren er al enkelen die de oogjes dicht deden. Op onze eerste stop rond 1 uur, werd onze jarige Simon gevierd met toeters en het nodige gezang. (bedankt mama van Simon voor de lekkere cake met chocolade, appel, …)
Daarna iedereen zetel naar achter en slapen. Donderdag morgen rond kwart over 8 kwam er overal terug beeld en geluid. De reis verliep vlot. Geen verkeersproblemen, geen last van stakingsacties. De bus heeft trouwens voldoende diesel aan boord om 3000 km te doen, dus voor slecht bevoorrade tankstations moesten we niet vrezen.
Om kwart voor twee bereikten we de Spaanse grens en om half 4 kwamen we aan in de jeugdherberg in Bilbao. Het is lekker warm, een 20-tal graden. Eerst even opfrissen en de blog wat aanvullen. Om kwart over 5 komen we terug samen om Bilbao te verkennen en een hapje te gaan eten. Na democratisch overleg is het pizza geworden.
Wat een mooie stad is Bilbao, met het Gugenheimmuseum, mooie gebouwen, jonge mensen die 's avonds in de straten een gezellig pintje drinken in plaats van voor de televisie te liggen, ...
Morgen begint alvast het serieuze werk. De eerste 7 km liggen in het verschiet.
Hieronder alvast een paar sfeerbeelden : voor onze herberg, een rit met de tram, een lekker stuk pizza, enkele groepsfoto's, ...
Uitgewuifd door mama, papa, vrienden, collega’s vertrokken we om kwart over 10 voor een (lange) busreis. Tijdens de eerste film, Pirates of the carribean , waren er al enkelen die de oogjes dicht deden. Op onze eerste stop rond 1 uur, werd onze jarige Simon gevierd met toeters en het nodige gezang. (bedankt mama van Simon voor de lekkere cake met chocolade, appel, …)
Daarna iedereen zetel naar achter en slapen. Donderdag morgen rond kwart over 8 kwam er overal terug beeld en geluid. De reis verliep vlot. Geen verkeersproblemen, geen last van stakingsacties. De bus heeft trouwens voldoende diesel aan boord om 3000 km te doen, dus voor slecht bevoorrade tankstations moesten we niet vrezen.
Om kwart voor twee bereikten we de Spaanse grens en om half 4 kwamen we aan in de jeugdherberg in Bilbao. Het is lekker warm, een 20-tal graden. Eerst even opfrissen en de blog wat aanvullen. Om kwart over 5 komen we terug samen om Bilbao te verkennen en een hapje te gaan eten. Na democratisch overleg is het pizza geworden.
Wat een mooie stad is Bilbao, met het Gugenheimmuseum, mooie gebouwen, jonge mensen die 's avonds in de straten een gezellig pintje drinken in plaats van voor de televisie te liggen, ...
Morgen begint alvast het serieuze werk. De eerste 7 km liggen in het verschiet.
Hieronder alvast een paar sfeerbeelden : voor onze herberg, een rit met de tram, een lekker stuk pizza, enkele groepsfoto's, ...
dinsdag 19 oktober 2010
Nog 8 keer slapen ...
Het is bijna zover. Nog 8 keer slapen ...
Dan stappen we met 21 leerlingen en 8 begeleiders op de bus richting Spanje.
De laatste voorbereidingen worden getroffen : boekjes maken, fruit verzamelen, de zegening voorbereiden, ...
Hopelijk zal het weer nog wat verbeteren : de voorlopige weersvoorspelling :
Dan stappen we met 21 leerlingen en 8 begeleiders op de bus richting Spanje.
De laatste voorbereidingen worden getroffen : boekjes maken, fruit verzamelen, de zegening voorbereiden, ...
Hopelijk zal het weer nog wat verbeteren : de voorlopige weersvoorspelling :
De laatste test voor het vertrek ... De maasvallei
Zondag 17 oktober stonden we gepakt en gezakt aan de maasvallei in Dilsen.
De rugzakken waren gepakt, de schoenen aangesnoerd.
Het traject was weliswaar niet zo lang als de vorige tocht, maar het profiel was veelbelovend.
Na een kleine kilometer ging het serieus bergop : de eerste "mijnterril" kondigde zich aan. Het was wat zwoegen, maar zonder veel problemen kwam iedereen vlot boven.
Toch even pauzeren om op adem te komen en te genieten van het mooie Maaslandse landschap.
Zo steil als het omhoog ging, zo rap ging het naar beneden. Ook nummer twee was van hetzelfde kaliber.
Daarna werden we vergast op enkele trial-bikers die hun lef toonden op de rand van de terril (super).
We wandelden uiteindelijk rond het water, om daarna nog voor een laatste maal een terril te beklimmen.
Rond half vier zat de wandeling erop - 13,5 km. Een aantal van de deelnemers zakten nog even af naar de "Litzberg" voor een afzakkertje.
Het was weer een leuke ervaring. De begeleiding kijkt alvast uit naar het vertrek. Met deze groep wordt het een plezant avontuur.
De rugzakken waren gepakt, de schoenen aangesnoerd.
Het traject was weliswaar niet zo lang als de vorige tocht, maar het profiel was veelbelovend.
Na een kleine kilometer ging het serieus bergop : de eerste "mijnterril" kondigde zich aan. Het was wat zwoegen, maar zonder veel problemen kwam iedereen vlot boven.
Toch even pauzeren om op adem te komen en te genieten van het mooie Maaslandse landschap.
Zo steil als het omhoog ging, zo rap ging het naar beneden. Ook nummer twee was van hetzelfde kaliber.
Daarna werden we vergast op enkele trial-bikers die hun lef toonden op de rand van de terril (super).
We wandelden uiteindelijk rond het water, om daarna nog voor een laatste maal een terril te beklimmen.
Rond half vier zat de wandeling erop - 13,5 km. Een aantal van de deelnemers zakten nog even af naar de "Litzberg" voor een afzakkertje.
Het was weer een leuke ervaring. De begeleiding kijkt alvast uit naar het vertrek. Met deze groep wordt het een plezant avontuur.
De eerste test in het Nationaal Park Hoge Kempen
Op zaterdag 2 oktober stond de eerste wandeling op het programma.
De meeste deelnemers stonden om 13 uur paraat aan de poort van het Nationaal Park aan de Salamander in Maasmechelen. Er waren zelfs sympatisanten die een stukje meewandelden.
We hebben 3 lussen van ongeveer 7, 7 en 6 kilometer afgelegd.
Een aantal conclusies :
- Limburg is mooi
- Limburg is niet vlak
- Het kan lekker warm zijn om te wandelen in oktober
- Geen noemenswaardig problemen bij de wandelaars
Een goede start van een ... avontuur
De meeste deelnemers stonden om 13 uur paraat aan de poort van het Nationaal Park aan de Salamander in Maasmechelen. Er waren zelfs sympatisanten die een stukje meewandelden.
We hebben 3 lussen van ongeveer 7, 7 en 6 kilometer afgelegd.
Een aantal conclusies :
- Limburg is mooi
- Limburg is niet vlak
- Het kan lekker warm zijn om te wandelen in oktober
- Geen noemenswaardig problemen bij de wandelaars
Een goede start van een ... avontuur
Abonneren op:
Posts (Atom)