Leerlingen aan het woord

Nu we hier weer enkele uren in de bus zitten op weg naar huis kunnen we lekker nagenieten van ons mooi avontuur. Vanaf de eerste dag werd het groepsgevoel steeds sterker. We hebben veel gepraat en plezier gemaakt  met zesdejaars die we nog niet goed kenden. Tijdens en na de wandeling op de camino was iedereen zeer lief en behulpzaam voor elkaar. Samen maakten we veel emotionele en mooie momenten mee. We dachten na over de toekomst en over het verleden. Dag in dag uit gaf het telkens een enorme voldoening wanneer we aankwamen aan de volgende herberg. We werden warm verwelkomd door de leerkrachten en medeperegrino’s. ‘s Avonds tijdens de bezinning en bij een glaasje wijn deelden we elkaars verhalen. Het was zeer leuk om pelgrims van andere landen te ontmoeten. Wanneer we het even moeilijk hadden vroegen ze ons of alles nog wel goed ging. Ik had nooit verwacht dat mensen die we niet kennen zo open konden zijn. Zo vertelde een Duitse vrouw ons dat ze al ongeveer een maand onderweg was met haar dochter. Ze wou de tocht nu afleggen omdat ze anders te oud zou zijn. Ze wou nadenken over het leven en over haar overleden man. Ze zei dat ze heel trots was op ons dat we de uitdaging aangingen. We kwamen haar na deze ontmoeting nog verschillende keren tegen, zelfs toen we in Santiago waren aangekomen. Andere pelgrims zeiden dat ze de tocht aflegden omdat ze geen werk meer hadden en wouden nadenken over het leven. Het gaf ons telkens een warm gevoel wanneer mensen tegen ons onderweg “hola” zeiden of “Buen camino”. Het mooiste moment was toen we samen aankwamen in Santiago. We kregen zelfs een knuffel van meneer Luts. Dit avontuur zal ons jaren bijblijven en een warm gevoel geven als we erover nadenken. Het duurde ons lang om dit neer te schrijven omdat er zoveel gevoelens door ons heen gaan op dit moment. Nu gaan we nog genieten van onze laatste uurtjes samen en vieren we de verjaardag van Maud, Charlotte en Laurence door er een feestje van te maken in de bus.
Amélie Neefs en Goele Schuermans

Ook wij vonden dit een reis om nooit te vergeten. Nog maar de tweede dag in de bus en we hadden er al drie klapbanden opzitten. Spijtig dat we de eerste 7 km hierdoor niet konden wandelen, want dit zou ons al een eerste indruk gegeven kunnen hebben. Met als gevolg dat we die 21 km van de volgende dag nogal onderschat hadden. Het deed dan ook deugd om de herberg na de aankomst te bereiken. Het was zeer gezellig om allemaal samen te slapen. De komende dagen waren ook niet zonder blaren. De ene had al wat meer blaren dan de ander. Toen we uiteindelijk aankwamen in Santiago was de groepssfeer echt aanwezig. Dit kwam omdat we samen door de pijn zijn gekomen. De afgelopen dagen hebben we kennisgemaakt met vele andere mensen, niet alleen leerlingen maar ook pelgrims onderweg die hun eigen camino liepen. Die pelgrims hadden hun eigen speciale reden voor de tocht. Velen van hen zijn we woensdag opnieuw tegengekomen tijdens de pelgrimsmis. De tocht was fysiek wat zwaar, maar ook mentaal. Gelukkig zijn we sterker eruit geraakt. De lessen die we onderweg geleerd hebben, zullen we ons hele leven met ons meedragen. Bij deze willen wij de leerkrachten enorm bedanken voor deze unieke reis, want zonder hen zouden we de camino niet gelopen hebben.
Lotte Vastmans en Anne Stulens

Het was een onvergetelijke ervaring die ons voor altijd zal bijblijven. De gevoelens en gesprekken die er bloeiden waren magisch en (denk ik) niet te begrijpen tenzij je zelf aan de tocht meedoet. Iedereen stond klaar voor elkaar, troostte elkaar en was er voor je als je het niet meer zag zitten om de nog zo vele kilometers af te leggen. Op één of andere manier was deze reis ook een gelegenheid om na te denken en stil te staan bij het leven en wat we eventueel willen veranderen. Verder heb ik ook beseft hoe dankbaar we moeten zijn met wat we hebben, wat we krijgen en wat velen voor ons doen.

Terug in Bilbao

Ondertussen zijn we al een dik half uur in Bilbao aangekomen.

Vandaag was er een afscheid voor alles: Geen wandelschoenen meer, geen rugzakken meer, geen Santiago meer, einde van de camino de Compostela!

Vanmorgen hebben hebben we om 08u00 verzameld. Onze dagelijkse bezinning werd afgesloten door 3 leerlingen (Sebastiaan, Lucas en Ghita). Daarna hebben we onze rugzakken naar de bus gebracht. (127 trappen af en daarna weer 127 trappen op). Iedereen heeft €5 gekregen om in de stad een lekker ontbijtje te kopen. Sommigen zijn in een lokaal cafeetje een ontbijt gaan nemen, terwijl anderen bij de bakker allerlei lekkers gekocht hebben. Nog wat souveniertjes kopen en daarna afspraak aan de Kathedraal. We hebben om 11U30 nog eens gezwaaid naar de webcam (hopelijk hebben jullie ons gezien).

We zijn dan met z'n allen naar de pelgrimsmis geweest, die werd afgesloten met het zwieren van het groot wierrooksvat. Daarna was het laatste middagmaal voorzien en kon de tocht richting Bilbao vertrekken. Iets na 11 zijn we aangekomen. Ik denk dat er ondertussen al heel wat leerlingen onder de wol liggen.

Morgenvoormiddag staat er nog een bezoek aan het Gugenheim-museum en Bilbao op het programma. Daarna maar 1 richting meer: Genk

We mogen stellen dat we dit jaar weer een fantastische groep mee hadden. Velen hebben hun (fysieke) grenzen verlegd. De pijn aan de voeten en benen zullen tegen vrijdagmorgen bij de meesten wel heel wat minder zijn.

Ik wil iedereen bedanken die ervoor gezorgd heeft dat deze editie weer goed, leuk, vlot, memorabel, leerrijk, ... is geweest. Dit gaat van de ondersteuning van de chauffeurs Luc en André, over het enthousiasme, beleefdheid, openheid van de leerlingen, tot de superinzet van al mijn collega's: Ward Bijnens, Erik Geusens, Anneleen Luts, Eddy Luts, Lydie Niesten, Heleen Pecinovsky en Wouter Steegmans. BEDANKT.

Ik zie jullie allemaal vrijdag in Genk!

Leerlingen aan het woord

Zoals beloofd volgen hier wat impressies van een aantal leerlingen. Morgen in de bus zullen we nog wat verhalen verzamelen, die we dan de komende dagen zullen posten.

-          When you begin to love the way, you hate the feeling of “getting there”. Wanneer ik het even zwaar had tijdens de Camino, is deze quote mij het meest bijgebleven. (Kristien)

-          Iets simpel, zoals een stok, kan niet alleen fysieke maar ook mentale steun bieden. Vooral als dit werd aangeboden door een bezorgde medepelgrim. (Tom)

-          De Camino was allerminst een gewone wandeling. Sommigen bewandelden de Spaanse wegen en bossen met een religieus doel, anderen vonden het sportieve aspect belangrijker. Ik kan moeilijk verwoorden wat ik ervan had verwacht, maar mijn grote nieuwsgierigheid naar wat de camino zou betekenen is onlosmakelijk ingelost, en het was zonder enige twijfel een bijzondere ervaring. Klinkt cliché, natuurlijk, maar het was ook echt iets speciaals. Wat mij het meest is bijgebleven, is de bijzondere sfeer die er heerste tijdens deze reis, in het speciaal de vriendelijkheid waarmee ik met mijn medepelgrims kon omgaan. En ik vrees ervoor dat deze zal wegvallen eens we terug arriveren in België. Ik heb verschillende leerlingen, alsook leerkrachten, beter leren kennen in de afgelopen anderhalve week. Samen door de agrarische landschappen dwalen om te genieten van de opkomende zon, vergezeld van koude mist, of genieten van de geur van metershoge eucalyptusbomen in het bos. Maar ik heb ook mezelf beter leren kennen. Genieten van kleine dingen en gelukkig zijn met wat we hebben. Het klinkt gemakkelijk, maar tegelijk ook moeilijk in onze consumptiegeile maatschappij. Ach ja, lang of veel nadenken pijnigt de hersenen, en ontspanning op andere manieren moet toch ook mogelijk zijn. Na vijf dagen wandelen en met een goede 117 kilometer in de benen, kwamen we uiteindelijk aan in Santiago de Compostela. De jacht op stempels werd beloond, de pijn die sommigen ervoeren werd gesmoord. Ik had hoge verwachtingen gesteld, sprookachtige als het ware, maar tot mijn respijt konden die niet ingelost worden. Vanaf de Monte de Gozo zouden we de machtige kathedraal in de verte kunnen zien opdoemen, maar integendeel: met moeite kon ik slechts een petieterig stipje waarnemen in de verte. Toen we na de laatste drietal kilometer in hoog tempo aankwamen op het plein voor de kathedraal, namen zowel vreugde als teleurstelling de bovenhand. Ik was tevreden en trots op mezelf dat ik de camino zonder fysiek lijden had kunnen uitwandelen, maar kom op zeg, een kathedraal die in stelling staat is nooit aangenaam om te zien. Al bij al was deze reis er een om nooit te vergeten, en hopelijk gooit dementie vroeg of laat geen roet in het eten. (Arno)

-          De camino is een tocht waarbij je vele mensen leert kennen. Dat werd me al direct duidelijk vanaf de eerste kilometers. Zowel mensen van school, maar ook vooral mensen buiten school, die je meerdere keren tegenkomt op de tocht. Het mooie hieraan is dat je vaak dezelfde mensen meerdere keren per dag tegenkomt en zelfs meerdere dagen lang of zelfs elke dag. Het speciale vind ik toch dat hoe snel of traag je ook gaat, je deze mensen terug tegenkomt in Compostela en elkaar dan ook proficiat wenst.

-          De weg naar Compostella was moeilijk, zwaar, pijnlijk,… Deze weg, met veel pieken en dalen zowel letterlijk als figuurlijk heeft mij doen inzien dat de weg naar succes in het leven waarschijnlijk ook met ups en down zal zijn. Maar zolang je doorzet en je eigen tempo volhoudt kan ook deze levensweg bewandelt worden, maakt niet uit hoelang je erover doet. (Maite)

-          Je hebt niet alleen een band met al de mensen die de camino bewandelen maar ook met de mensen die in de dorpen er langs wonen. Zo zat ik eens langs de weg in de schaduw om terug wat energie op te doen toen een oude man uit zijn tuin kwam om me vijgen aan te bieden die hij net had geplukt. Het was zo een hard verwarmend gebaar dat ik de rest van de dag zonder moeite kon afmaken. (Monica)

-          Wat mij het meest is bijgebleven gedurende deze camino was de aankomst na de 30 km. Ik kwam aan met 2 meisjes die ik tijdens de wandeling heb leren kennen en waarmee ik nu een hele goede band heb. Toen we in de verte meneer Luts zagen hielden we het niet meer droog. Maar we wilden niet wenend aankomen dus stopten we even om ons terug te herpakken. We gingen, nog steeds een beetje snikkend, verder en kwamen steeds dichter bij. Plots zagen we aan de overkant al heel wat medeleerlingen die allemaal begonnen te applaudisseren. Zoals verwacht begonnen bij ons de tranen weer te stromen. Op dat moment realiseerde ik me wat voor een hechte groep we eigenlijk zijn. En zo een moment, wil je natuurlijk nooit vergeten. (Amelie)

-          Tijdens deze bijzondere reis heb ik geleerd dat de verpakking verschilt van zijn binnenste. Door deze ervaring staan we allemaal dichter bij elkaar. In moeilijkere tijden binden mensen met elkaar, het mooiste wat we hadden kunnen leren van de Camino. Op deze momenten besefte ik pas echt dat ik vaker rondom mij moet kijken en moet genieten van het leven. Het leven staat vol met vragen, sommigen zijn nu al beantwoord. Anderen moet ik nog ondervinden.

Ik en enkele medepelgrims kwamen in Parijs een schelp tegen. We waren ervan overtuigd dat deze schelpen tot de Heilige Graal leidden, de kelk waaruit Jezus Christus in het Cenakel zijn laatste vino dronk. Zeer enthousiast besloten we dan maar om ons in te schrijven voor de Compostelareis, om 6 uur ’s ochtends al. En ergens eind oktober was het zover, Camino kon beginnen. Na vele etappes schelpen volgen kwamen we gisteren toch aan in Compostela. Ik had daar een sterk vermoeden dat de graal zich onder het graf van de Heilige Jakobus bevond. Alleen besloot ik stiekem me naar het graf te begeven. Ik zocht en zocht, en vond uiteindelijk onder het gebeente van Jakobus een simpele houten kelk. Ik besloot met de kelk mijn blaren te verzorgen en dronk nadien ook zelf en verkreeg zo het eeuwige leven. De Compostelareis was dus zeker de moeite.

Hoe mooi kan een wandeling zijn? Deze zin heb ik mezelf vaak afgevraagd. Met de scouts liep ik wel al enkele kilometers af in de prachtige Ardenne. Maar na de 2^de dag was mijn definitie voor prachtig al verandert. Mijn GoPro of Iphone kon niet vastleggen wat ik waarnam door mijn eigen ogen. Woorden kunnen dit niet beschrijven. Je zult het pas weten als je het zelf ziet.
Hoe begon onze dag? Ik stond vaak op met een glimlach en een vriendelijk groet voor iedereen die ik in de badkamer tegen kwam. Andere wilden liever in bed blijven liggen en keken zwaar op tegen de kilometers die ze nog moesten belopen.
Hoe opende je je ogen tijdens het wandelen? Keek je om je heen naar de schoonheid van de natuur of keek je in jezelf? Leerkrachten vroegen ons om aan beide topics aandacht te besteden. De eerste dagen kreeg de natuur mijn voorkeur. Door de bospaadjes en kleine dorpjes wandelen was  super. Na de 2^de dag had ik eerder goesting om mijn eigen tempo te lopen. Zo begon ik vanachter maar kwam ik automatisch van voor terecht. Voor mij kwam dit perfect uit, want hierdoor haalde ik vele personen in en kon ik met hun een conversatie aangaan. De mooie gespreken met de nieuwe vrienden die ik gemaakt heb zal ik nooit vergeten. Doordat ik geen angst had om vreemde aan te spreken ontmoeten ik Stefano en Suzana, Beide begonnen in hun eentje vanuit Frankrijk. De Camino bracht hen samen en momenteel zijn ze een koppel. Zo een verhaal kan je toch niet zelf verzinnen. Toen ik hen nog zag in Santiago en ik 2 warme knuffels kreeg was ik oprecht gelukkig. Iets nieuw heb ik op dat moment geleerd. Door simpel een uurtje met iemand te praten kan je al een band kweken. Voor vele zal dit vreemd klinken en misschien kan dit niet altijd of helpte de Camino gewoon, toch lukte me het enkele keren. Daarom wil ik hen die de Camino ooit willen bewandelen één raad geven. Praat met elke persoon die je inhaalt. Je zult merken dat simpele vragen zoals: “Waar kom je vandaan? Waarom doe je de Camino? Hoe bevalt het je? Wat is jouw naam?” tot spectaculaire gesprekken kan zorgen. Uiteindelijk wil ik nog snel zeggen dat dit een mooie vakantie, toch, ervaring was. Bedankt mede pelgrims het was een fantastische tocht.

Aangekomen!

We zijn er. Na 5 dagen stappen is iedereen aangekomen in Santiago. Morgen op de bus laten we de leerlingen wat teksten schrijven, zodat morgenavond (laat 00u00) wat meer info op de blog komt. Hieronder alvast het belangrijkste: