Leerlingen aan het woord

Nu we hier weer enkele uren in de bus zitten op weg naar huis kunnen we lekker nagenieten van ons mooi avontuur. Vanaf de eerste dag werd het groepsgevoel steeds sterker. We hebben veel gepraat en plezier gemaakt  met zesdejaars die we nog niet goed kenden. Tijdens en na de wandeling op de camino was iedereen zeer lief en behulpzaam voor elkaar. Samen maakten we veel emotionele en mooie momenten mee. We dachten na over de toekomst en over het verleden. Dag in dag uit gaf het telkens een enorme voldoening wanneer we aankwamen aan de volgende herberg. We werden warm verwelkomd door de leerkrachten en medeperegrino’s. ‘s Avonds tijdens de bezinning en bij een glaasje wijn deelden we elkaars verhalen. Het was zeer leuk om pelgrims van andere landen te ontmoeten. Wanneer we het even moeilijk hadden vroegen ze ons of alles nog wel goed ging. Ik had nooit verwacht dat mensen die we niet kennen zo open konden zijn. Zo vertelde een Duitse vrouw ons dat ze al ongeveer een maand onderweg was met haar dochter. Ze wou de tocht nu afleggen omdat ze anders te oud zou zijn. Ze wou nadenken over het leven en over haar overleden man. Ze zei dat ze heel trots was op ons dat we de uitdaging aangingen. We kwamen haar na deze ontmoeting nog verschillende keren tegen, zelfs toen we in Santiago waren aangekomen. Andere pelgrims zeiden dat ze de tocht aflegden omdat ze geen werk meer hadden en wouden nadenken over het leven. Het gaf ons telkens een warm gevoel wanneer mensen tegen ons onderweg “hola” zeiden of “Buen camino”. Het mooiste moment was toen we samen aankwamen in Santiago. We kregen zelfs een knuffel van meneer Luts. Dit avontuur zal ons jaren bijblijven en een warm gevoel geven als we erover nadenken. Het duurde ons lang om dit neer te schrijven omdat er zoveel gevoelens door ons heen gaan op dit moment. Nu gaan we nog genieten van onze laatste uurtjes samen en vieren we de verjaardag van Maud, Charlotte en Laurence door er een feestje van te maken in de bus.
Amélie Neefs en Goele Schuermans

Ook wij vonden dit een reis om nooit te vergeten. Nog maar de tweede dag in de bus en we hadden er al drie klapbanden opzitten. Spijtig dat we de eerste 7 km hierdoor niet konden wandelen, want dit zou ons al een eerste indruk gegeven kunnen hebben. Met als gevolg dat we die 21 km van de volgende dag nogal onderschat hadden. Het deed dan ook deugd om de herberg na de aankomst te bereiken. Het was zeer gezellig om allemaal samen te slapen. De komende dagen waren ook niet zonder blaren. De ene had al wat meer blaren dan de ander. Toen we uiteindelijk aankwamen in Santiago was de groepssfeer echt aanwezig. Dit kwam omdat we samen door de pijn zijn gekomen. De afgelopen dagen hebben we kennisgemaakt met vele andere mensen, niet alleen leerlingen maar ook pelgrims onderweg die hun eigen camino liepen. Die pelgrims hadden hun eigen speciale reden voor de tocht. Velen van hen zijn we woensdag opnieuw tegengekomen tijdens de pelgrimsmis. De tocht was fysiek wat zwaar, maar ook mentaal. Gelukkig zijn we sterker eruit geraakt. De lessen die we onderweg geleerd hebben, zullen we ons hele leven met ons meedragen. Bij deze willen wij de leerkrachten enorm bedanken voor deze unieke reis, want zonder hen zouden we de camino niet gelopen hebben.
Lotte Vastmans en Anne Stulens

Het was een onvergetelijke ervaring die ons voor altijd zal bijblijven. De gevoelens en gesprekken die er bloeiden waren magisch en (denk ik) niet te begrijpen tenzij je zelf aan de tocht meedoet. Iedereen stond klaar voor elkaar, troostte elkaar en was er voor je als je het niet meer zag zitten om de nog zo vele kilometers af te leggen. Op één of andere manier was deze reis ook een gelegenheid om na te denken en stil te staan bij het leven en wat we eventueel willen veranderen. Verder heb ik ook beseft hoe dankbaar we moeten zijn met wat we hebben, wat we krijgen en wat velen voor ons doen.