Leerlingen aan het woord

Nu we hier weer enkele uren in de bus zitten op weg naar huis kunnen we lekker nagenieten van ons mooi avontuur. Vanaf de eerste dag werd het groepsgevoel steeds sterker. We hebben veel gepraat en plezier gemaakt  met zesdejaars die we nog niet goed kenden. Tijdens en na de wandeling op de camino was iedereen zeer lief en behulpzaam voor elkaar. Samen maakten we veel emotionele en mooie momenten mee. We dachten na over de toekomst en over het verleden. Dag in dag uit gaf het telkens een enorme voldoening wanneer we aankwamen aan de volgende herberg. We werden warm verwelkomd door de leerkrachten en medeperegrino’s. ‘s Avonds tijdens de bezinning en bij een glaasje wijn deelden we elkaars verhalen. Het was zeer leuk om pelgrims van andere landen te ontmoeten. Wanneer we het even moeilijk hadden vroegen ze ons of alles nog wel goed ging. Ik had nooit verwacht dat mensen die we niet kennen zo open konden zijn. Zo vertelde een Duitse vrouw ons dat ze al ongeveer een maand onderweg was met haar dochter. Ze wou de tocht nu afleggen omdat ze anders te oud zou zijn. Ze wou nadenken over het leven en over haar overleden man. Ze zei dat ze heel trots was op ons dat we de uitdaging aangingen. We kwamen haar na deze ontmoeting nog verschillende keren tegen, zelfs toen we in Santiago waren aangekomen. Andere pelgrims zeiden dat ze de tocht aflegden omdat ze geen werk meer hadden en wouden nadenken over het leven. Het gaf ons telkens een warm gevoel wanneer mensen tegen ons onderweg “hola” zeiden of “Buen camino”. Het mooiste moment was toen we samen aankwamen in Santiago. We kregen zelfs een knuffel van meneer Luts. Dit avontuur zal ons jaren bijblijven en een warm gevoel geven als we erover nadenken. Het duurde ons lang om dit neer te schrijven omdat er zoveel gevoelens door ons heen gaan op dit moment. Nu gaan we nog genieten van onze laatste uurtjes samen en vieren we de verjaardag van Maud, Charlotte en Laurence door er een feestje van te maken in de bus.
Amélie Neefs en Goele Schuermans

Ook wij vonden dit een reis om nooit te vergeten. Nog maar de tweede dag in de bus en we hadden er al drie klapbanden opzitten. Spijtig dat we de eerste 7 km hierdoor niet konden wandelen, want dit zou ons al een eerste indruk gegeven kunnen hebben. Met als gevolg dat we die 21 km van de volgende dag nogal onderschat hadden. Het deed dan ook deugd om de herberg na de aankomst te bereiken. Het was zeer gezellig om allemaal samen te slapen. De komende dagen waren ook niet zonder blaren. De ene had al wat meer blaren dan de ander. Toen we uiteindelijk aankwamen in Santiago was de groepssfeer echt aanwezig. Dit kwam omdat we samen door de pijn zijn gekomen. De afgelopen dagen hebben we kennisgemaakt met vele andere mensen, niet alleen leerlingen maar ook pelgrims onderweg die hun eigen camino liepen. Die pelgrims hadden hun eigen speciale reden voor de tocht. Velen van hen zijn we woensdag opnieuw tegengekomen tijdens de pelgrimsmis. De tocht was fysiek wat zwaar, maar ook mentaal. Gelukkig zijn we sterker eruit geraakt. De lessen die we onderweg geleerd hebben, zullen we ons hele leven met ons meedragen. Bij deze willen wij de leerkrachten enorm bedanken voor deze unieke reis, want zonder hen zouden we de camino niet gelopen hebben.
Lotte Vastmans en Anne Stulens

Het was een onvergetelijke ervaring die ons voor altijd zal bijblijven. De gevoelens en gesprekken die er bloeiden waren magisch en (denk ik) niet te begrijpen tenzij je zelf aan de tocht meedoet. Iedereen stond klaar voor elkaar, troostte elkaar en was er voor je als je het niet meer zag zitten om de nog zo vele kilometers af te leggen. Op één of andere manier was deze reis ook een gelegenheid om na te denken en stil te staan bij het leven en wat we eventueel willen veranderen. Verder heb ik ook beseft hoe dankbaar we moeten zijn met wat we hebben, wat we krijgen en wat velen voor ons doen.

Terug in Bilbao

Ondertussen zijn we al een dik half uur in Bilbao aangekomen.

Vandaag was er een afscheid voor alles: Geen wandelschoenen meer, geen rugzakken meer, geen Santiago meer, einde van de camino de Compostela!

Vanmorgen hebben hebben we om 08u00 verzameld. Onze dagelijkse bezinning werd afgesloten door 3 leerlingen (Sebastiaan, Lucas en Ghita). Daarna hebben we onze rugzakken naar de bus gebracht. (127 trappen af en daarna weer 127 trappen op). Iedereen heeft €5 gekregen om in de stad een lekker ontbijtje te kopen. Sommigen zijn in een lokaal cafeetje een ontbijt gaan nemen, terwijl anderen bij de bakker allerlei lekkers gekocht hebben. Nog wat souveniertjes kopen en daarna afspraak aan de Kathedraal. We hebben om 11U30 nog eens gezwaaid naar de webcam (hopelijk hebben jullie ons gezien).

We zijn dan met z'n allen naar de pelgrimsmis geweest, die werd afgesloten met het zwieren van het groot wierrooksvat. Daarna was het laatste middagmaal voorzien en kon de tocht richting Bilbao vertrekken. Iets na 11 zijn we aangekomen. Ik denk dat er ondertussen al heel wat leerlingen onder de wol liggen.

Morgenvoormiddag staat er nog een bezoek aan het Gugenheim-museum en Bilbao op het programma. Daarna maar 1 richting meer: Genk

We mogen stellen dat we dit jaar weer een fantastische groep mee hadden. Velen hebben hun (fysieke) grenzen verlegd. De pijn aan de voeten en benen zullen tegen vrijdagmorgen bij de meesten wel heel wat minder zijn.

Ik wil iedereen bedanken die ervoor gezorgd heeft dat deze editie weer goed, leuk, vlot, memorabel, leerrijk, ... is geweest. Dit gaat van de ondersteuning van de chauffeurs Luc en André, over het enthousiasme, beleefdheid, openheid van de leerlingen, tot de superinzet van al mijn collega's: Ward Bijnens, Erik Geusens, Anneleen Luts, Eddy Luts, Lydie Niesten, Heleen Pecinovsky en Wouter Steegmans. BEDANKT.

Ik zie jullie allemaal vrijdag in Genk!

Leerlingen aan het woord

Zoals beloofd volgen hier wat impressies van een aantal leerlingen. Morgen in de bus zullen we nog wat verhalen verzamelen, die we dan de komende dagen zullen posten.

-          When you begin to love the way, you hate the feeling of “getting there”. Wanneer ik het even zwaar had tijdens de Camino, is deze quote mij het meest bijgebleven. (Kristien)

-          Iets simpel, zoals een stok, kan niet alleen fysieke maar ook mentale steun bieden. Vooral als dit werd aangeboden door een bezorgde medepelgrim. (Tom)

-          De Camino was allerminst een gewone wandeling. Sommigen bewandelden de Spaanse wegen en bossen met een religieus doel, anderen vonden het sportieve aspect belangrijker. Ik kan moeilijk verwoorden wat ik ervan had verwacht, maar mijn grote nieuwsgierigheid naar wat de camino zou betekenen is onlosmakelijk ingelost, en het was zonder enige twijfel een bijzondere ervaring. Klinkt cliché, natuurlijk, maar het was ook echt iets speciaals. Wat mij het meest is bijgebleven, is de bijzondere sfeer die er heerste tijdens deze reis, in het speciaal de vriendelijkheid waarmee ik met mijn medepelgrims kon omgaan. En ik vrees ervoor dat deze zal wegvallen eens we terug arriveren in België. Ik heb verschillende leerlingen, alsook leerkrachten, beter leren kennen in de afgelopen anderhalve week. Samen door de agrarische landschappen dwalen om te genieten van de opkomende zon, vergezeld van koude mist, of genieten van de geur van metershoge eucalyptusbomen in het bos. Maar ik heb ook mezelf beter leren kennen. Genieten van kleine dingen en gelukkig zijn met wat we hebben. Het klinkt gemakkelijk, maar tegelijk ook moeilijk in onze consumptiegeile maatschappij. Ach ja, lang of veel nadenken pijnigt de hersenen, en ontspanning op andere manieren moet toch ook mogelijk zijn. Na vijf dagen wandelen en met een goede 117 kilometer in de benen, kwamen we uiteindelijk aan in Santiago de Compostela. De jacht op stempels werd beloond, de pijn die sommigen ervoeren werd gesmoord. Ik had hoge verwachtingen gesteld, sprookachtige als het ware, maar tot mijn respijt konden die niet ingelost worden. Vanaf de Monte de Gozo zouden we de machtige kathedraal in de verte kunnen zien opdoemen, maar integendeel: met moeite kon ik slechts een petieterig stipje waarnemen in de verte. Toen we na de laatste drietal kilometer in hoog tempo aankwamen op het plein voor de kathedraal, namen zowel vreugde als teleurstelling de bovenhand. Ik was tevreden en trots op mezelf dat ik de camino zonder fysiek lijden had kunnen uitwandelen, maar kom op zeg, een kathedraal die in stelling staat is nooit aangenaam om te zien. Al bij al was deze reis er een om nooit te vergeten, en hopelijk gooit dementie vroeg of laat geen roet in het eten. (Arno)

-          De camino is een tocht waarbij je vele mensen leert kennen. Dat werd me al direct duidelijk vanaf de eerste kilometers. Zowel mensen van school, maar ook vooral mensen buiten school, die je meerdere keren tegenkomt op de tocht. Het mooie hieraan is dat je vaak dezelfde mensen meerdere keren per dag tegenkomt en zelfs meerdere dagen lang of zelfs elke dag. Het speciale vind ik toch dat hoe snel of traag je ook gaat, je deze mensen terug tegenkomt in Compostela en elkaar dan ook proficiat wenst.

-          De weg naar Compostella was moeilijk, zwaar, pijnlijk,… Deze weg, met veel pieken en dalen zowel letterlijk als figuurlijk heeft mij doen inzien dat de weg naar succes in het leven waarschijnlijk ook met ups en down zal zijn. Maar zolang je doorzet en je eigen tempo volhoudt kan ook deze levensweg bewandelt worden, maakt niet uit hoelang je erover doet. (Maite)

-          Je hebt niet alleen een band met al de mensen die de camino bewandelen maar ook met de mensen die in de dorpen er langs wonen. Zo zat ik eens langs de weg in de schaduw om terug wat energie op te doen toen een oude man uit zijn tuin kwam om me vijgen aan te bieden die hij net had geplukt. Het was zo een hard verwarmend gebaar dat ik de rest van de dag zonder moeite kon afmaken. (Monica)

-          Wat mij het meest is bijgebleven gedurende deze camino was de aankomst na de 30 km. Ik kwam aan met 2 meisjes die ik tijdens de wandeling heb leren kennen en waarmee ik nu een hele goede band heb. Toen we in de verte meneer Luts zagen hielden we het niet meer droog. Maar we wilden niet wenend aankomen dus stopten we even om ons terug te herpakken. We gingen, nog steeds een beetje snikkend, verder en kwamen steeds dichter bij. Plots zagen we aan de overkant al heel wat medeleerlingen die allemaal begonnen te applaudisseren. Zoals verwacht begonnen bij ons de tranen weer te stromen. Op dat moment realiseerde ik me wat voor een hechte groep we eigenlijk zijn. En zo een moment, wil je natuurlijk nooit vergeten. (Amelie)

-          Tijdens deze bijzondere reis heb ik geleerd dat de verpakking verschilt van zijn binnenste. Door deze ervaring staan we allemaal dichter bij elkaar. In moeilijkere tijden binden mensen met elkaar, het mooiste wat we hadden kunnen leren van de Camino. Op deze momenten besefte ik pas echt dat ik vaker rondom mij moet kijken en moet genieten van het leven. Het leven staat vol met vragen, sommigen zijn nu al beantwoord. Anderen moet ik nog ondervinden.

Ik en enkele medepelgrims kwamen in Parijs een schelp tegen. We waren ervan overtuigd dat deze schelpen tot de Heilige Graal leidden, de kelk waaruit Jezus Christus in het Cenakel zijn laatste vino dronk. Zeer enthousiast besloten we dan maar om ons in te schrijven voor de Compostelareis, om 6 uur ’s ochtends al. En ergens eind oktober was het zover, Camino kon beginnen. Na vele etappes schelpen volgen kwamen we gisteren toch aan in Compostela. Ik had daar een sterk vermoeden dat de graal zich onder het graf van de Heilige Jakobus bevond. Alleen besloot ik stiekem me naar het graf te begeven. Ik zocht en zocht, en vond uiteindelijk onder het gebeente van Jakobus een simpele houten kelk. Ik besloot met de kelk mijn blaren te verzorgen en dronk nadien ook zelf en verkreeg zo het eeuwige leven. De Compostelareis was dus zeker de moeite.

Hoe mooi kan een wandeling zijn? Deze zin heb ik mezelf vaak afgevraagd. Met de scouts liep ik wel al enkele kilometers af in de prachtige Ardenne. Maar na de 2^de dag was mijn definitie voor prachtig al verandert. Mijn GoPro of Iphone kon niet vastleggen wat ik waarnam door mijn eigen ogen. Woorden kunnen dit niet beschrijven. Je zult het pas weten als je het zelf ziet.
Hoe begon onze dag? Ik stond vaak op met een glimlach en een vriendelijk groet voor iedereen die ik in de badkamer tegen kwam. Andere wilden liever in bed blijven liggen en keken zwaar op tegen de kilometers die ze nog moesten belopen.
Hoe opende je je ogen tijdens het wandelen? Keek je om je heen naar de schoonheid van de natuur of keek je in jezelf? Leerkrachten vroegen ons om aan beide topics aandacht te besteden. De eerste dagen kreeg de natuur mijn voorkeur. Door de bospaadjes en kleine dorpjes wandelen was  super. Na de 2^de dag had ik eerder goesting om mijn eigen tempo te lopen. Zo begon ik vanachter maar kwam ik automatisch van voor terecht. Voor mij kwam dit perfect uit, want hierdoor haalde ik vele personen in en kon ik met hun een conversatie aangaan. De mooie gespreken met de nieuwe vrienden die ik gemaakt heb zal ik nooit vergeten. Doordat ik geen angst had om vreemde aan te spreken ontmoeten ik Stefano en Suzana, Beide begonnen in hun eentje vanuit Frankrijk. De Camino bracht hen samen en momenteel zijn ze een koppel. Zo een verhaal kan je toch niet zelf verzinnen. Toen ik hen nog zag in Santiago en ik 2 warme knuffels kreeg was ik oprecht gelukkig. Iets nieuw heb ik op dat moment geleerd. Door simpel een uurtje met iemand te praten kan je al een band kweken. Voor vele zal dit vreemd klinken en misschien kan dit niet altijd of helpte de Camino gewoon, toch lukte me het enkele keren. Daarom wil ik hen die de Camino ooit willen bewandelen één raad geven. Praat met elke persoon die je inhaalt. Je zult merken dat simpele vragen zoals: “Waar kom je vandaan? Waarom doe je de Camino? Hoe bevalt het je? Wat is jouw naam?” tot spectaculaire gesprekken kan zorgen. Uiteindelijk wil ik nog snel zeggen dat dit een mooie vakantie, toch, ervaring was. Bedankt mede pelgrims het was een fantastische tocht.

Aangekomen!

We zijn er. Na 5 dagen stappen is iedereen aangekomen in Santiago. Morgen op de bus laten we de leerlingen wat teksten schrijven, zodat morgenavond (laat 00u00) wat meer info op de blog komt. Hieronder alvast het belangrijkste:

Enkele sfeerbeelden

Dag 5: Arzua - Pedrouzo

Een heel kort berichtje:

Na de klepper van gisteren (29 km), was 10 km minder vandaag voor velen welgekomen. Om 8u30 zijn we na ons traditioneel ontbijt en bezinning vertrokken. Ondertussen is iedereen aangekomen. De eersten zijn om 13u50 aangekomen en de laatsten om 17u15. Hopelijk vinden straks de leerlingen nog wat energie om nog wat te tikken.

Morgen de laatste tocht richting Santiago de Compostela. Iedereen kijkt er alvast naar uit. Wordt vervolgd...

Een ontmoeting op de Camino

30/10/16

Vandaag ontmoette ik Francisco. 32 jaar, woont in Malaga en is stukadoor. In totaal kende hij maar goed 50 woorden Engels, maar met een beetje hulp van Google Translate hebben we het toch voor elkaar gekregen een dik uur te praten: als ik niet even moest rusten, was dat nog langer geweest. Het gesprek ging van kniezalf tot Disneyland, maar wat mij het meest is bijgebleven is wanneer we het over mijn stempelboekje hadden.

Francisco is al een maand op weg en liet mij een blad papier zien met niet meer dan 15 stempels. Hij kon zijn lach niet bedwingen toen hij mijn volle vijf bladzijden zag, terwijl ik nog maar 2 dagen stappen achter de rug heb. Hij bleef me vragen: ‘Why, why, why so many?’, waarop ik zei dat ik gewoon heel mijn boekje vol stempels wil hebben; zo veel mogelijk.
Hij begreep niet waarom en zei dat hij enkel stempels had van plaatsen die hij zich later nog ging herinneren, die belangrijk voor hem waren. Hij zei me: ‘Net zoals de camino is het leven geen race. Het gaat niet om de meeste stempels, het gaat om de beste.’ … En in die seconde voelde ik me opeens veel minder trots op mijn rijk gevulde stempelboekje.

Na de middag, ongeveer vijf uur later, merk ik dat mijn boekje niet meer in mijn zak zit. Vol paniek kon ik het nergens vinden.

Tijdens mijn volgende pauze kwam toevallig Francisco weer voorbij. Ik vertelde hem over mijn verdwenen boekje en hij zat er echt mee in. Uiteindelijk pakte hij zijn gsm beet en typte in Google Translate: ‘You lose some, you win some.’ In zijn afscheid wist hij nog in krakkemikkig Engels uit te brengen dat de tocht in je hoofd zit, in je herinnering en niet op een of ander stukje papier. Door die woorden was ik zelfs in een of ander opzicht blij dat ik mijn boekje verloren had.

In gedachten verzonken, met tranen in mijn ogen, schreef ik hierover en ondertussen ben ik door al dat nadenken en schrijven de laatste van de groep geworden. Maar zoals Francisco het zei: ‘Het leven is geen wedstrijd.’

In mijn stilte hoorde ik plots lawaai en zag mijn lieftallige medepelgrim Lucas. ‘Ran! Uw boekje!’

Toen hield ik het niet meer droog.  ‘You lose some, you win some’ Inderdaad.

Ran Vautmans

Palas de Rei - Arzua

Gisterenavond schuifelden heel wat leerlingen van het avondmaal naar de albergue. Velen dachten dat het nooit in orde zou komen. Maar zoals Mr. Geusens zei: de nacht doet wonderen.

Deze morgen werd afgesproken om 7u15 aan het ontbijt. Maar voor heel wat leerlingen bleek het toch wat moeilijker om de rugzak terug vertrekkensklaar te maken (het zal er niet op beteren ;)). 

Na de bezinning trok de groep zich rond 8u10 op gang richting Melide. In Melide kreeg iedereen €10 waarmee ze op een zonnig terrasje een warme maaltijd konden kopen. (gemiddelde prijs van een hoofdschotel €6,90. Daar kunnen ze in België niet aan tippen).

De verschillen liepen toch al wat op tijdens de middagtocht. Ondertussen zijn er al een aantal leerlingen en leerkrachten  (+/- 40 – 17u50) aangekomen in Arzua. 

Het was vandaag de langste en ook de moeilijkste tocht: 29 km met heel wat heuvels/bergen. Ik denk als je aan de leerlingen vraagt wat ze vinden van de uitspraak die A. Lenaerts (voorzitter van raad van beheer van de school) gedaan heeft tijdens een voorbereidende vergadering in 2010: larie en apekool. De uitspraak: “Het stuk dat jullie doen, is alleen maar naar beneden”. Ik durf dit niet hardop te vertellen ;)

Druppelsgewijs komen leerlingen en leerkrachten binnen. Er vloeiden al heel wat traantjes van opluchting bij de aankomst. Nog steeds wordt iedereen onder luid applaus onthaald. Het is 19u23 en net zijn de laatste leerlingen en leerkrachten aangekomen. (dus een tijdsverschil van bijna 4 uur)

We hebben het avondeten een half uurtje verlaat zodat de laatsten ook op hun gemak een ontspannende douche kunnen nemen.

Proficiat aan iedereen, want iedereen is zonder grote problemen aangekomen, een sterke prestatie.

Meer info en foto’s waarschijnlijk morgen. 

Enkele sfeerbeelden

Portomarin - Palas de Rei door de ogen van 2 leerlingen

Dag 3

“De nacht doet wonderen” – Dhr. Geusens

Om 7 uur gingen de lichten aan, tijd om onze vers gewassen kleren aan te doen. ( kijk mama we doen zelf onze was). Terug onze voeten in die pijnlijke schoenen schuiven en de rugzakken klaarmaken. Eens we vertrokken waren is het alleen maar omhoog wandelen. Door de mist leek het wel alsof we naar de hemel toe liepen. 

Onze neus werd ook op de proef gesteld, de lokale fabrieken zorgden namelijk voor eigenaardige geurtjes. “Ruik ik nu een kattenbak of koeienstront?”. Toch moesten we ons erdoorheen sleuren en er werd elke stap zwaarder en zwaarder.

Maar onderweg kom je gelukkig nog caféetjes tegen waar we een heerlijk ijsje konden eten. En dat. Deed. Deugd!!!!! De stempels waren vandaag ook weer een must want wie wilt nu niet met een vol boekje terugkeren naar huis.

Op een bepaald moment zagen we een enorme berg voor ons en konden we allemaal beginnen te wenen. Maar dat deden we niet want we geloofde in een mooi uitzicht dat zou komen. We raapten de moed bijeen met een Mars en Bueno en konden we gelukkig na die vermoeiende helling samen genieten van het uitzicht. We kwamen vele mede lyceum pelgrims tegen en vormden een wandelclub. Met deze 6 meisjes hebben we op een hoog tempo vele kilometers afgelegd zonder te denken aan pijn. We besloten uiteindelijk om een middagpauze te nemen en genoten van de lekkere reep chocolade.

Daarna was het nog maar eens stempeltijd en gingen we binnen in een klein kapelletje. De man gaf ons met veel barmhartigheid een stempel en vertelde zijn eigen camino-avontuur in het Spaans. Eventjes later volgde een enorme afdaling. Omdat gewoon dalen te veel pijn deed, zigzagde we in een treintje naar onder. Dit was een heel vreemd zicht maar toch was het leuk. De wandelclub van 6 starters breidde uit met mede-lyceum pelgrims. Dat gaf ons de gelegenheid om elkaar beter te leren kennen.

Tijdens de tocht kwamen we elke keer een pelgrim tegen genaamd Franco die we op de tweede dag hadden leren kennen. Een man die al 700km achter de rug had en nog steeds bleef doorgaan. Hij wou deze camino nog afleggen voor zijn 50^ste verjaardag. Elke keer als we hem tegenkwamen, gaf hij een high five, om ons een goede camino te wensen of goede moed.

Tijdens de weg kom je heel wat vreemde mensen tegen. Een goede raad: praat met ze en leer ze kennen! Vele hebben een mooi verhaal te vertellen en hebben nood aan een babbel met een pelgrim. Het leuke is dat iedereen elkaar groet. Elke pelgrim begroeten we met een ‘Ola’ of ‘Buen Camino’. Het zijn net deze kleine dingen die ons moed geven om te door te blijven gaan.

We gaan morgen de 29km met pijn is ons lichaam aan. En wij hopen dat de wijze woorden van Meneer Geusens deze nacht gaan uitkomen!

Amelie en Lorena

Sarria - Portomarin

Deze morgen ging bij velen om 6u30 de wekker af. Iedereen was goed op tijd aan het ontbijt.
Iedereen diende zijn/haar ontbijt en zijn/haar broodmaaltijd voor 's middags te smeren. Het liep heel vlot.

Bijgevolg konden we na de bezinning op tijd vertrekken richting Portomarin. Om 8u45 zijn we nog in het duister vertrokken. Enkele kilometers later konden we genieten van de zonsopgang.

De tocht verliep vlot. De eersten waren er om 13u40 en de laatste om 16u05 binnen. Iedereen heeft het zonder grote problemen gehaald. Ondertussen is het hier echt zomers weer met meer dan 25 graden. 't is bakken geblazen in de zon. Een beetje TE, maar ons hoor je niet klagen.

Vanavond staat nog een bezinning op het programma, Daarna de webcam om 19u15 (zie vorige berichten). En dan zal iedereen wel een stevige maaltijd lusten.

Hieronder nog een klein berichtje van de 2 eerste leerlingen die vandaag Portomarin bereikten.

Onze eerste 21 kilometers zitten erop. Kwart voor zeven ging de wekker af. Dat was een beetje te vroeg, maar het ontbijtje maakte het wel goed. 

Hierna waren wij helemaal klaar voor onze eerste dag wandelen. De eerste loodjes waren het zwaarst, we begonnen meteen in de mist aan een steile helling. Na een halfuurtje goed doorstappen kwamen we uiteindelijk boven aan. Hiermee waren we uiteraard eerst heel blij. 

Jammer genoeg bleek de rest van onze wandeling niet alleen maar uit vlakke gedeeltes te bestaan maar dit werd meer dan goed gemaakt. 

Zo brak onder andere het zonnetje door de wolken en dat gaf ons genoeg frisse moed om verder te gaan door het prachtige Galische landschap. ’s Ochtends werd ons verteld dat deze dag het landschap het schoonst zou zijn en we moeten meegeven dat de natuur inderdaad prachtig was. Op de moeilijke momenten konden we denken aan de prachtige stempels die we verzamelden en aan de pizza calzone die op ons wachtte in Portomarin. 

Kortom, het was een veelbelovend begin vol interessante dieren, mooie natuur en imposante bruggen.

Dikke kus, Anouk en Ancy

Klapbanden ...

Op weg naar Pintin hebben we nog 2 klapbanden gehad aan de aanhangwagen. Dit leidde tot creatieve zinsspelingen door leerkrachten en leerlingen. Hieronder wat voorbeelden.

• De aanhangwagen hield ons goed aan de klap!
• Onze band werd hechter en hechter na iedere klap!
• Maar gelukkig moesten we onze reis niet aan banden leggen.
• De band gaat nooit meer stuk! Al heb je een ongeluk!
• Klappen in de bandjes!
• Wat een losbandige reis!
• Welke bandiet heeft onze reis gesaboteerd??
• Zat er misschien buskruit in de banden
• Bandenburgtor
• We bevinden ons in Baskenband
• Is er een bandarts in de buurt?
• Ze hebben de banden expres stuk gemaakt, zodat wij zeker een band krijgen.
• Een reis vol spanning (in de banden)
• De banden hadden banden met IS
• Onze reis is aan banden gelegd
•  Hot Wheels krijgt een heel nieuwe betekenis.
• Ork, ork, ork, een reis saboteer je met een kapotte remoRK;
• De banden hadden het te druk.
• I’m TIREd of this shit.
• SCHOOLREIS GAAT COMPLEEEEET FOUT
• Lossos bandos
• Banda banda banda
• The big band theory
• Nieuwe boysband: Hot Wheels

Zoals jullie zien zit de sfeer er goed in. Door deze voorvallen hebben we helaas onze inloopwandeling van 7 km moeten laten vallen. We zijn in Sarria van de bus gegaan en hebben 2 km gewandeld tot in de albergue.  Vanavond na het avondeten nog eentje drinken en dan slapen. Morgenvroeg om 7u30 staan we paraat voor de eerste echte tocht.

Morgenavond om 19u15 kunnen jullie ons voor de 1emaal terug zien op de webcam. Meer info hierover zie vorige berichten.

Verslag van leerlingen

Dag 1: Bilbao

We kwamen aan in Bilbao na een busrit die precies lang genoeg duurde. In deze prachtige reisbus was er zeker en vast sprake van een geweldige groepssfeer. Dit konden we merken aan de oorverdovende zangstonden over pizza’s calzone en consoorten. Eenmaal uitgestapt bleek het hotel een pareltje van een verblijfplaats te zijn. Met andere woorden: zéér al dente. We kregen even de tijd om ons op te frissen en uit te pakken waarna we de tram namen richting stadscentrum. Op deze tramrit passeerden we het Guggenheim, ontworpen door de wereldvermaarde architect Frank Gehry. Eenmaal aangekomen in Bilbao-centrum, gingen we op zoek naar iets te eten. Wat bleek: Spaanse restaurants serveren pas volledige maaltijden vanaf 19U. Hongerig besloten we dan maar om wat pintxos en kleine hapjes te nemen. Daarna deden we nog een terrasje, waarna we terugkeerden naar het hotel voor een welverdiende nachtrust.

Bus.

Dag 2

Na een trage start, met voor de tweede keer een klapband, konden we verderrijden naar Pintin. Iedereen is erg benieuwd naar het verloop van de tocht en we kijken uit naar onze broodjes met chorizo of parma. Sommigen hebben inmiddels hun slaap proberen in te halen, wat niet altijd gelukt is, dit te danken aan het orkest vanachter in de bus. De weergoden zijn ons goedgezind, de bandengoden daarentegen iets minder…

Update: de banden hebben de tweede stopplaats ook al overleefd, we hebben weinig opties want de reservebanden zijn op…

Deel 1 van de busrit - Genk-Bilbao

25 oktober 20U00: start van de langverwachte tocht met een mooie zegening. 

Daarna allemaal in de bus richting Spanje. 2 films en heel wat km’s verder hebben we onze nachtstop gehouden rond middernacht. 

’s Morgen rond 08u00 onze eerste stop van de dag. Heel wat leerlingen kwamen nog uit dromenland. Alles was vlot verlopen totdat we in de voormiddag aan een Franse péage teken kregen van verschillende andere chauffeurs dat er iets aan de bus scheelde.

We zijn dan gestopt en inderdaad: klapband van de aanhangwagen. 

Zoals een volwaardige “pitcrew” hebben Luc en André (onze chauffeurs) in een klein half uurtje de band van een (zwaar) beladen aanhangwagen vervangen.

We konden dus al snel opnieuw op pad.

We zijn ondertussen al een uurtje (sinds 15u) aangekomen in Bilbao. Iedereen is geïnstalleerd op de kamers. Het zonnetje lacht ons tegemoet.

Op het programma vanavond staat nog een bezoek aan Bilbao gepland, waar de leerlingen €10 krijgen om gezellig te gaan avondeten. Morgenvroeg om 7u30 wordt iedereen aan de bus verwacht, zodat we dan na het ontbijt en bezinning kunnen vertrekken naar Pintin voor de eerste kilometers.

Tot morgen 

2 webcam-momenten

We weten dat jullie ons gaan missen :), daarom gaan we gedurende onze tocht 2 keer zwaaien op de live webcams onderweg.

De eerste zal in Portomarin zijn. Op vrijdag 28 oktober om 19u15.
http://www.crtvg.es/crtvg/camaras-web/portomarin

Woensdag 2 november om 11u30 zullen we nog 1 keer zwaaien aan de achterzijde van de Kathedraal in Santiago:
http://www.santiagoturismo.com/camaras-web/praza-da-quintana-1

Editie 2016 komt eraan

Op 25 oktober vertrekken weer 78 leerlingen en 8 begeleiders voor de 7e maal richting Compostela. Je kan hier hun verhalen volgen.

Eén week voor het vertrek zien de weersvoorspellingen er nog niet zo goed uit. Poncho zal op dit moment dus geen overbodige luxe zijn. Maar hopelijk verandert dit nog.