Gisteren hebben we de laatste 19 kilometer van Pedrouzo naar Santiago gelopen. De laatste loodjes wogen toch wel door bij de meesten onder ons. Maar de drang om aan te komen dreef ons allen voort.
Onze dag begon met een doortocht door een prachtig bos met steile hellingen. Nu, de hellingen waren wel vermoeiend maar de natuur zorgde voor voldoende afleiding: de frisse geur van dauwdruppels op bladeren, het zacht ruisende geluid van bladeren waar we over stapten en dan natuurlijk het prachtige uitzicht van het bos zelf.
Later, toen we bijna waren aangekomen, werd de weg in een zacht, donzig deken van mist gehuld en begon het te miezeren. Misschien klinkt het mistroostig, maar het was alles behalve dat. We hielden er de sfeer in door te zingen, mopjes te tappen en verhaaltjes te vertellen. Het was heel gezellig.
Op een gegeven moment liepen we de voorstad in en zagen we het bordje met "Santiago" op. Dit was een teken dat ons vleugels gaf en ons nog sneller deed lopen naar de kathedraal. Bij de laatste afdaling hoorden we plots zachte muziek. Naarmate we dichterbij kwamen, beseften we dat wij, de pelgrims, werden onthaald door een doedelzakspeler.
Op het plein dropten we onze rugzakken en hadden we even vrije tijd. Daarna moesten we nog een kleine kilometer overbruggen om bij onze auberge te geraken. Daarna gingen we eten en lekker laat slapen. We moesten toch op een of andere manier vieren dat we (levend) waren aangekomen? De afloop van onze avontuur nadert zienderogen.
Maar desondanks alles was het een topdag
Jullie pelgrims
Anastasia Glinchikova, Aura Vanbuel en Zoë Pascale (6ET)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten