Na Santiago naar BIlbao (lln)

Goedenavond bewoners van België!

Tijdens een van onze lange, uitputtende tochten hebben wij (Sofie v en Sarah) een liedje gemaakt dat nu al gekend is door de medeperegrinos

Refrein:

Kom zing een vrolijk lied, dan bestaan je zorgen niet.

Er is geen verdriet met een vrolijk lied.

Het geeft je kracht het geeft je moed, haast en spoed is zelden goed.

Je bent blij je voelt je vrij dus kom er allemaal bij.

Strofe 1:

Zie je het niet meer zitten,

Wil je even pitten,

Trek het je niet aan.

We blijven doorgaan

Strofe 2:

De weg is lang de weg is traag,

Ben je soms een dikke zaag.

T maakt niet uit wat je doet,

Het komt allemaal goed!

Strofe 3

Ben je in de stront getrapt,

Is je broek weer afgezakt.

Is je rugzak al gepakt?

We hebben een week niet meer (gekakt)

Onze nieuwe bffjes 4ever zijn Laura D en Katrien G <333 p="p">

En we missen onze liefjes ( Kennedy en Maximpje) en familie heel hard!

Xxxxxxx Sofie en Sarah

OLA,

One does not simply give too much bad fries to a Belgian.
Nooit gedacht dat frietjes mij niet meer konden smaken, maar elke dag is er echt teveel aan.
Ik heb zelfs zin in groentjes, lekkere verse gezonde groentjes. HELP nooit gedacht dat ik dit ooooooit zou zeggen!
Geklaagd en gezaagd, de hele Camino lang, maar achteraf gezien was het perfect wat iedereen eens nodig had. Gebroken worden en terug opstaan!
Wat ik op deze tocht heb meegemaakt, ga ik heel mijn leven meedragen.
MAAR ONDERSCHAT DE PIJN EN MOEITE VAN DE TOCHT NIET. Fysiek en mentaal.

Dikke knuffels, want ik ben een knuffelaar!
Laura D

We vertrokken als een groep ongeorganiseerde lyceïsten, we keren nu terug als 53 volwaardige Pelgrims.

Ik ben blij dat ik deel mocht uitmaken van dit verhaal!

Katrien Geukens

We hebben maar 6 dagen gewandeld maar toch hebben we allemaal afgezien en pijn gehad ! We ontmoetten onderweg pelgrims die al 700km aan het wandelen waren en zij klaagden niet, wat ons toch weer eens deed nadenken. Deze vakantie was niet zomaar een vakantie, het was een tocht die  we heel ons leven gaan meedragen.

Ondertussen begint al die pijn al weg te gaan, wel jammer dat jullie in België niet kunnen zien hoe wij hebben afgezien, jullie zouden allemaal denken ma schatjes toch…

Morgen is het de laatste dag in Bilbao, we gaan het Guggenheimmuseum nog bezoeken en dan naar huis J

Ik mis de groenten, het fruit en alle gezonde dingen wel, want elke dag frieten gaat er over !

Ciaoooo, Elke xx

NO PAIN, NO GLORY!
Dit is onze lijfspreuk van deze week, en inderdaad heel veel pijn maar bij elke aankomst een grote opluchting! Veel gelachen, geweend, gezaagd, … met andere woorden een onvergetelijke reis!
We hebben onszelf zeker overtroffen en zijn zeer trots op onze sportieve prestaties!
Buen Camino hebben we vaak moeten aanhoren maar we hebben ons beste Engels bovengehaald om met mensen van over heel de wereld te praten. Zo vergaten we een beetje onze pijn.
We eindigen met weer een veel te lange busrit maar wel met sfeer!
Vuile, pijnlijke groeten Iris & Valérie!

PS: 1,2, 3 MARGI ! (Valérie)

Na lange dagen wandelen en afzien zijn we eindelijk aangekomen. Een superervaring die ik nooit meer zal vergeten. Het was de pijn allemaal waard want samen konden we dit nog net weglachen en de sfeer was altijd aanwezig J

Veel groetjes en knuffels Sarah xx

De camino afleggen zonder pijn is nooit een optie vermoed ik, maar we zijn er allemaal geraakt. Het was een geweldige ervaring die ik nooit kan of wil vergeten. En ook de mensen die je tegenkomt zijn super. Nu nog alleen de lange terugreis uitzitten.
groetjes bene

‘Man man man, waar zijn we aan begonnen’ dachten we allemaal in het begin.  Maar nu het allemaal achter de rug is, zijn we toch blij dat we het gedaan hebben (of we zullen blij gaan zijn als de pijn weg is…) De andere pelgrims waren supervriendelijk en gaven ons toch weer een beetje moed om onze 120 kilometertjes uit te wandelen, met als troost dat zij er al enkele honderd gedaan hadden. Deze ervaring zullen we nooit meer vergeten met als grootste reden dat de sfeer er heel goed inzat!

Lang leve de pijnlijke voetjes!

Groetjes en veel liefs,

Anne & Bo! xx

Het was een geweldige ervaring. We hebben kennis gemaakt met mensen over de hele wereld, elk met een eigen verhaal. Naast die andere mensen hebben we ook elkaar beter leren kennen. Als het moeilijk ging, hielp iedereen elkaar er weer boven op onder andere met ons beroemd ‘caminolied’. Na een zware dag stappen verlangden we naar onze dagelijkse ‘cola cao’ en de (koude) douche. Ondanks de verschrikkelijke weersvoorspellingen hebben we er toch een prachtige week aan over gehouden. Hopelijk blijft deze week voor altijd in onze gedachten.

Daphné en Laura G

Ondanks alle pijn was het een onvergetelijke ervaring! We hebben bezonnen ochtenden, gezellige avonden en lange busritten beleefd. Het staat voor eeuwig in mijn geheugen gegrift.

Laura P.

Ola, amigos.

Onze groep heeft misschien maar 6 dagen gewandeld, maar veel mensen hebben uiteindelijk toch serieus afgezien. Deze tocht was het echter wel waard. Om de reis zelf als gebeurtenis te omschrijven kan ik maar 1 manier bedenken. Deze tocht bracht  mensen bij elkaar: bekenden werden kennissen of vrienden en bestaande vriendschappen werden hechter. Het delen van veel leed heeft blijkbaar zo’n effect op mensen. De tocht was natuurlijk niet alleen een aaneenschakeling van pijn en lijden, maar er was ook een enorme hoeveelheid aan verbroederingsmomenten en genieten, zoals vele anderen zonder twijfel al hebben beschreven. De ervaring bracht mensen niet alleen dichter bij elkaar, maar ook dichter bij zichzelf. Met woorden kan ik het niet omschrijven dus zal ik het ook niet proberen; het zou de ervaring alleen maar onrecht aandoen.

Over het algemeen was de tocht dus een enorm succes waar velen van hebben genoten

-          Maxim Heylen

Aangekomen ...

Vandaag de laatste tocht. Van Pedrouzo naar Santiago. De dag kondigde zich goed aan: droog.

Voor heel wat leerlingen ging het vandaag heel wat makkelijker dan de vorige dagen: het einddoel was in zicht. De laatste maal boterhammen smeren, fruit en water inpakken. 

Na een heuvelachtige tocht, die blijkbaar toch wat langer was dan vele leerlingen dachten, kwamen tussen 14u en 16u alle leerlingen en begeleiders het plein opgedraaid, sommigen al strompelend, anderen al lopen.  Iedereen heeft het uiteindelijk gehaald en mag daar met reden trots op zijn. De persoon die echter zegt dat deze hele tocht (en vooral de aankomst niks met hem of haar doet) liegt. Binnentreden onder de klanken van de typische Musica Galega bezorgt immers iedereen kippenvel. Spontaan werden er trotse sms'jes naar het thuisfront gestuurd en menigmaal stond er de boodschap 'Ik hou van jullie' in. 

Nadat we ons welverdiende pelgrimsdiploma gingen ophalen, wandelden we naar onze nieuwe slaapplaats: een oud klooster. 

Momenteel hebben we net een uitgebreid diner binnengespeeld en kunnen we straks nog even bezinnen alvorens de leerlingen kennismaken met 'Compostela by night'. Met spijt in het hart moeten we u zeggen dat er morgen waarschijnlijk geen nieuwe blog zal verschijnen aangezien we een druk dag voor de boeg hebben. 

We zullen jullie meer dan waarschijnlijk vanuit Bilbao op de hoogte brengen van de laatste nieuwtjes voordat we (met spijt in het hart) deze prachtige belevenis afsluiten.   

Hieronder de groepsfoto op het plein voor de Kathedraal : Lyceum naar Santiago 2012

Webcam in Santiago

We merken nu al dat er meer pelgrims onderweg zijn dan de voorbije jaren. Dit feit en het feit dat het donderdag Allerheiligen is, verwachten we veel mensen in de pelgrimsmis.

We zullen daarom wat vroeger op de webcam verschijnen. Namelijk om 11u15 (als het weer het toelaat, want de prognoses zijn niet zo gunstig, maar wie weet ...)

http://www.crtvg.es/crtvg/camaras-web/praza-das-praterias

Nog enkele sfeerbeelden

Het bezinningsmoment 's morgens voor het ontbijt (Arzúa)

Onderweg

Aankomst in Pedrouzo

Sommigen hebben nog wat energie over voor een spurtje.

Tot nu toe : prachtig weer met veel zon.

's avonds op restaurant (Pedrouzo)

De tocht naar Pedrouzo door de ogen van Kevin Czornyj

Beste bloggers,

Nog één dag wandelen en dan zijn we eindelijk in Santiago! Vandaag heb ik een aantal kilometers echt afgezien, maar gelukkig was het mijn groep die mij een hart onder de riem heeft gestoken. Tot nu toe is het echt geweldig! Het weer is goed, het eten is goed, de begeleiding is top, de sfeer is goed en, voor mij het meest waardevol, mijn wandelgroepje (we lopen al  5 dagen samen) is echt top! We lachen veel, moedigen elkaar aan, hebben serieuze gesprekken en af en toe zingen we de meest uiteenlopende liedjes!

De camino doet echt iets met iedereen dat kunnen we nu wel met zekerheid zeggen! Ik heb al vanalles meegemaakt. In een notendop: praten met een Amerikaan, Australiër, Noor, … slapen naast een dronken, agressieve Engelsman, snurkende serenades, koeien die u bijna omlopen en zo kan ik nog wel even verdergaan. In ieder geval wil ik nu al mijn wandelgroepje bedanken, want zij betekenen veel voor mij dus graçias Alessio, Nikola, Devon, Martijn, Senne, Arne, Maryse, Eva en Riley!( Ik denk dat er toch wel sprake zal zijn van een groot zwart gat na deze tocht.) Daarnaast natuurlijk ook al de andere leerlingen waarmee ik tot nu toe mee gesproken heb en de bende (Seppe, Niels, Stijn, Maxim, Daan en Mathias) waar ik steeds na de tocht iets mee ging drinken en kaarten!

En  Mathias nog eens proficiat met je 17^de verjaardag! Tot slot de begeleiding jullie leveren geweldig werk, blijf dit doen, want wat jullie doen is uitzonderlijk en inspirerend voor zowel de leerlingen als mij. Hopelijk mag ik volgend jaar opnieuw mee! Tot binnen enkele dagen!

Groetjes uit het zonnige Spanje

Kevin Czornyj

van Arzua naar Pedrouzo

Dinsdag 30 oktober 2012: de dag na de langste wandeldag, de voorlaatste dag, mààr een twintigtal kilometer te doen… Dat moet toch echt een fluitje van een cent worden. NIKS VAN!!!! We hebben weeral afgezien: het percentage aan blaren heeft weer een nieuw hoogtepunt bereikt. Het maximum is tot nu toe 6 blaren op 1 voet. Gelukkig worden die allemaal vakkundig verzorgd door onze EHBO-ers, waarvoor grote dank! Meneer Luts, ook wel “den snelle Eddy”, vertelde ons het positieve nieuws: vanaf overmorgen zullen er geen blaren bijkomen.

Daarnaast verhoogt ons pelgrimsgehalte ook zienderogen: bijna iedereen heeft zich een echte pelgrimsstok toegeëigend. Een echte steun en toeverlaat als het moeilijk wordt.

Dan zijn er ook nog de troost en de steun die we krijgen van anderen: “don’t worry, it’s not far, it’s just around the corner” (fijne gedachte met weinig realiteitszin als je dat al hoort om 12u ’s middags), de buschauffeur die vrijwillig een aantal kilometers met ons meewandelt, leerlingen en leerkrachten die opbeurende boodschapjes leggen aan kilometerpalen… Een enorme kracht gaf meneer Geusens ons door te zeggen: het is niet meer ver en dan wachten ons er… REGENDOUCHES!!!!! Zalig, maaaaaar in de jeugdherberg aangekomen bleken het gewone KOUDE douches te zijn, wat een afknapper.

Ah ja, wie denkt dat pelgrims brave, vrome mensen zijn, geloof het niet. Blijkbaar is het GEEN TOEVAL dat er een Engelse pelgrim is die we erg vaak kruisen. Hij vindt het namelijk de moeite om achter mevrouw Renders te wandelen om haar “sexy kontje” te bewonderen. Toch wel jammer dat de meeste knappe mannelijke pelgrims te snel stappen om in detail te kunnen observeren.

Ondertussen hebben we lekker gegeten en zijn we klaar om morgen EIN-DE-LIJK de laatste wandeldag aan te vatten. 

Oh ja, de jarigen van de reis werden nog getrakteerd op een lekker stuk "tarta de Santiago" en twee dikke kussen van Mevr. Jans en Mevr. Renders.

Nog even relaxen

Ondertussen is het avondmaal voorbij. Het kan toch deugd doen, een 3-gangenmenu na zo'n drukke dag, waar heel wat is gebeurd :
- 's nachts een klap in het gezicht van een collega die aan het dromen was ...
- 3 ontbijten krijgen als ze in hun beste Spaans 3 koffie's willen bestellen ...
- K. Czornyj wordt besprongen door een zatte Duitser ...
- Eén van de externen die alle leerlingen trakteert omdat ze vandaag 50 jaar wordt. Proficiat Mia!
- Leerlingen die toch niet weten dat inktvissen tentakels hebben, wanneer ze met hun vispannetje geconfronteerd worden.

Hieronder nog enkele foto's vanuit de auberge :

Zoals je ziet, iedereen kan nog lachen. Dat is het voornaamste

Hersenspinsels ontsproten tijdens de wandeling

De weg is mooi, maar het pad nog veel mooier.

Durf te kijken naar jezelf

Niet in je hoofd,

Maar van een afstand

Een metertje boven je kruin

Loop je recht, loop je scheef?

Heb je lasten op je schouders?

Kun je ze aan? Alleen?

Durf te kijken naar jezelf

(mindsurfer)

oeioei aauw aauw

Oeoeioei, aauwauw… Dat waren de gedachten bij zowat iedereen bij het idee van de zware dag van 29 km. De weergoden waren ons goed gezind, want het zou een mooie dag worden (gelukkig maar, want dit traject in de regen is niet om mee te lachen, vraag maar aan de leerlingen van vorig jaar).

We zijn een half uurtje vroeger opgestaan, enkel een ontbijt gemaakt en dan om 8u30 vertrokken. Tegen de middag kwamen de verschillende groepjes binnengesijpeld in Melide. Een bruisend stadje, waar de leerlingen elk €10 kregen om uitgebreid te gaan eten en nog wat extra krachten op te doen voor de 2^e zware helft van de tocht.

Op dit moment kome de laatste stappers aan in onze auberge.  Proficiat!! Iedereen heeft het super gedaan, geen klagers, zeurders, … Iedereen is fier (en terecht) dat ze  het tot een goed eind hebben gebracht. God zij dank is er een warme douche voor iedereen. Voor 2 leerlingen zelfs een bad!!!

Natuurlijk is de EHBO-post (van mevr. Luts) zeer in trek, en wordt er opgelapt wat opgelapt kan/moet worden.

Morgen kondigt zich aan als een overgangsetappe richting Pedrouzo. Het zwaarste is achter de rug.

Naar Palas de Rei

Vanmorgen stond iedereen om 08u paraat gepakt en gezakt. Buiten was het koud, maar de zon stond al klaar om ons te verwarmen tijdens de tocht vandaag.

Na het bezinningsmoment en het klaarmaken van het ontbijt en middagmaal, konden we om 09u vertrekken. Na een kilometer kondigde zich de eerste (van vele) hellingen aan. Onderweg waren er een paar plaatsjes om gezellig even uit te blazen en een zonnebad te nemen.
Sommigen hebben onderweg hun eigen eten gekookt

Tussen 3 en 5 kwamen de verschillende groepen aan. Een lekker warme (voor de meesten toch) douche kan wonderen doen en de (talrijke) blaren werden verzorgd.

Seffens eten en dan op tijd naar bed. Morgen staat de langste tocht op het programma.
Hieronder nog wat sfeerbeelden.

Naar Palas de Rei - lln

Vandaag was het een paar kilometer meer dan gisteren en dat was fysiek te voelen. Mentaal ging het veel beter ,maar de voeten lijden onder onze tocht .De ene bergop na de andere en als je denkt dat je boven bent dan kan je opnieuw stijgen. Er komt soms geen einde aan, maar de kilometerpalen helpen ons erdoor. Vandaag moesten we tot 65km (blijkbaar maar tot 66.5). Wij hadden persoonlijk een doel gemaakt om tot 70km te gaan en dan eens goed te rusten, toen we die paal zagen was dat het gelukkigste moment van de dag.
Morgen wordt het de zwaarste dag, we hebben 29 km voor de boeg. Tot nu toe nog geen blaren ,maar morgen is er geen ontkomen aan.

Mama, papa, Steven en Pieter
Ik mis jullie heel erg maar ik ben toch blij dat ik dit doe. Morgen ga ik echt lijden maar ik kom terug met kuiten lijk een berggeit!
Tot volgende week, Sofie

Mama,Luc, Mirte, papa, Kristel

Wow, wat heb ik 4 pijnlijke blaren! Maar het goede nieuws is dat het nog niet veel geregend heeft en zonnetje scheen J

See ya later! Malou

Sofie en Malou

Hallo mama en papa J

Vandaag hebben Ninke en ik echt afgezien. Heel veel bergop en dan weer bergaf. MAAR we hebben het weer gehaald. Om de halve kilometer staat er een paal, nu moeten we nog 66.5 km tot in Compostela, jaja we komen dichter bij ons doel. Het weer hier is echt fijn om te wandelen, ’t zonneke en blauwe lucht, meer moeten we niet hebben ;) ondertussen hebben we ons weer geïnstalleerd op ons bed, hopelijk valt het snurken mee want Daan kan er wat van.

Adios amigos,  Elke

Groetjes aan iedereen thuis en Faust natuurlijk xxx

Liefste mama van Devon, papa van Devon en aanhangsel van Devon, mama van Marise, papa van Marise en liefste zusje, liefste mama van Eva, papa van Eva en zus van Eva, liefste ouders van Senne, bruder und schwester von Senne, ouders van Michiel, siblings van Michiel, ouders van Nikola en gekke zus van Nikola.

We willen jullie even laten weten dat we hier echt wel de tijd van ons leven hebben. De camino maakt veel los in een mens en zo ook in ons. We hebben het niet altijd even gemakkelijk, maar samen geraken we erdoor en tijdens de tocht zingen we in koor.

Onze kaken krijgen het hard te verduren, het verteren van een broodje kan zo wel enkele uren duren.(We eten ‘s morgens en ’s middags betonnen brood) Devon houdt de sfeer er goed in à iedereen krijgt dubbel zoveel zin (Marise en Eva)

Morgen komt de zwaarste etappe à allemaal goed doorsthappuh ( ge weet)

We gaan nu eten dat zorgt ’s avonds voor de nodige scheten.

We leren elkaar echt goed kennen, vooral die gekke Senne (heuj). Nikola is echt een bro, ik hou van hem, echt zow! Vandaag was echt een chille dag, weer goed gelachen en de sfeer zat er weer dick in (tudu m tshhh). Martijn heeft ook een wandelstok gemaakt voor Czornyj: hij is zeer blij met zijn harde werk.

Yuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuu

<3 p="p">

Devon, Eva, Marise, Senne, Michiel en Nikola

Het is hier leuk punt

Groetjes, liessa en Maxim!!!  Xje

Dag 2 : Sarria - Portomarin

Vandaag om 07u00 ging het licht aan in de slaapzalen. Om 8 uur moest iedereen paraat staan om het ontbijt en de broodjesmaaltijd voor 's middags klaar te maken. Na de zegening en het "eten-gebeuren", konden we rond 9u15 op pad. Er zijn veel pelgrims onderweg : Amerikanen, Canadezen, Oostenrijkers, Italianen, Australiers, ...
De paal van de 100 km zijn we gepasseerd. We zitten in de laatste rechte lijn dus :)

De eersten kwamen in Portomarin aan om 14u00 en de laatsten om  17u20, ieder op zijn eigen tempo.
De eerste kwaaltjes, zijn er ook : blaren, pijn van de rugzak; maar niets spectaculairs.
Straks gezellig samen eten, daarna zal er goed geslapen worden.
Maar eerst ons optreden op de webcam om 19u15. Hier nog eens de link : http://www.crtvg.es/crtvg/camaras-web/portomarin#.UIapIG8xqSo

Tot straks of morgen

De eerste echte wandeltocht (lln)

De eerste echte wandeltocht …

Die eerste 21 km waren dan toch zwaarder als verwacht. De mooie bergen , rivieren en bruggen deden ons denken dat we in Oostenrijk waren en zorgden voor een ontspannende sfeer. Af en toe eens stoppen bij een lokaal cafeetje om wat te drinken of te eten zodat de batterijen weer opgeladen waren.  

“Socialisen” met mensen vanuit heel de wereld kwam er ook aan te pas. Ook de poncho’s zijn bovengehaald maar  enkel voor een klein buitje. Omdat we goed hebben doorgewandeld zijn we vroeg aangekomen en hebben we een lekkere warme douche genomen. 

Na zo een zware tocht kan wat chillen en luieren ( wat we nu bezig zijn J ) goed van pas komen. Terwijl anderen ook aan het bijtanken zijn in de nabijgelegen cafeetjes. Om 19u30 gaan we lekker eten met wat witte wijn en een gezellige sfeer. Hmmmmmmmm vino blanco J Hierna vroeg in het bedje zodat we er morgen weer tegenaan kunnen.

Michaël , Stijn & Eva

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Sarria

Om 16u30 waren we in pintin. We kunnen er eindelijk aan beginnen. Iedereen uit de bus, de rugzakken uit de koffer, schoenen aan, en op stap richting Sarria. Onderweg werden de eerste stempels al verzameld in het gele stempelboekje.

Om Half 7 kwamen de eersten aan in onze refugio. Een oud klooster helemaal vernieuwd. Dus prima in orde.

Het is nu kwart voor negen, en we hebben net onze 2 eerste gangen achter de kiezen. Alles lekker en perfecte bediening. Het restaurant ligt op een dikke kilometer van de refugio. Maar niemand klaagt voorlopig. (is ook pas dag 1).

Morgen beginnen we aan het echte werk. 22 km richting Portomarin. Daar is ook eerste afspraak met de webcam. De link kan je in een van onze vorige artikels vinden. We spreken af om 19u15 op de webcam. Kijken dus.

Hieronder wat sfeerfoto's van de dag. Tot morgen (op de webcam)

Leerlingen over hun trip naar de vertrekplaats in Pintin

De vraag die nu in mijn hoofd rondspookt is: ‘waarom ben ik hieraan begonnen?’ Het zal ondanks alle blaren, bezwete ruggen, pijnlijke voeten, vermoeide benen een ongelooflijke ervaring worden. We hebben er al een lange busrit van 18 uur opzitten. We zijn onmiddellijk een bezoekje aan Bilbao gaan brengen wat tegen al mijn verwachtingen in veel gezelliger was. Nu zitten we opnieuw op de bus maar deze keer voor 6 uur, op weg om dan onze eerste stappen te zetten op ‘El Camino’.  

Laura W. en Laura P.

Hallo allemaal,

Valerie en Joske hier! Op dit moment zitten we in de bus (weeral :D). Het wordt wel tijd dat de wandeling kan beginnen! Voorlopig is het al heel leuk geweest, veel films gekeken en vooral veel gelachen. We hebben nog niet echt iets gedaan dus veel te vertellen hebben we niet… Daarom nu een persoonlijk berichtje van ons beiden:

Liefste mama, papa, Maarten, Arnoud en al de rest, ik mis jullie heel erg maar ik ga er een fantastische ervaring aan overhouden en ik zal veel aan jullie denken! Dikke kussen en veel liefs, Valerie W.

Dag mama, papa, Katrientje, Bert, Milan en de rest die deze blog leest. Ik mis jullie en ik zie jullie allemaal heel graag. Katrienepien dank u voor het Nutellaboekje J . Kusjes en tot snel!!! Joske

Haay iedereen,

We gaan er een fantastische ervaring van maken en dat zien we al helemaal zitten! Het enige wat licht tegenvalt is dat we bij de gedachte alleen al, een hoop pleisters nodig hebben om al onze blaren te verzorgen, maar , zo zeggen ze het allemaal, het zal het waard zijn. We zullen het weten te vertellen als we terug zijn!

Hier in de bus is het echt super, goed gelachen en gesnoept natuurlijk J tot nu toe is het nog plezant maar na dat wandelen van morgen zal dat wel wat minder zijn ;) we gaan gewoon door en samen halen we het wel zeker :D mama, papa , Benno, en de rest natuurlijk , het worden grote verhalen als we terug zijn :D tot zaterdag!! Xx Bo

Hoi mama, papa, en de rest, we hebben al veel in de bus gezeten maar straks gaan we eindelijk beginnen met wandelen. Het zal heel vermoeiend worden maar we moeten doorzetten hé! Als ik thuiskom zal ik zeker veel te vertellen hebben J Ik heb in ieder geval er nog heel veel zin in! Liefs Anne x

Hallo iedereen, na een lange busreis gaat het eindelijk gaan beginnen. Ik kijk er echt naar uit en tot nu toe is er al veel gelachen en plezier gemaakt. Zoals altijd is er wel al wat fout gelopen maar al bij al valt het nog mee. Straks beginnen we met wandelen, het echt werk dus J heel veel knuffels Sarah xx

Hey allemaal, na een lange nacht in de bus gespendeerd te hebben,  hebben we in Bilboa gezellig iets gedronken en in de stad rondgekeken.  Het eten in de jeugdherberg was lekker  en nu zijn we dan met de bus naar ons vertrekpunt vertrokken. Binnen een uurtje of 2 zullen we onze eerste stappen zetten als echte pelgrims. Vele groetjes aan iedereen thuis.
Bene xx

Hoi, mama, papa, broer, zus en de rest.
We zitten nu al uren en uren en uren in de bus en beginnen stilaan te verlangen naar een stevige wandeling. Wie weet verlangen we morgen alweer terug naar de comfortabele zetels in de bus.
Maar we gaan ervan genieten en zullen er een prachtige ervaring aan overhouden.

We missen jullie, dikke kus.

Laura G en Daphné

Olaa chicka’s!
We zijn nog niet beginnen te wandelen en iedereen heeft al wat kwaaltjes, ai ai toch wat gaat dat geven als we eenmaal vertrekken??
De bus zijn we ondertussen serieus beu gezien, na meer als 20 uur.
Maar over enkele ogenblikken gaan we eindelijk aan de befaamde Camino beginnen, dat hopen we toch. Het zal zwaar worden maar, we can do it!
Sowieso feestje in Compostela over een paar dagen J
Warme Spaanse groetjes Iris & Valérie! Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Olaaa thuisblijvers

Net een broodje “Chamon” −hesp voor de niet Spaanssprekende− gegeten. We verhongeren nog niet dus! Gisteren zagen we zon, zee en strand, geef maar toe, alles waar jullie naar verlangen.
Ook al zaten we in totaal meer dan 20 uur in de bus, we hebben ons niet verveeld! We vertelden griezelverhalen, we sprongen poolstok (mede mogelijk gemaakt door Mathias Max) en we liepen evenwicht.
Jullie horen het al, we beleven hier spannende avonturen die we nooit zullen vergeten J. Na een film gekeken te hebben over een man op camino naar Santiago de Compostella, beseften we plots hoeveel zin we er wel niet in hebben!  Laat die blaren dus maar komen…

Heel veel liefs van Elke en Ninke xoxo

Ps.: doe ne ké zot, eet ne ké (negerinnen)tetje

 Geachte knapperds in België

Een bericht vol liefde voor het thuisfront!

En nog veel meer liefde voor degene die zijn thuisgebleven!

De meeste liefde gaat uit naar degene die niet hier zijn!

 We leven nog en hebben het naar ons zin!

Liefdevolle groetjes van Katrien Geukens en Niels Vanroy

Liefste thuisblijvers

Veel meer dan een bus en parkings hebben we nog niet gezien.

Maar wat we vanuit de bus zien staat ons zeker en vast aan_!

De groetjes aan mama, papa,  broer, zus, oma en opa.

(en heel veel kusjes aan Kenneth en Maxim)

Xx Sofie V. en Sarah L.

Olaaaaaaaaaaaaa buenos dias!

Na twee dagen en vijf films, zitten we nog steeds in de bus. HEUYYY
Maar nog een paar uurtjes en dan kunnen we aan onze Camino beginnen, de sfeer zit er goed in! We spreken ons over  zeven dagen nog eens hierover :)
Zoals in de film over Compostella die we vandaag nog zagen, hopen we op een wonder!

Er zijn hier opmerkelijk veel bomen, bergen en gras. Ook een paar wildmolens.
… Vamos a la playa? (hehe)
Kortom, we hebben nog niets spannend te vertellen. NOG NIET  :)

Adios amigos!

Lien Briers & Laura Dirkx

Avondwandeling en eten in Bilbao

Omnes discipuli contenti erant quod viginti quinque gradus habuimus (of zoiets). Voor de niet-klassiekers : het was 25 graden “begot” (in Bilbao)!

Na een beetje sightseeing in het oude stadsgedeelte, daagden onze leerlingen de Bilbao-supporters uit door zich als rasechte Olympique Lyon aanhangers voor te doen, hun tegenstander in de Euro League vanavond. De begeleiders trokken zich van dit fenomeen niets aan en deden  ondertussen een “te” gezellig terrasje waardoor sommigen bijna hun tram misten.

Nadien was het tijd voor het ‘laatste avondmaal’ alvorens we morgen de eerste wandelkilometers zouden aanvatten. Op het menu stond een echt driegangenmenu: als voorgerecht pasta of salade, als hoofdgerecht kip of vis met frieten en als nagerecht diverse lekkernijen.

Een rustig avondmaal zat er echter niet in, want net voor aanvang stopte nog een hele bus uitgelaten (uitgehongerde?) Fransen. Wie niet snel was, kon op zijn kin kloppen. Benieuwd wat dit deze nacht qua geluidsoverlast gaat geven… Maar we gaan er ons niets van aantrekken, want vanavond slapen we voor de laatste keer in een echt bed met echte lakens. 

Tot morgen...