Beste vrienden Compostelagangers
Een dikke week geleden zijn we vanuit Genk vertrokken voor een reis met gekende bestemming maar met onbekende inhoud.
Vol verwachting maar niet wetend wat de tocht voor ons in petto zou hebben, zijn we er samen aan begonnen. Nu ik achterom kijk, kan ik het volgende concluderen:
1. Ik heb veel over mezelf bijgeleerd, vooral over mijn zwakheden en beperkingen; ik weet nu waarmee ik in de toekomst zal moeten rekening houden. Ik heb ingezien dat hoe groot de wil ook is, het lichaam niet altijd mee wil, maar dat zal dan wel met de leeftijd te maken hebben.
2. Ik heb veel over mijn medereizigers bijgeleerd. Ik heb gevoeld dat mensen me op materieel en mentaal gebied ondersteunden zodat ik als het ware vleugels kreeg op de moeilijke momenten en zo de tocht kon uitlopen. Ik ben ervan overtuigd dat dit zonder het medeleven van deze mensen niet zou gelukt zijn.
3. Al is de tijd van ons samenzijn slechts kort geweest, zoals Eric het al zei, ik heb er fantastische mensen leren kennen die in mijn ogen pelgrim zijn in de letterlijke betekenis van het woord.
Op de momenten dat ik alleen stapte, heb ik de gelegenheid gehad in eigen ziel te kijken en te reflecteren over de dingen des levens. Als ik niet alleen liep, heb ik de kans gehad om samen met mijn medestappers te genieten van het wondermooie landschap en de culinaire geneugten die de streek te bieden heeft.
Tenslotte wil ik iedereen bedanken voor de vriendschap die ik van elk op zijn of haar manier heb mogen ondervinden:
- De leerlingen die ons met hun jeugdig en vrolijk enthousiasme en levenslust elke dag opnieuw oppepten;
- Het leerkrachtenteam met hun onvoorwaardelijke inzet en duidelijke wil om deze week te doen slagen;
- De buitenstaanders uit de diverse hoeken van Vlaanderen die elk met hun eigenheid en achtergrond een meerwaarde gaven aan de groep;
- Tenslotte de buschauffeurs omdat ze ons veilig over Gods wegen leidden en een deel van onze lasten droegen.
Ik ben heel blij dat ik de gelegenheid heb gekregen om deze fantastische tocht mee te maken en ik zal er nog vaak aan terug denken. Bedankt aan iedereen!
Mariette op ’t Roodt
Externe medereiziger Compostelatocht 2011
Route
dinsdag 8 november 2011
zaterdag 5 november 2011
Een ode door de leerlingen
Ode aan de tijdelijke mama’s en papa’s
Tien dagen geleden vertrokken we met een groep jengelende pubers en een hoopje leerkrachten op avontuur, klaar voor een uitputtende maar onvergetelijke tocht door de Spaanse natuur.
Al gauw bleek dat dit niet zomaar een schoolreisje was maar een zoektocht naar ons zelf en daarbij kwamen jullie goed van pas.
Zo had je Mr. Luts als onze wandelende kaart maar ’s nachts bromde hij ook in volle vaart.
Mr. Geusens hield de jongens met beide voetjes op de grond maar was stiekem heel jaloers dat wieken voor hem niet bestond.
Mevr. Renders was degene die onze stijl van doen het beste kende en zorgde daardoor samen met Stafke voor de jeugdige toets in onze bende.
Mr. Van Antwerpen verzorgde onze pijntjes en het contact met het thuisfront, maar als hij weer eens lief lachte, verscheen er ook een lach op onze mond.
Mevr . Niesten liep altijd voorop, werd beschouwd als onze eigen mater familias en zorgde zelfs eens voor onze was en plas.
Ook hadden we onze eigen tolk, onze eigen Mr. Bijnens, hij vergemakkelijkte het contact met het Spaanse volk
En last but not least , onze bezinner bij uitstek mevr. Coppens. Zij zorgde ervoor dat we tijdens de tocht even konden bezinnen over haar doordringende en pakkende zinnen.
Beste leerkrachten, dit was een avontuur om nooit in ons leven te vergeten. We zijn jullie ontzettend dankbaar voor jullie geduld, vriendschap en troost. We maakten het soms bont, maar weet dat dit groepje pubers een beetje minder puber geworden is.
Een dikke merci!
Tien dagen geleden vertrokken we met een groep jengelende pubers en een hoopje leerkrachten op avontuur, klaar voor een uitputtende maar onvergetelijke tocht door de Spaanse natuur.
Al gauw bleek dat dit niet zomaar een schoolreisje was maar een zoektocht naar ons zelf en daarbij kwamen jullie goed van pas.
Zo had je Mr. Luts als onze wandelende kaart maar ’s nachts bromde hij ook in volle vaart.
Mr. Geusens hield de jongens met beide voetjes op de grond maar was stiekem heel jaloers dat wieken voor hem niet bestond.
Mevr. Renders was degene die onze stijl van doen het beste kende en zorgde daardoor samen met Stafke voor de jeugdige toets in onze bende.
Mr. Van Antwerpen verzorgde onze pijntjes en het contact met het thuisfront, maar als hij weer eens lief lachte, verscheen er ook een lach op onze mond.
Mevr . Niesten liep altijd voorop, werd beschouwd als onze eigen mater familias en zorgde zelfs eens voor onze was en plas.
Ook hadden we onze eigen tolk, onze eigen Mr. Bijnens, hij vergemakkelijkte het contact met het Spaanse volk
En last but not least , onze bezinner bij uitstek mevr. Coppens. Zij zorgde ervoor dat we tijdens de tocht even konden bezinnen over haar doordringende en pakkende zinnen.
Beste leerkrachten, dit was een avontuur om nooit in ons leven te vergeten. We zijn jullie ontzettend dankbaar voor jullie geduld, vriendschap en troost. We maakten het soms bont, maar weet dat dit groepje pubers een beetje minder puber geworden is.
Een dikke merci!
vrijdag 4 november 2011
Laatste foto's voor het vertrek
Hieronder nog enkele foto's van de voormiddag in Bilbao
Tot morgenvroeg!
Tot morgenvroeg!
De pelgrimsmis
Donderdag, 3 november 2011
De pelgrimsmis
Na een prachtige tocht en de enorme ontlading, gisteren, na het bereiken van Compostela, hebben we vandaag ons verblijf in Santiago afgesloten met de pelgrimsmis. Deze werd door de meesten onder ons als de onmisbare afsluiter van deze “tocht naar binnen” ervaren. Het uitnodigende gezang van de zuster die blijkbaar elke pelgrimsmis opnieuw vocaal opluistert, benadrukt het belang van de deelname van elk individu. Door de tonen mee te zingen of te neuriën bevestigt eenieder de bereidheid om te participeren in een groter verhaal, dat van het Leven, en de uitdaging die Zij biedt om je eigen plaats te ontdekken, te bevestigen, of eventueel bij te stellen. Want dat is nu eenmaal eigen aan deze bijzondere tocht: de pelgrim, vol met vragen, smarten, eigen ideeën en enigma’s is op zoek naar Verlichting. Haar beide aspecten hoeven niet voor elkaar onder te doen: Verlichting van de meegedragen last, vaak gesymboliseerd door een steen die (een deel van) de tocht werd meegedragen, en Verlichting van de geest, de spirituele mens die inzichten verwerft, en rust en harmonie zoekt en vindt.
Gisteren hebben we de brieven met intenties van leerlingen of hun familieleden achtergelaten in de kathedraal van Santiago, de heilige Jacobus. Elke laatste donderdag van de maand is er een speciale mis voorzien ter ere en ter ondersteuning van deze intenties. Als groep hebben we niet zolang gewacht, en hebben we ook vandaag in de pelgrimsmis, elk op onze eigen manier, gebeden voor deze intenties, samen met deze die we voor onszelf al geformuleerd hadden. Een woordje van dank hierbij is zeker niet misplaatst. Dank aan degenen die hun vertrouwen hebben gesteld in de dragers van de boodschap, onze enthousiaste lyceumgroep, evenals aan de dragers zelf. Hiermee bedoelen we degenen die de bereidheid tonen om een spirituele ondersteuning te bieden aan de intenties van een medemens, zonder deze te kennen, erop vertrouwend dat het om wichtige, weloverwogen dingen gaat, komende van een persoon die de tijd, mogelijkheid of kracht niet bezit om zelf ermee naar een heilige plaats te stappen. “Heilig” is wat onszelf overstijgt in goedheid, grootheid en kracht. We kennen hiervoor geen fysische equivalenten, maar leggen ons bescheiden neer bij het feit dat ons alter ego, onze ziel, de ware toedracht hiervan wel begrijpt en er zelfs zelf een essentieel onderdeel van uitmaakt.
In de preek werd de parabel van het verloren schaap, uit een kudde van 100, verteld. Is het niet de morele plicht van de herder om zijn 99 beschutte schaapjes achter te laten om die ene ongelukkige te gaan zoeken? In welke mate zijn we zelf bereid om de verloren zieltjes onder ons te zien, te herkennen, te ondersteunen, te begeleiden, …? Of, indien je verkiest van het verhaal te projecteren naar jezelf, hoe zit het met de bereidheid om de eigen “kleine kantjes” te onderkennen? Wat heb je aan je eigen 99 goede eigenschappen, indien de slechte 100ste als een splinter niet enkel irritatie, maar zelfs een hele infectie kan veroorzaken?
Er werd verder in de mis verwezen naar het belang van de sacramenten van de biecht en van de eucharistie. Twee elementaire zaken “om de vriendschap van God te herwinnen” (sic). Kunnen wij dit nog wel : onze fouten erkennen en ze durven uitspreken? En in een gemeenschap delen dat je klein bent, dat je onderworpen bent aan een Hogere Macht, maar tegelijkertijd er ook door geliefkoosd wordt? En dat je bereid bent om je plaats en verantwoordelijkheden op te nemen? Hier blijvend aan werken is één van de belangrijke thema’s en blijvende herinneringen, die we zullen blijven koesteren na deze tocht!
Ward Bijnens
De pelgrimsmis
Na een prachtige tocht en de enorme ontlading, gisteren, na het bereiken van Compostela, hebben we vandaag ons verblijf in Santiago afgesloten met de pelgrimsmis. Deze werd door de meesten onder ons als de onmisbare afsluiter van deze “tocht naar binnen” ervaren. Het uitnodigende gezang van de zuster die blijkbaar elke pelgrimsmis opnieuw vocaal opluistert, benadrukt het belang van de deelname van elk individu. Door de tonen mee te zingen of te neuriën bevestigt eenieder de bereidheid om te participeren in een groter verhaal, dat van het Leven, en de uitdaging die Zij biedt om je eigen plaats te ontdekken, te bevestigen, of eventueel bij te stellen. Want dat is nu eenmaal eigen aan deze bijzondere tocht: de pelgrim, vol met vragen, smarten, eigen ideeën en enigma’s is op zoek naar Verlichting. Haar beide aspecten hoeven niet voor elkaar onder te doen: Verlichting van de meegedragen last, vaak gesymboliseerd door een steen die (een deel van) de tocht werd meegedragen, en Verlichting van de geest, de spirituele mens die inzichten verwerft, en rust en harmonie zoekt en vindt.
Gisteren hebben we de brieven met intenties van leerlingen of hun familieleden achtergelaten in de kathedraal van Santiago, de heilige Jacobus. Elke laatste donderdag van de maand is er een speciale mis voorzien ter ere en ter ondersteuning van deze intenties. Als groep hebben we niet zolang gewacht, en hebben we ook vandaag in de pelgrimsmis, elk op onze eigen manier, gebeden voor deze intenties, samen met deze die we voor onszelf al geformuleerd hadden. Een woordje van dank hierbij is zeker niet misplaatst. Dank aan degenen die hun vertrouwen hebben gesteld in de dragers van de boodschap, onze enthousiaste lyceumgroep, evenals aan de dragers zelf. Hiermee bedoelen we degenen die de bereidheid tonen om een spirituele ondersteuning te bieden aan de intenties van een medemens, zonder deze te kennen, erop vertrouwend dat het om wichtige, weloverwogen dingen gaat, komende van een persoon die de tijd, mogelijkheid of kracht niet bezit om zelf ermee naar een heilige plaats te stappen. “Heilig” is wat onszelf overstijgt in goedheid, grootheid en kracht. We kennen hiervoor geen fysische equivalenten, maar leggen ons bescheiden neer bij het feit dat ons alter ego, onze ziel, de ware toedracht hiervan wel begrijpt en er zelfs zelf een essentieel onderdeel van uitmaakt.
In de preek werd de parabel van het verloren schaap, uit een kudde van 100, verteld. Is het niet de morele plicht van de herder om zijn 99 beschutte schaapjes achter te laten om die ene ongelukkige te gaan zoeken? In welke mate zijn we zelf bereid om de verloren zieltjes onder ons te zien, te herkennen, te ondersteunen, te begeleiden, …? Of, indien je verkiest van het verhaal te projecteren naar jezelf, hoe zit het met de bereidheid om de eigen “kleine kantjes” te onderkennen? Wat heb je aan je eigen 99 goede eigenschappen, indien de slechte 100ste als een splinter niet enkel irritatie, maar zelfs een hele infectie kan veroorzaken?
Er werd verder in de mis verwezen naar het belang van de sacramenten van de biecht en van de eucharistie. Twee elementaire zaken “om de vriendschap van God te herwinnen” (sic). Kunnen wij dit nog wel : onze fouten erkennen en ze durven uitspreken? En in een gemeenschap delen dat je klein bent, dat je onderworpen bent aan een Hogere Macht, maar tegelijkertijd er ook door geliefkoosd wordt? En dat je bereid bent om je plaats en verantwoordelijkheden op te nemen? Hier blijvend aan werken is één van de belangrijke thema’s en blijvende herinneringen, die we zullen blijven koesteren na deze tocht!
Ward Bijnens
donderdag 3 november 2011
De laatste dag in Santiago
Vanmorgen weer op tijd uit bed en alles inpakken. Vandaag hadden we de luxe om geen ontbijt te moeten maken. We gingen in het restaurant van gisteren ontbijten.
Helaas zat het weer niet mee. Al van deze nacht gierde de wind en stortte de regen met bakken neer over Monte de Gozo. Merci aan de buschauffeurs dat ze ons aan de deur zijn komen afhalen en naar het ontbijt gebracht hebben. Het stappen in T-shirt viel dan ook letterlijk in het water. De buschauffeurs zetten ons af op de camino, zo'n 3km voor de kathedraal. We hebben dan (ingeduffeld in regenjassen, poncho's) de laatste kilometers van de camino opnieuw gedaan.
Iedereen was vrij tot 11u30, waarna we samen de pelgrimsmis bijwoonden (wel in T-shirt). Om 12u30 nog even rap op de webcam (tussen twee buien door). Daarna de mis in de Kathedraal, waar dit jaar helaas het wierrooksvat niet door de Kathedraal zwierde.
Na een dik half uur, met de volledige groep, terug richting bus en dan richting Bilbao. Ondertussen zijn we een 10-tal minuutjes geleden aangekomen. Iedereen neemt ondertussen een frisse douche en daarna lekker terug onder frisse lakens tot morgenvroeg.
Morgenvoormiddag nog een bezoekje brengen aan het Gugenheimmuseum of de stad bezichtigen, en daarna : richting België
Helaas zat het weer niet mee. Al van deze nacht gierde de wind en stortte de regen met bakken neer over Monte de Gozo. Merci aan de buschauffeurs dat ze ons aan de deur zijn komen afhalen en naar het ontbijt gebracht hebben. Het stappen in T-shirt viel dan ook letterlijk in het water. De buschauffeurs zetten ons af op de camino, zo'n 3km voor de kathedraal. We hebben dan (ingeduffeld in regenjassen, poncho's) de laatste kilometers van de camino opnieuw gedaan.
Iedereen was vrij tot 11u30, waarna we samen de pelgrimsmis bijwoonden (wel in T-shirt). Om 12u30 nog even rap op de webcam (tussen twee buien door). Daarna de mis in de Kathedraal, waar dit jaar helaas het wierrooksvat niet door de Kathedraal zwierde.
Na een dik half uur, met de volledige groep, terug richting bus en dan richting Bilbao. Ondertussen zijn we een 10-tal minuutjes geleden aangekomen. Iedereen neemt ondertussen een frisse douche en daarna lekker terug onder frisse lakens tot morgenvroeg.
Morgenvoormiddag nog een bezoekje brengen aan het Gugenheimmuseum of de stad bezichtigen, en daarna : richting België
Even in de bus "mijmeren" over de afgelopen week
Nog geen week geleden vertrok iedereen op 117 km voor Santiago, met de vraag :”wat gaat dit worden?”.
En nu is het doel bereikt. We zijn in Santiago. De euforie en emoties van gisteren op het plein hebben helaas plaats gemaakt voor de harde realiteit : pijnlijke voeten, reorganiseren van de rugzak, regen bij vertrek naar de mis, een lange busrit naar Bilbao. En toch is er ook voor een aantal een last van de schouders afgevallen (letterlijk en figuurlijk).
Ik ben er zeker van dat het gevoel aan het begin van de tocht ten opzichte van nu voor iedereen anders is . De samenstellingen van wandelgroepen die in het begin van de tocht volledig anders waren dan op het einde. In Sarria had je groepen van soms 10 leerlingen. Tegen het einde van de week (in Santiago) hebben zich heel wat nieuwe en meestal veel kleinere stapgroepen gevormd. Waarom? Voor het merendeel was het tempo de doorslaggevende factor, maar ook eens een gesprek met iemand hebben die je niet zo goed kent of iemand die met je meestapt omdat je het wat moeilijk hebt. Eén ding is duidelijk : de leerlingen hebben elkaar beter leren kennen. Dit kan ook niet anders als je 6 dagen met mekaar geleefd en soms afgezien hebt.
Iedereen heeft deze trip op z’n eigen manier beleefd. Voor sommigen was het een leuke “trekvakantie”vol met plezier, voor anderen was het inderdaad een tocht “naar binnen”. Iedereen met z’n eigen verhaal. Als begeleider die de leerlingen niet/nauwelijks kent voor het vertrek is het altijd leuk om te zien hoe leerlingen in de loop van de week openbloeien, hoe de karakters zijn , wie welke plaats inneemt.
1 ding is jammer. Het euforisch gevoel, de emotie die vrijkomt bij het bereiken van het einddoel vervaagt stilletjes aan naarmate de terugreis vordert. We komen terug in de “bewoonde wereld”. De pijn van de afgelopen week verdwijnt stilletjes aan uit voeten en benen. Het is alleen te hopen dat iedereen de nieuwe ervaring ergens in zijn achterhoofd bewaart en er soms met heimwee aan terugdenkt.
Ik vond het weer een hele ervaring om met een groep enthousiaste jongeren op stap te gaan, hen wat beter te leren kennen. En hopelijk vinden zij dit ook van hun begeleidende leerkrachten.
Peter Van Antwerpen
En nu is het doel bereikt. We zijn in Santiago. De euforie en emoties van gisteren op het plein hebben helaas plaats gemaakt voor de harde realiteit : pijnlijke voeten, reorganiseren van de rugzak, regen bij vertrek naar de mis, een lange busrit naar Bilbao. En toch is er ook voor een aantal een last van de schouders afgevallen (letterlijk en figuurlijk).
Ik ben er zeker van dat het gevoel aan het begin van de tocht ten opzichte van nu voor iedereen anders is . De samenstellingen van wandelgroepen die in het begin van de tocht volledig anders waren dan op het einde. In Sarria had je groepen van soms 10 leerlingen. Tegen het einde van de week (in Santiago) hebben zich heel wat nieuwe en meestal veel kleinere stapgroepen gevormd. Waarom? Voor het merendeel was het tempo de doorslaggevende factor, maar ook eens een gesprek met iemand hebben die je niet zo goed kent of iemand die met je meestapt omdat je het wat moeilijk hebt. Eén ding is duidelijk : de leerlingen hebben elkaar beter leren kennen. Dit kan ook niet anders als je 6 dagen met mekaar geleefd en soms afgezien hebt.
Iedereen heeft deze trip op z’n eigen manier beleefd. Voor sommigen was het een leuke “trekvakantie”vol met plezier, voor anderen was het inderdaad een tocht “naar binnen”. Iedereen met z’n eigen verhaal. Als begeleider die de leerlingen niet/nauwelijks kent voor het vertrek is het altijd leuk om te zien hoe leerlingen in de loop van de week openbloeien, hoe de karakters zijn , wie welke plaats inneemt.
1 ding is jammer. Het euforisch gevoel, de emotie die vrijkomt bij het bereiken van het einddoel vervaagt stilletjes aan naarmate de terugreis vordert. We komen terug in de “bewoonde wereld”. De pijn van de afgelopen week verdwijnt stilletjes aan uit voeten en benen. Het is alleen te hopen dat iedereen de nieuwe ervaring ergens in zijn achterhoofd bewaart en er soms met heimwee aan terugdenkt.
Ik vond het weer een hele ervaring om met een groep enthousiaste jongeren op stap te gaan, hen wat beter te leren kennen. En hopelijk vinden zij dit ook van hun begeleidende leerkrachten.
Peter Van Antwerpen
Naar Santiago (leerlingen-verslag) - 2 november
Gisteren op het programma: de laatste grote etappe. Eindelijk zouden we Santiago De Compostela bereiken. Eens opgestaan zagen we meteen dat de regen de tocht zwaarder zou maken. Hoewel deze pas voor na tien uur voorspeld was, regende het toch al vanaf half 9. Deze regen hield ook de hele dag aan. Op één grote beklimming na was het vooral dalen geblazen. Deze beklimming bevond zich helemaal op het einde van de rit. Het was de befaamde Monte do Gozo.
De traditie gaat dat echte peregrino’s net voor de beklimming hun voeten wassen in het beekje aan de voet. Maar deze traditie lieten vele van ons toch aan hun voorbijgaan. Door de regenval waren de voetjes al zo goed als gewassen (natte schoenen). Een groot monument pronkt boven op de top van deze heuvel en van hieruit konden we voor het eerst Santiago zien. Euforie alom dus, daar boven op die berg, omdat we wisten dat we slechts vijf kilometer verwijderd waren van ons einddoel. Na de afdaling van de Monte do Gozo waren we nog vier kilometer verwijderd van de historische kern van Santiago. Het moment dus om de schoenen uit te trekken, en de tocht verder te zetten op blote voeten (wat achteraf gezien toch wat tegenviel). Deze vier kilometer gingen door het ‘moderne’ deel van de stad. Dit deel heeft het grootste deel van de groep ontgoocheld door zijn eentonigheid, ‘lelijkheid’ maar vooral door de onvriendelijkheid van de inwoners. Een ‘ola’ kon er in de meeste gevallen zelfs niet van af.
De historische kern echter bezat een grote vorm van authenticiteit en gezelligheid. Eens in dit deel waren we snel aangekomen op het binnenplein, recht voor de grote kathedraal van Santiago. Vele peregrino’s lieten hun emoties hier de vrije loop. De kathedraal zelf maakte indruk door zijn grootte. Alleen jammer dat ze tamelijk slecht onderhouden was. Ze zou een poetsbeurtje kunnen gebruiken. Vrijwel meteen gingen we ons authentiek pelgrimsdiploma afhalen, waar onze Latijnse naam in handschrift werd geschreven. Hierna ging iedereen de vele souvenirwinkeltjes afschuimen, iets eten of gezellig op café zitten.
’s Avonds konden we ons installeren in een Albergue op de Monte do Gozo. Jammer genoeg moesten we de avond eindigen met een minder avondmaal (in een restaurantje op de camino). Toch vonden we allemaal vrijwel snel de nachtrust.
De traditie gaat dat echte peregrino’s net voor de beklimming hun voeten wassen in het beekje aan de voet. Maar deze traditie lieten vele van ons toch aan hun voorbijgaan. Door de regenval waren de voetjes al zo goed als gewassen (natte schoenen). Een groot monument pronkt boven op de top van deze heuvel en van hieruit konden we voor het eerst Santiago zien. Euforie alom dus, daar boven op die berg, omdat we wisten dat we slechts vijf kilometer verwijderd waren van ons einddoel. Na de afdaling van de Monte do Gozo waren we nog vier kilometer verwijderd van de historische kern van Santiago. Het moment dus om de schoenen uit te trekken, en de tocht verder te zetten op blote voeten (wat achteraf gezien toch wat tegenviel). Deze vier kilometer gingen door het ‘moderne’ deel van de stad. Dit deel heeft het grootste deel van de groep ontgoocheld door zijn eentonigheid, ‘lelijkheid’ maar vooral door de onvriendelijkheid van de inwoners. Een ‘ola’ kon er in de meeste gevallen zelfs niet van af.
De historische kern echter bezat een grote vorm van authenticiteit en gezelligheid. Eens in dit deel waren we snel aangekomen op het binnenplein, recht voor de grote kathedraal van Santiago. Vele peregrino’s lieten hun emoties hier de vrije loop. De kathedraal zelf maakte indruk door zijn grootte. Alleen jammer dat ze tamelijk slecht onderhouden was. Ze zou een poetsbeurtje kunnen gebruiken. Vrijwel meteen gingen we ons authentiek pelgrimsdiploma afhalen, waar onze Latijnse naam in handschrift werd geschreven. Hierna ging iedereen de vele souvenirwinkeltjes afschuimen, iets eten of gezellig op café zitten.
’s Avonds konden we ons installeren in een Albergue op de Monte do Gozo. Jammer genoeg moesten we de avond eindigen met een minder avondmaal (in een restaurantje op de camino). Toch vonden we allemaal vrijwel snel de nachtrust.
woensdag 2 november 2011
Internetstilte + webcam
We vertrekken vandaag naar Santiago de Compostela.
Deze avond eten en overnachten we in een refugio waar we niet beschikken over internet.
De kans is dus zeer groot dat we pas in Bilbao een nieuw bericht op onze blog kunnen posten.
Webcam in Santiago :
De weersvoorspellingen zijn niet schitterend. Er wordt regen verwacht in Santiago. Indien het niet regent, zullen we donderdag om 11u30 proberen te verschijnen op de webcam in Santiago. Hier nog eens de link.
Tot dan, of tot in Bilbao (donderdagavond of vrijdagmorgen)
Deze avond eten en overnachten we in een refugio waar we niet beschikken over internet.
De kans is dus zeer groot dat we pas in Bilbao een nieuw bericht op onze blog kunnen posten.
Webcam in Santiago :
De weersvoorspellingen zijn niet schitterend. Er wordt regen verwacht in Santiago. Indien het niet regent, zullen we donderdag om 11u30 proberen te verschijnen op de webcam in Santiago. Hier nog eens de link.
Tot dan, of tot in Bilbao (donderdagavond of vrijdagmorgen)
dinsdag 1 november 2011
Voetenquiz voor de collega's
Op school worden we door de directie steeds aangemaand figuurlijk met de VOETEN bezig te zijn....
Wij doen dat nu letterlijk!
En na een dagtocht mogen onze VOETEN ander schoeisel aantrekken.
RARARARARARA van wie zijn welke voeten????
Wij veronderstellen dat alle collega's (en dan bedoelen we ook ALLE!!!) de uitdaging aannemen om deze quiz op te lossen.
Oplossingen (foto 1:naam; foto 2: naam; enz....) moeten gedeponeerd worden in een doos bij Erik ten laatste donderdag 10 november. Schiftingsvraag : Hoeveel juiste antwoorden krijgen we?
De winnaar ontvangt een passende prijs, uitgereikt op de volgende personeelsvergadering (met toestemming van de directie????)
ps: dit moet niet opgenomen worden in de jaarplannen (tenzij de directie dit toch uitdrukkelijk wenst...)
Foto1 :
Foto2 :
Foto3 :
Foto4 :
Foto5 :
Foto6 :
Foto7 :
Foto8 :
Wij doen dat nu letterlijk!
En na een dagtocht mogen onze VOETEN ander schoeisel aantrekken.
RARARARARARA van wie zijn welke voeten????
Wij veronderstellen dat alle collega's (en dan bedoelen we ook ALLE!!!) de uitdaging aannemen om deze quiz op te lossen.
Oplossingen (foto 1:naam; foto 2: naam; enz....) moeten gedeponeerd worden in een doos bij Erik ten laatste donderdag 10 november. Schiftingsvraag : Hoeveel juiste antwoorden krijgen we?
De winnaar ontvangt een passende prijs, uitgereikt op de volgende personeelsvergadering (met toestemming van de directie????)
ps: dit moet niet opgenomen worden in de jaarplannen (tenzij de directie dit toch uitdrukkelijk wenst...)
Foto1 :
Foto2 :
Foto3 :
Foto4 :
Foto5 :
Foto6 :
Foto7 :
Foto8 :
Pedrouzo (leerlingen)
Na de marathon van gisteren begonnen we vanmorgen een half uurtje vroeger. Vandaag op het programma: de voorlaatste hindernis die de camino ons te bieden had! Met het zonnetje op kop en de mist in ons haar vlogen we over de eerste kilometers van vandaag.
Hoewel het vandaag niet de langste tocht van ze allemaal was, speelden de blaren, enkelpijn,kniepijn, vermoeidheid ons toch nog steeds parten. Zelfs onze eigen ‘oppercaminoganger’ meneer Luts (beter gekend als ons haantje de voorste) kon met moeite de snelste onder ons ( Deborah en Javier) bijhouden.
Bij het zien van meneer Luts wisten we het zeker: ook vandaag hadden we onze eindstreep bereikt. Onder luide vreugdekreten als ‘JAAAAAAA WE ZIJN ER!’ checkten we allemaal in in onze volgende slaapplaats. Sommigen ( de twee Katrienen en Laurien) waren zelfs zo enthousiast dat ze de laatste meters er naartoe jaapten ( als ode aan mvr. Thonnon die er dit jaar helaas niet bij was).
En toen ook de laatkomertjes (Anne F. en Evelien) aankwamen, toverde het warme onthaal van de gedouchte medeleerlingen een glimlach op hun gezicht. Aangezien er vandaag ‘slechts’ 19 kilometer op het programma stond, was het leed al geleden rond half 2.
We hadden dus uitgebreid de tijd om te genieten van de heerlijke regendouches, het moderne interieur, het uiterst gezellige zonneterras van onze kamer en het zalige gewiek dat we elkaar iedere dag opnieuw bieden. Met andere woorden: ‘Het was weer een zeer geslaagde dag!’
Hoewel het vandaag niet de langste tocht van ze allemaal was, speelden de blaren, enkelpijn,kniepijn, vermoeidheid ons toch nog steeds parten. Zelfs onze eigen ‘oppercaminoganger’ meneer Luts (beter gekend als ons haantje de voorste) kon met moeite de snelste onder ons ( Deborah en Javier) bijhouden.
Bij het zien van meneer Luts wisten we het zeker: ook vandaag hadden we onze eindstreep bereikt. Onder luide vreugdekreten als ‘JAAAAAAA WE ZIJN ER!’ checkten we allemaal in in onze volgende slaapplaats. Sommigen ( de twee Katrienen en Laurien) waren zelfs zo enthousiast dat ze de laatste meters er naartoe jaapten ( als ode aan mvr. Thonnon die er dit jaar helaas niet bij was).
En toen ook de laatkomertjes (Anne F. en Evelien) aankwamen, toverde het warme onthaal van de gedouchte medeleerlingen een glimlach op hun gezicht. Aangezien er vandaag ‘slechts’ 19 kilometer op het programma stond, was het leed al geleden rond half 2.
We hadden dus uitgebreid de tijd om te genieten van de heerlijke regendouches, het moderne interieur, het uiterst gezellige zonneterras van onze kamer en het zalige gewiek dat we elkaar iedere dag opnieuw bieden. Met andere woorden: ‘Het was weer een zeer geslaagde dag!’
Naar Pedrouzo
Even terug naar gisterenavond. De laatsten kwamen aan rond 18u30. Iedereen heeft het super gedaan, zonder jammeren en zeuren. We hebben de refugio gedeeld met een 20-tal Spaanse meisjes-studenten. Zij waren ook op weg naar Compostela. Het enige verschil is dat hun “trolleys” aan de deur werden afgeleverd en ’s morgens terug door de bus opgehaald.
We moesten nog een 500m terug door de regen naar het restaurant. Het was lekker. Voor het voorgerecht was er keuze uit soep, macaroni of Rusische salade. Als hoofdgerecht was er vis, kip of varkensvlees. Als nagerecht konden we kiezen tussen vanille-pudding, flan, appeltaart of Santiagotaart. Terug in de refugio gingen de lichten uit om 22u30 en het was onmiddellijk stil. De vermoeidheid was in de refugio geslopen en iedereen genoot dan ook met volle teugen van de welverdiende nachtrust. Luide snurkers vormden geen probleem meer om te slapen.
Deze morgen was het opstaan en rugzakken toch wat moeilijker als anders. Een stevig ontbijt met appel en banaan als fruit. Daarna terug “en camino”.
De trip van vandaag was 20 km. We probeerden de regen voor te zijn, en dat is iedereen goed gelukt. Op dit moment regent het nog steeds niet. Hopelijk is dat morgen ook nog zo (hoewel de weersvoorspellingen niet veel goeds beloven). Iedereen heeft vandaag goed overleefd, op wat blaren na.
Straks gaan we nog een warme maaltijd nemen en daarna zal iedereen blij zijn als zij/hij in zijn/haar bed kan kruipen.
PS : onze excuses naar Arnoud, Pieter, Thomas en co, omdat ze weinig met foto’s op de blog komen. Maar dat is omdat zij steeds in de voorste gelederen lopen en de reporter en fotografen meer naar achter in de groep lopen.
Morgen de slotetappe naar Santiago.
We moesten nog een 500m terug door de regen naar het restaurant. Het was lekker. Voor het voorgerecht was er keuze uit soep, macaroni of Rusische salade. Als hoofdgerecht was er vis, kip of varkensvlees. Als nagerecht konden we kiezen tussen vanille-pudding, flan, appeltaart of Santiagotaart. Terug in de refugio gingen de lichten uit om 22u30 en het was onmiddellijk stil. De vermoeidheid was in de refugio geslopen en iedereen genoot dan ook met volle teugen van de welverdiende nachtrust. Luide snurkers vormden geen probleem meer om te slapen.
Deze morgen was het opstaan en rugzakken toch wat moeilijker als anders. Een stevig ontbijt met appel en banaan als fruit. Daarna terug “en camino”.
De trip van vandaag was 20 km. We probeerden de regen voor te zijn, en dat is iedereen goed gelukt. Op dit moment regent het nog steeds niet. Hopelijk is dat morgen ook nog zo (hoewel de weersvoorspellingen niet veel goeds beloven). Iedereen heeft vandaag goed overleefd, op wat blaren na.
Straks gaan we nog een warme maaltijd nemen en daarna zal iedereen blij zijn als zij/hij in zijn/haar bed kan kruipen.
PS : onze excuses naar Arnoud, Pieter, Thomas en co, omdat ze weinig met foto’s op de blog komen. Maar dat is omdat zij steeds in de voorste gelederen lopen en de reporter en fotografen meer naar achter in de groep lopen.
Morgen de slotetappe naar Santiago.
Abonneren op:
Posts (Atom)