Beste leerlingen pelgrims,
Het heeft ongeveer een dag geduurd om me los te rukken uit de sfeer, die we gedurende de dagen dat we samen waren, hadden opgebouwd. Het is met een gevoel van verbazing dat ik terug kijk op deze dagen.
Als begeleiders zijn we overtuigd dat deze tocht vroeg of laat een impact op jullie zal hebben. De meditaties waren speciaal voor jullie geschreven, waarin de keuzes waar jullie nu voor staan, extra werden belicht. Ze kwamen zelfs voor in de films die we bekeken tijdens de lange busreis.
Wij, de begeleiders, waren zowel toeschouwers als steun bij jullie stappen op deze eeuwenoude route. Het is echt jullie verdienste dat de tocht zo goed verlopen is. Als ik het artikel in het Belang van Limburg nu bekijk, zou dit bijna kunnen doorgaan als een verslag van onze tocht. Alles waarop we hadden gehoopt, werd gerealiseerd.
Daarnaast is er nog het lopend schooljaar.
Ik heb de hoop en de verwachting dat deze week een boost gaat geven aan jullie laatste jaar op het lyceum. Er staan jullie nog mooie zaken te wachten. Vergeet daarom ook niet die leerlingen, die om een of andere reden niet deelgenomen hebben, mee te nemen in jullie positieve flow zodat ook zij kunnen meegenieten van jullie ervaring.
Ik hoop voor ieder van jullie dat deze tocht naar Compostela een week is waar je met veel voldoening op terugkijkt en je verdere stappen in het leven op een veel bewustere manier zullen worden gezet . Dan is dit project geslaagd en heeft de school een mooi nieuw initiatief voor de toekomst.
Erik
Route
zondag 7 november 2010
zaterdag 6 november 2010
Bedankt...
Langs deze weg willen we alle leerlingen, begeleiders, medereizigers, buschauffeurs, ... bedanken voor een prachtige pelgrimstocht.
BEDANKT!
BEDANKT!
Benedicción de los Peregrinos - 4-11-2010
Afsluitende dag van onze Tocht, en vermoedelijk zal niemand van ons gezelschap deze donderdag de 4de november 2010 gemakkelijk nog kunnen vergeten. Het gevoel dat overheerst lijkt er één van euforie omwille van het bereiken van onze (geografische) bestemming, Santiago de Compostela. Ook omwille van de talrijke, gevarieerde ervaringen waarbij we ondermeer mochten genieten van een prachtige natuur en dito wandelwegen. Waarbij we ook andere mensen (op)nieuw hebben leren kennen, nieuwe ideeën hebben opgedaan en een luisterend oor hebben gevonden voor onze eigen problemen, groot en klein! Nieuwe vriendschappen ontstonden, andere werden versterkt.
De Weg was en blijft hard, maar ze leert je om je grenzen te verleggen, je problemen te relativeren, je ogen te openen voor de toeverlaat die steeds aanwezig is, vaak verborgen in de stille metgezel op je weg, die, indien je ernaar zoekt, een enorme openheid en weerwerk te bieden heeft tegen al datgene dat jezelf allemaal zo belangrijk acht. Een toeverlaat ook in Al wat er zoal over je schouder meekijkt, vul zelf maar in …
Onze laatste 5 km hebben we vandaag in groep afgelegd van Monte do Gozo tot aan de kathedraal, het huis van Sint-Jacob, Sancto Yago, Santiago. Iedereen was opgetogen en er werd gezongen, hardop door de jeugd, en inwendig door de ouderen die het gevoel van een zekere herwonnen jeugdigheid door zich heen voelden stromen.
We bleven samen en droegen elk onze Compostela-T-shirt, waarbij ook hier het uniform ons herinnerde aan de gelijkwaardigheid van elk individu, allemaal mensen die onderweg zijn. Niemand heeft ooit kunnen zeggen: “Ik heb mijn eindpunt bereikt”, ongeacht hoelang de eigen weg al loopt. Het blijft een essentieel gegeven van deze tocht: we zijn constant onderweg en moeten dagelijks beslissingen nemen, soms tientallen, soms honderden, maar telkens moet je kiezen om het “goede” te (willen) doen, of niet! Niet eenvoudig, en al zeker niet wanneer “goed voor jou” niet steeds hetzelfde blijkt te zijn als “goed voor de anderen”.
De apotheose van deze tocht kwam in de vorm van de Pelgrimsmis. Vóór de mis werd er even geoefend door het nonneke dat ook in februari al dezelfde functie bekleedde. Bedoeling was om bij de gezangen het talrijk opgedaagde publiek in te laten vallen, maar helaas was alles in het Spaans zodat de lokale bevolking niet heeft kunnen meegenieten van een grote portie Limburgs zangtalent.
Ondertussen werd iedereen van onze groep overrompeld door de pracht en praal van de kathedraal, die wel nogal sterk in tegenstelling staat tot de soberheid en ontberingen die zo eigen zijn aan het lopen van de Camino.
De mis stond traditioneel in het teken van de pelgrim die zijn bestemming bereikt heeft, en zo werd iedereen (per groep) afgeroepen door de bisschop van Compostela. Oók onze groep van het lyceum ontbrak niet bij deze “Apellación”. We werden gefeliciteerd om onze inzet en volharding, en we werden gezegend: de “Benedicción” en dit slechts twee luttele dagen voor de aankomst van dé Benedict, namelijk de XVI-de.
De bisschop benadrukte nogmaals het belang van de Camino als (her)ontdekking van jezelf, de anderen en God, en hij sprak de wens uit dat het effect hiervan niet beperkt zou blijven tot de volgende dagen en weken, maar dat het een houvast en referentiepunt voor de rest van ons leven zou mogen zijn. De betekenis van 2010 als heilig jaar lichtte hij toe als een uitnodig tot verandering van jezelf, meerbepaald de wil om een beter mens te worden, want “wie beter wordt doet dit niet alleen voor zichzelf,maar ook voor de gemeenschap”. Een mooie gedachte om mee te eindigen!
Ward Bijnens
De Weg was en blijft hard, maar ze leert je om je grenzen te verleggen, je problemen te relativeren, je ogen te openen voor de toeverlaat die steeds aanwezig is, vaak verborgen in de stille metgezel op je weg, die, indien je ernaar zoekt, een enorme openheid en weerwerk te bieden heeft tegen al datgene dat jezelf allemaal zo belangrijk acht. Een toeverlaat ook in Al wat er zoal over je schouder meekijkt, vul zelf maar in …
Onze laatste 5 km hebben we vandaag in groep afgelegd van Monte do Gozo tot aan de kathedraal, het huis van Sint-Jacob, Sancto Yago, Santiago. Iedereen was opgetogen en er werd gezongen, hardop door de jeugd, en inwendig door de ouderen die het gevoel van een zekere herwonnen jeugdigheid door zich heen voelden stromen.
We bleven samen en droegen elk onze Compostela-T-shirt, waarbij ook hier het uniform ons herinnerde aan de gelijkwaardigheid van elk individu, allemaal mensen die onderweg zijn. Niemand heeft ooit kunnen zeggen: “Ik heb mijn eindpunt bereikt”, ongeacht hoelang de eigen weg al loopt. Het blijft een essentieel gegeven van deze tocht: we zijn constant onderweg en moeten dagelijks beslissingen nemen, soms tientallen, soms honderden, maar telkens moet je kiezen om het “goede” te (willen) doen, of niet! Niet eenvoudig, en al zeker niet wanneer “goed voor jou” niet steeds hetzelfde blijkt te zijn als “goed voor de anderen”.
De apotheose van deze tocht kwam in de vorm van de Pelgrimsmis. Vóór de mis werd er even geoefend door het nonneke dat ook in februari al dezelfde functie bekleedde. Bedoeling was om bij de gezangen het talrijk opgedaagde publiek in te laten vallen, maar helaas was alles in het Spaans zodat de lokale bevolking niet heeft kunnen meegenieten van een grote portie Limburgs zangtalent.
Ondertussen werd iedereen van onze groep overrompeld door de pracht en praal van de kathedraal, die wel nogal sterk in tegenstelling staat tot de soberheid en ontberingen die zo eigen zijn aan het lopen van de Camino.
De mis stond traditioneel in het teken van de pelgrim die zijn bestemming bereikt heeft, en zo werd iedereen (per groep) afgeroepen door de bisschop van Compostela. Oók onze groep van het lyceum ontbrak niet bij deze “Apellación”. We werden gefeliciteerd om onze inzet en volharding, en we werden gezegend: de “Benedicción” en dit slechts twee luttele dagen voor de aankomst van dé Benedict, namelijk de XVI-de.
De bisschop benadrukte nogmaals het belang van de Camino als (her)ontdekking van jezelf, de anderen en God, en hij sprak de wens uit dat het effect hiervan niet beperkt zou blijven tot de volgende dagen en weken, maar dat het een houvast en referentiepunt voor de rest van ons leven zou mogen zijn. De betekenis van 2010 als heilig jaar lichtte hij toe als een uitnodig tot verandering van jezelf, meerbepaald de wil om een beter mens te worden, want “wie beter wordt doet dit niet alleen voor zichzelf,maar ook voor de gemeenschap”. Een mooie gedachte om mee te eindigen!
Ward Bijnens
Verslag door de leerlingen: de laatste dag!
Voordat we vertrokken, hadden ze ons verteld dat de kerk van Compostela indrukwekkend en groot zou zijn.
Dit bleek volledig uit de lucht gegrepen en Compostela is een uit de kluiten gewassen strontdorp dat me direct deed denken aan Zwartberg. We bezochten een klein kapelletje met een belachelijk klein wierookstokje. Ook de non die de zang “verzorgde”, konden we niet bepaald Beyoncé noemen. Ze had wel het gezicht maar jammer genoeg niet de stem voor de radio… Of toch?
Na 120 kilometer was het indrukwekkend om eindelijk het doel te bereiken waar we al zolang naar uitkeken. Sommigen hebben zelfs een traantje gelaten en mevrouw Thonnon scheurde spontaan haar kleren uit en begon te japen zoals ze dat nog nooit gedaan had. Nadat we ons pelgrimdiploma hadden ontvangen hadden en op souvenirjacht gingen, gingen we terug naar de refugio. We waren ten slotte misschien wel vrij van zonden maar niet vrij van lijfgeur.
De volgende dag gingen we naar de mis. De kathedraal was indrukwekkend. Veel versieringen en een hele hoop camera’s, wat wel te verwachten was als er zo een groep sfeermakende japers Compostela bezochten. De geplande komst van de paus voor zes november leek wel verdrongen door onze aanwezigheid. Pak aan, Benedictus!
Daarna pakten we de bus terug naar Bilbao en anderhalf uur later waren we terug op de plaats vanwaar we vijf dagen hadden gewandeld .Tof. Ine werd zo misselijk van deze gedachte dat ze het niet kon laten om schaamteloos haar maaginhoud vakkundig over de hele bus en passagiers uit de strooien. Merci.
De volgende dag hebben we ons dan verdeeld in 2 groepen: 1 groep van cultureel aangelegde japers bezocht het Guggenheimmuseum, een andere groep bezocht het moderne stadscentrum van Bilbao. In het museum hing een aantal werken van de Vlaamse Groten. En die Spanjaarden maar met grote ogen kijken naar onze groep afstammelingen van Vermeer, Rubens en Breugel. Na dit 2de bezoek aan de stad was het tijd om te eten en daarna, jammer genoeg, om weer huiswaarts te vertrekken.
Dit bleek volledig uit de lucht gegrepen en Compostela is een uit de kluiten gewassen strontdorp dat me direct deed denken aan Zwartberg. We bezochten een klein kapelletje met een belachelijk klein wierookstokje. Ook de non die de zang “verzorgde”, konden we niet bepaald Beyoncé noemen. Ze had wel het gezicht maar jammer genoeg niet de stem voor de radio… Of toch?
Na 120 kilometer was het indrukwekkend om eindelijk het doel te bereiken waar we al zolang naar uitkeken. Sommigen hebben zelfs een traantje gelaten en mevrouw Thonnon scheurde spontaan haar kleren uit en begon te japen zoals ze dat nog nooit gedaan had. Nadat we ons pelgrimdiploma hadden ontvangen hadden en op souvenirjacht gingen, gingen we terug naar de refugio. We waren ten slotte misschien wel vrij van zonden maar niet vrij van lijfgeur.
De volgende dag gingen we naar de mis. De kathedraal was indrukwekkend. Veel versieringen en een hele hoop camera’s, wat wel te verwachten was als er zo een groep sfeermakende japers Compostela bezochten. De geplande komst van de paus voor zes november leek wel verdrongen door onze aanwezigheid. Pak aan, Benedictus!
Daarna pakten we de bus terug naar Bilbao en anderhalf uur later waren we terug op de plaats vanwaar we vijf dagen hadden gewandeld .Tof. Ine werd zo misselijk van deze gedachte dat ze het niet kon laten om schaamteloos haar maaginhoud vakkundig over de hele bus en passagiers uit de strooien. Merci.
De volgende dag hebben we ons dan verdeeld in 2 groepen: 1 groep van cultureel aangelegde japers bezocht het Guggenheimmuseum, een andere groep bezocht het moderne stadscentrum van Bilbao. In het museum hing een aantal werken van de Vlaamse Groten. En die Spanjaarden maar met grote ogen kijken naar onze groep afstammelingen van Vermeer, Rubens en Breugel. Na dit 2de bezoek aan de stad was het tijd om te eten en daarna, jammer genoeg, om weer huiswaarts te vertrekken.
vrijdag 5 november 2010
Laatste overnachting...
Na de mis, "rennen" naar de bus, want we moesten de auberge in Bilbao bereiken voor 00u00, anders was het overnachten in de bus. Het zou zeer krap zijn volgens de buschauffeurs.
Onderweg was het over het algemeen zeer stil, of dit omwille van het eind van de tocht, of de vermoeidheid was, weet ik niet.
Tijdens de rit werd duidelijk dat de GPS van de chauffeurs nog op zomeruur stond, met gevolg dat we toch nog wat ruimte hadden. We zijn dan onderweg een dik uur gestopt om nog een warme maaltijd naar binnen te spelen.
Rond 23uur zijn we aangekomen in Bilbao. Terug in een bed met lakens. Wat een luxe.
Deze morgen stond iedereen fris en monter aan het ontbijt om 08u30. Na het ontbijt zijn we terug met de groep afgezakt naar Bilbao centrum. Ongeveer de helft heeft een bezoek gebracht aan het Gugenheim Museum, terwijl de anderen de stad hebben ontdekt.
Wat blijft er nu nog over : deze middag nog een middagmaal, daarna de bus op richting Genk.
Onderweg was het over het algemeen zeer stil, of dit omwille van het eind van de tocht, of de vermoeidheid was, weet ik niet.
Tijdens de rit werd duidelijk dat de GPS van de chauffeurs nog op zomeruur stond, met gevolg dat we toch nog wat ruimte hadden. We zijn dan onderweg een dik uur gestopt om nog een warme maaltijd naar binnen te spelen.
Rond 23uur zijn we aangekomen in Bilbao. Terug in een bed met lakens. Wat een luxe.
Deze morgen stond iedereen fris en monter aan het ontbijt om 08u30. Na het ontbijt zijn we terug met de groep afgezakt naar Bilbao centrum. Ongeveer de helft heeft een bezoek gebracht aan het Gugenheim Museum, terwijl de anderen de stad hebben ontdekt.
Wat blijft er nu nog over : deze middag nog een middagmaal, daarna de bus op richting Genk.
donderdag 4 november 2010
Zeer kort ...
We zitten in een wegrestaurant op weg naar Bilbao. Toch snel even de foto's van gisteren gepubliceerd. (zie vorig berichtje).
Vandaag zijn we in groep naar Santiago gewandeld, zonder rugzak, maar met ons T-shirt aan. We hebben de pelgrimsmis meegemaakt met het zwaaiende wierrooksvat.
Uitgebreid verslag volgt nog.
Vandaag zijn we in groep naar Santiago gewandeld, zonder rugzak, maar met ons T-shirt aan. We hebben de pelgrimsmis meegemaakt met het zwaaiende wierrooksvat.
Uitgebreid verslag volgt nog.
woensdag 3 november 2010
Leerlingen weer aan het woord
Al even niets meer van de leerlingen gehoord, te moe? Nee om eerlijk te zijn waren we gewoon te lui! Ons verhaal stopte toen we aankwamen in Palas de Rei (de plek waar ons subtropisch zwembad was). De ochtend erna kwam er een felle japer van een tocht, 29km naar Ribadiso. Allé dat was toch de bedoeling, maar omdat we niet konden reserveren was het onmogelijk dat iedereen in Ribadiso kon gaan pitten, dus dan maar door naar Arzua!
Daar hebben we een schoon refugioke gevonden waar we met zijn alle konden slapen, Deze refugio was zijn geld echt wel waard, net voor het slapengaan kwam zatte Heidi in haar onderbroek de slaapzaal binnengelopen tot groot jolijt van alle jongens!!
In Arzua gingen Simon, Seb, JM, Bram, Cisse en Olivier weer gezellig op hun beruchte kroegentocht, deze keer kwamen we wel iets heel speciaal tegen, een DUITSER!!!! Natuurlijk niet zo maar één maar een mindervalide, wat er zo speciaal aan deze man was, was dat hij met zijn rolstoel vanuit Duitsland was vertrokken.
Voila, weer een straf verhaal van ons, de volgende dag was Pedrouzo aan de beurt. Deze stad bevond zich maar ongeveer 20km verder, eitje dus! De refugio was er echt ééntje uit de duizend, regendouches en al. Voor de rest hebben we daar niet zoveel meegemaakt (uitgezonderd het Frans toilet in het restaurant, weeral dikke pret voor de jongens!). De dag erna hebben we een kleine aanpassing gemaakt aan het schema, we zijn doorgelopen naar Compostela om onze aflaat te gaan halen (voor sommige was het zo nodig dat het niet nog één dag kon wachten). Gedaan? Tuurlijk niet! ’s Avonds hebben we de bus terug genomen naar Monte do Gozo zodat we morgenvroeg de laatste 4km’s nog eens lekker kunnen uitjapen.
Dat zal ons uiteindelijk een eindtotaal van 125 km geven. (ja hoor ouders u mag nu een traantje wegpinken omdat jullie zo fier zijn op jullie schatjes van patatjes). Hoe het verhaal verder zal aflopen kunnen jullie één van dees lezen op de blog.
Daar hebben we een schoon refugioke gevonden waar we met zijn alle konden slapen, Deze refugio was zijn geld echt wel waard, net voor het slapengaan kwam zatte Heidi in haar onderbroek de slaapzaal binnengelopen tot groot jolijt van alle jongens!!
In Arzua gingen Simon, Seb, JM, Bram, Cisse en Olivier weer gezellig op hun beruchte kroegentocht, deze keer kwamen we wel iets heel speciaal tegen, een DUITSER!!!! Natuurlijk niet zo maar één maar een mindervalide, wat er zo speciaal aan deze man was, was dat hij met zijn rolstoel vanuit Duitsland was vertrokken.
Voila, weer een straf verhaal van ons, de volgende dag was Pedrouzo aan de beurt. Deze stad bevond zich maar ongeveer 20km verder, eitje dus! De refugio was er echt ééntje uit de duizend, regendouches en al. Voor de rest hebben we daar niet zoveel meegemaakt (uitgezonderd het Frans toilet in het restaurant, weeral dikke pret voor de jongens!). De dag erna hebben we een kleine aanpassing gemaakt aan het schema, we zijn doorgelopen naar Compostela om onze aflaat te gaan halen (voor sommige was het zo nodig dat het niet nog één dag kon wachten). Gedaan? Tuurlijk niet! ’s Avonds hebben we de bus terug genomen naar Monte do Gozo zodat we morgenvroeg de laatste 4km’s nog eens lekker kunnen uitjapen.
Dat zal ons uiteindelijk een eindtotaal van 125 km geven. (ja hoor ouders u mag nu een traantje wegpinken omdat jullie zo fier zijn op jullie schatjes van patatjes). Hoe het verhaal verder zal aflopen kunnen jullie één van dees lezen op de blog.
Aankomst in Compostela …
Ik wil toch beginnen met te zeggen dat vandaag de eerste dag is, dat het niet geregend heeft. Het was in alle aspecten een mooie dag.
Vandaag zijn we vertrokken vanuit Arzua, richting Compostela. Een beetje met een bang hart, omdat de geruchten gingen dat in Compostela en omstreken (dus ook Monte de Gozo waar we zouden logeren), alles volzet zou zijn door de komst van de Paus naar Santiago op de 6e.
Ik liep gedurende een aantal kilometers achter een 6-tal leerlingen (Martijn, Giel, Isabelle, Wout, Ine en Julie) Ze zongen allerhande stapliederen, wat toch een leuke sfeer gaf. De pelgrims die we voorbijliepen keken met ver- en bewondering naar de zingende groep. Toch leuk, niet waar ?!
Het einddoel hebben we gisterenavond veranderd van Monte de Gozo naar Santiago. Op die manier had iedereen vandaag tijd om zijn geloofsbrief af te halen, en nog even van Santiago te genieten. De Camino is bij deze dan ook officieel “gelopen” en iedereen is zeer tevreden.
Morgen voormiddag komen we in groep terug naar Santiago om eerst voor de webcam te verschijnen en daarna de pelgrimsmis om 12u mee te maken. Hopelijk zal het enorme wierookvat morgen door de kerk zwieren.
Door het komend e bezoek van de Paus zijn er in en rond de kathedraal van Santiago televisieploegen neergestreken, die alle wegen en pleinen bezetten. Ook de plaats waar we morgen willen verschijnen voor de webcam. We zullen wel zien wat het geeft.
Afspraak morgen om 11u15 op de webcam vanSantiago : Praza Das Praterias op volgend adres : http://www.crtvg.es/camweb/index.asp?id=10&mn=COR
Namens de begeleiding mag ik wel zeggen dat we fier zijn op iedereen van de groep. 110 km stappen in soms zeer guur weer, steeds de moed en sfeer erin houdend, zeer verantwoordelijk en ook aandacht hebbend voor het spirituele aspect van de reis. PROFICIAT BESTE JONG-VOLWASSENEN!!
Morgen na de pelgrimsmis stappen we terug op de bus richting Bilbao. Hieronder dan toch de foto's. (gratis internet in het wegrestaurant naar Bilbao)
Vandaag zijn we vertrokken vanuit Arzua, richting Compostela. Een beetje met een bang hart, omdat de geruchten gingen dat in Compostela en omstreken (dus ook Monte de Gozo waar we zouden logeren), alles volzet zou zijn door de komst van de Paus naar Santiago op de 6e.
Ik liep gedurende een aantal kilometers achter een 6-tal leerlingen (Martijn, Giel, Isabelle, Wout, Ine en Julie) Ze zongen allerhande stapliederen, wat toch een leuke sfeer gaf. De pelgrims die we voorbijliepen keken met ver- en bewondering naar de zingende groep. Toch leuk, niet waar ?!
Het einddoel hebben we gisterenavond veranderd van Monte de Gozo naar Santiago. Op die manier had iedereen vandaag tijd om zijn geloofsbrief af te halen, en nog even van Santiago te genieten. De Camino is bij deze dan ook officieel “gelopen” en iedereen is zeer tevreden.
Morgen voormiddag komen we in groep terug naar Santiago om eerst voor de webcam te verschijnen en daarna de pelgrimsmis om 12u mee te maken. Hopelijk zal het enorme wierookvat morgen door de kerk zwieren.
Door het komend e bezoek van de Paus zijn er in en rond de kathedraal van Santiago televisieploegen neergestreken, die alle wegen en pleinen bezetten. Ook de plaats waar we morgen willen verschijnen voor de webcam. We zullen wel zien wat het geeft.
Afspraak morgen om 11u15 op de webcam vanSantiago : Praza Das Praterias op volgend adres : http://www.crtvg.es/camweb/index.asp?id=10&mn=COR
Namens de begeleiding mag ik wel zeggen dat we fier zijn op iedereen van de groep. 110 km stappen in soms zeer guur weer, steeds de moed en sfeer erin houdend, zeer verantwoordelijk en ook aandacht hebbend voor het spirituele aspect van de reis. PROFICIAT BESTE JONG-VOLWASSENEN!!
Morgen na de pelgrimsmis stappen we terug op de bus richting Bilbao. Hieronder dan toch de foto's. (gratis internet in het wegrestaurant naar Bilbao)
dinsdag 2 november 2010
Naar Pedrouzo...
Gisterenavond werd de ziekenboeg geopend, enkel blaren, dus geen ernstige kwetsuren. De zware tocht van 30 km had duidelijk zijn sporen nagelaten. Vele kreten van genot stegen uit de douches.
De tocht van vandaag kondigde zich aan als een etappe met minder km. De druk was dan ook veel kleiner. Juist hierdoor bleek het voor velen van ons een zwaardere opdracht en extra blaren werden gecultiveerd. 45% kans op neerslag bleek zich vandaag te beperken tot enkele minuten motregen. De weergoden hebben de strijd opgegeven, we hebben de test met glans doorstaan…..
Mevrouw Niesten en Mevrouw Luts hebben de hortensiastruiken onderweg geplunderd en ook de eucaliptisbomen mochten er aan geloven. Dit echter niet zonder reden: deze avond verrassen we Liesbeth, de dochter van Eric, op een mooi boeketje voor haar 25ste verjaardag. Want ook voor haar bleek de camino vandaag geen feestmenu op te leveren. Met de nodige vloekjes heeft ze de albergue ‘Portas de Santiago’ bereikt. Deze albergue maakt wel veel goed: moderne design en regendouches.
De tocht van vandaag kondigde zich aan als een etappe met minder km. De druk was dan ook veel kleiner. Juist hierdoor bleek het voor velen van ons een zwaardere opdracht en extra blaren werden gecultiveerd. 45% kans op neerslag bleek zich vandaag te beperken tot enkele minuten motregen. De weergoden hebben de strijd opgegeven, we hebben de test met glans doorstaan…..
Mevrouw Niesten en Mevrouw Luts hebben de hortensiastruiken onderweg geplunderd en ook de eucaliptisbomen mochten er aan geloven. Dit echter niet zonder reden: deze avond verrassen we Liesbeth, de dochter van Eric, op een mooi boeketje voor haar 25ste verjaardag. Want ook voor haar bleek de camino vandaag geen feestmenu op te leveren. Met de nodige vloekjes heeft ze de albergue ‘Portas de Santiago’ bereikt. Deze albergue maakt wel veel goed: moderne design en regendouches.
maandag 1 november 2010
Naar Ribadiso .... euh Arzua
Vandaag stond de langste (en zwaarste) tocht op het programma : 30km. En neem van me aan dat iedereen blij is dat de auberge bereikt is. Een heerlijke warme douche maakt alweer veel goed.
Normaal zouden we in de auberge in Ribadiso overnachten, maar daar konden we geen 30 bedden reserveren. We moesten dus een tweetal kilometer verder stappen. Op dit moment (18u00) komen de laatste wandelaars binnen.
Het was een tocht met veel en steile hellingen. Rond de middag zijn we in Melide gestopt. Tot dan was het nog steeds regen. Poncho aan, dan weer uit, weer aan, ...
De laatste 10 km is het droog gebleven, en voor morgen voorspellen ze mooi weer.
Toch een dikke proficiat voor alle leerlingen voor hun mentaliteit. Geen geklaag en gezaag.
Normaal zouden we in de auberge in Ribadiso overnachten, maar daar konden we geen 30 bedden reserveren. We moesten dus een tweetal kilometer verder stappen. Op dit moment (18u00) komen de laatste wandelaars binnen.
Het was een tocht met veel en steile hellingen. Rond de middag zijn we in Melide gestopt. Tot dan was het nog steeds regen. Poncho aan, dan weer uit, weer aan, ...
De laatste 10 km is het droog gebleven, en voor morgen voorspellen ze mooi weer.
Toch een dikke proficiat voor alle leerlingen voor hun mentaliteit. Geen geklaag en gezaag.
zondag 31 oktober 2010
Bericht aan ouders : aankomst uur wijzigt !!
Beste ouders,
Om praktische redenen is de planning van de terugkomst gewijzigd. We zullen terug zijn zaterdagmorgen tussen 8 en 9 uur. Het voordeel is dat jullie niet in de midden van de nacht naar het Lyceum dienen te komen en dat jullie zoon of dochter de mogelijkheid heeft om in Bilbao nog een stukje cultuur mee te pikken, namelijk het Gugenheim Museum.
Wanneer we in Brussel zijn zullen de leerlingen een telefoontje plegen, zodat jullie het juiste aankomstuur weten.
Alvast tot dan.
Om praktische redenen is de planning van de terugkomst gewijzigd. We zullen terug zijn zaterdagmorgen tussen 8 en 9 uur. Het voordeel is dat jullie niet in de midden van de nacht naar het Lyceum dienen te komen en dat jullie zoon of dochter de mogelijkheid heeft om in Bilbao nog een stukje cultuur mee te pikken, namelijk het Gugenheim Museum.
Wanneer we in Brussel zijn zullen de leerlingen een telefoontje plegen, zodat jullie het juiste aankomstuur weten.
Alvast tot dan.
Van Portomarin naar Palas de rei
Het was een zware tocht. Niet alleen door het profiel, maar zeker ook door de voortdurende gietende regen. Het heeft de volledige dag gegoten, met BAKKEN!
We hebben gelukkig weer een slaapplaats gevonden waar we met z’n allen terecht kunnen. Er was gelukkig ook voor iedereen warm water, want een warme douche was een welgekomen geschenk.
Mr. Luts (Eddy) en Mr. Geusens (Eric) zijn op zoek gegaan naar een eetgelegenheid. Op 100 meter van de auberge kunnen we terecht. (gelukkig, anders waren we weer even nat als ervoor). De ontspanningsactiviteiten zijn hier beperkt, want we liggen een tweetal kilometer buiten het centrum van Palas de Rei + het is zondag.
Enkele leerlingen sprongen weer – meer - dan een gat in de lucht toen de Braziliaan van gisteren ook incheckte.
Verslag door de leerlingen:
Vandaag hebben we iets meer dan de halve marathon, zesentwintigduizend meter, zestien en een kwart mijl, tweehonderd zestigduizend decimeter, twee miljoen zeshonderdduizend centimeter, een miljoen zeshonderd vijfentwintigduizend inch, zesentachtigduizend zeshonderd voet gelopen en zestienduizend vierhonderd zesenvijftig keer de lengte van mevrouw Coppens. Maar we zijn nog niet aan ons proefstuk toe want morgen doen we maarliefst negenentwintig kilometer. Het regende oude wijven en de steile hellingen waren moordend dus het was wel zeer zwaar. Onze schoenen transformeerden in een mum van tijd in een subtropisch zwembad (zonder wildwaterbaan ) maar dit weerhield ons er niet van om nog stevig te japen
(aan het gezin Dirix: japen betekent voor ons NIET mensen neersteken, het kwetst me enorm dat jullie dit van ons denken ).
Groeten en tot morgen
We hebben gelukkig weer een slaapplaats gevonden waar we met z’n allen terecht kunnen. Er was gelukkig ook voor iedereen warm water, want een warme douche was een welgekomen geschenk.
Mr. Luts (Eddy) en Mr. Geusens (Eric) zijn op zoek gegaan naar een eetgelegenheid. Op 100 meter van de auberge kunnen we terecht. (gelukkig, anders waren we weer even nat als ervoor). De ontspanningsactiviteiten zijn hier beperkt, want we liggen een tweetal kilometer buiten het centrum van Palas de Rei + het is zondag.
Enkele leerlingen sprongen weer – meer - dan een gat in de lucht toen de Braziliaan van gisteren ook incheckte.
Verslag door de leerlingen:
Vandaag hebben we iets meer dan de halve marathon, zesentwintigduizend meter, zestien en een kwart mijl, tweehonderd zestigduizend decimeter, twee miljoen zeshonderdduizend centimeter, een miljoen zeshonderd vijfentwintigduizend inch, zesentachtigduizend zeshonderd voet gelopen en zestienduizend vierhonderd zesenvijftig keer de lengte van mevrouw Coppens. Maar we zijn nog niet aan ons proefstuk toe want morgen doen we maarliefst negenentwintig kilometer. Het regende oude wijven en de steile hellingen waren moordend dus het was wel zeer zwaar. Onze schoenen transformeerden in een mum van tijd in een subtropisch zwembad (zonder wildwaterbaan ) maar dit weerhield ons er niet van om nog stevig te japen
(aan het gezin Dirix: japen betekent voor ons NIET mensen neersteken, het kwetst me enorm dat jullie dit van ons denken ).
Groeten en tot morgen
Hay que disfrutar las frutas del Camino 30-10-2010
… en dan denk je misschien: “Wat is me dat allemaal, daar begrijp ik n(auwelijks) iets van!” Ik vraag even je geduld, de uitleg volgt!
Vandaag was dus de eerste echte dag van de tocht: geen flauwe 7 km zoals gisteren, maar we kregen meteen een stevige 22-er op ons bord. Op deze druilerige dag (van een eufemisme gesproken!) melde ik me in de achterhoede van ons gezelschap, hetgeen in de Tour of de Vuelta wel eens “de bus” wordt genoemd. Dat betekent: verder dan dit kan je niet (terug)vallen. Geen probleem om deze positie vandaag te bekleden. Tijdens deze dagtocht wandelde ik soms met zijn twee, soms met drie, en een groot deel alleen. Dat geeft een mens gelegenheid om niet-alledaagse gedachten de overhand te laten nemen. Onbewust was er een sterke neiging om de vergelijking te maken met onze vorige Santiago-tocht (die van de begeleidende leerkrachten, bedoel ik). De verschillen zijn talrijk, en sommige zijn zeer objectief te beoordelen, andere zijn nogal subjectief.
De “objectieve” categorie heeft de overhand: zeker en vast heerst er deze keer een groot verantwoordelijkheidsgevoel t.o.v. onze leerlingen. Een beetje een dubbel gevoel eigenlijk: moeten we hen volledig loslaten zodat ze ten volle hun eigen weg kunnen ontdekken of toch maar voldoende begeleidende wegwijzers voorzien? Ook voor ons blijft dit een moeilijke evenwichtsoefening … Meteen wil ik ook even gebruik maken van de gelegenheid om deze groep te feliciteren met hun voorbeeldig gedrag: ze weet niet alleen plezier te maken, maar slaagt er net zo goed in om bezinningsmomenten te waarderen en er wat mee te doen.
Objectief gesproken, moeten w e ook toegeven dat het geen weer was om een hond door te sturen. Onvoldoende reden echter om ons af te stoppen. We vermoeden eigenlijk dat de zegening voor ons vertrek misschien niet iedereen evengoed bereikt had en er dus van Hogerhand beslist werd om dit euvel recht te zetten. Geen twijfel mogelijk dat dit objectief ruimschoots behaald werd. ( In de vaktaal noemt men dit VOETen).
Maar laat me stilaan terugkomen tot de meer subjectieve elementen die deze tocht onderscheiden van de vorige. Eerst en vooral moet ik toegeven dat ik met een veel meer bevrijde geest geniet van elk moment. Waar de focus de eerste keer vooral nog lag bij het bereiken van de dagelijkse eindbestemming, staat “het onderweg zijn” deze keer echt centraal. Nog meer raak ik doordrongen van de pracht van de natuur en het landelijke leven. Ik voel me ook enorm nietig in dat grote geheel, en het feit er deel van uit te (mogen) maken bezorgt me een onmiskenbaar gevoel van toegestane privileges.
We kregen vandaag tijdens het bezinningsmoment het scheppingsverhaal, en meer bepaald het aspect van de erfzonde, nog eens te horen. Hoe de intentie van de fatale beet in de appel veel desastreuzer was dan de beet zelf … tenminste: dat is mijn subjectieve interpretatie van het verhaal. Het weerhoudt me niet om deze dag tot “dag van de kastanjes” te benoemen. Het aantal kastanjebomen met (vallende) vruchten leek vandaag haast niet te tellen, en in tegenstelling tot het eerder vernoemde verhaal waren het geen “Verboden bomen”, integendeel! Vaak heb ik me gebukt - hetgeen nooit risicoloos is, en al zeker niet met een volle rugzak - om te genieten van dit lekkers dat zo maar “gratis en voor niets” aangeboden werd. De Camino leeft en laat leven … “Wie is onderweg en hoe?” Mijn leerlingen uit de lessen fysica roepen nu in koor: “Dat hangt af van het standpunt van de waarnemer” en gelijk hebben ze. Maar misschien heeft deze fysische waarheid ook wel een metafysisch randje. Waar en wanneer heeft “in godsnaam” de bezieling van het leven vorm gekregen?
Mijn hongerige maag krijgt niet alleen zo maar lekkere noten aangeboden, vruchten … frutas del Camino … maar ook nog eens het enorme voorrecht er intens van te mogen genieten. En, toeval of niet, het Spaanse woord voor “genieten” is “disfrutar”. De titel boven dit stukje betekent dan ook: “Je moet genieten van de vruchten van de Weg”. Een ding weet ik zeker: vandaag heb ik dit met succes geprobeerd …
Ward Bijnens
Vandaag was dus de eerste echte dag van de tocht: geen flauwe 7 km zoals gisteren, maar we kregen meteen een stevige 22-er op ons bord. Op deze druilerige dag (van een eufemisme gesproken!) melde ik me in de achterhoede van ons gezelschap, hetgeen in de Tour of de Vuelta wel eens “de bus” wordt genoemd. Dat betekent: verder dan dit kan je niet (terug)vallen. Geen probleem om deze positie vandaag te bekleden. Tijdens deze dagtocht wandelde ik soms met zijn twee, soms met drie, en een groot deel alleen. Dat geeft een mens gelegenheid om niet-alledaagse gedachten de overhand te laten nemen. Onbewust was er een sterke neiging om de vergelijking te maken met onze vorige Santiago-tocht (die van de begeleidende leerkrachten, bedoel ik). De verschillen zijn talrijk, en sommige zijn zeer objectief te beoordelen, andere zijn nogal subjectief.
De “objectieve” categorie heeft de overhand: zeker en vast heerst er deze keer een groot verantwoordelijkheidsgevoel t.o.v. onze leerlingen. Een beetje een dubbel gevoel eigenlijk: moeten we hen volledig loslaten zodat ze ten volle hun eigen weg kunnen ontdekken of toch maar voldoende begeleidende wegwijzers voorzien? Ook voor ons blijft dit een moeilijke evenwichtsoefening … Meteen wil ik ook even gebruik maken van de gelegenheid om deze groep te feliciteren met hun voorbeeldig gedrag: ze weet niet alleen plezier te maken, maar slaagt er net zo goed in om bezinningsmomenten te waarderen en er wat mee te doen.
Objectief gesproken, moeten w e ook toegeven dat het geen weer was om een hond door te sturen. Onvoldoende reden echter om ons af te stoppen. We vermoeden eigenlijk dat de zegening voor ons vertrek misschien niet iedereen evengoed bereikt had en er dus van Hogerhand beslist werd om dit euvel recht te zetten. Geen twijfel mogelijk dat dit objectief ruimschoots behaald werd. ( In de vaktaal noemt men dit VOETen).
Maar laat me stilaan terugkomen tot de meer subjectieve elementen die deze tocht onderscheiden van de vorige. Eerst en vooral moet ik toegeven dat ik met een veel meer bevrijde geest geniet van elk moment. Waar de focus de eerste keer vooral nog lag bij het bereiken van de dagelijkse eindbestemming, staat “het onderweg zijn” deze keer echt centraal. Nog meer raak ik doordrongen van de pracht van de natuur en het landelijke leven. Ik voel me ook enorm nietig in dat grote geheel, en het feit er deel van uit te (mogen) maken bezorgt me een onmiskenbaar gevoel van toegestane privileges.
We kregen vandaag tijdens het bezinningsmoment het scheppingsverhaal, en meer bepaald het aspect van de erfzonde, nog eens te horen. Hoe de intentie van de fatale beet in de appel veel desastreuzer was dan de beet zelf … tenminste: dat is mijn subjectieve interpretatie van het verhaal. Het weerhoudt me niet om deze dag tot “dag van de kastanjes” te benoemen. Het aantal kastanjebomen met (vallende) vruchten leek vandaag haast niet te tellen, en in tegenstelling tot het eerder vernoemde verhaal waren het geen “Verboden bomen”, integendeel! Vaak heb ik me gebukt - hetgeen nooit risicoloos is, en al zeker niet met een volle rugzak - om te genieten van dit lekkers dat zo maar “gratis en voor niets” aangeboden werd. De Camino leeft en laat leven … “Wie is onderweg en hoe?” Mijn leerlingen uit de lessen fysica roepen nu in koor: “Dat hangt af van het standpunt van de waarnemer” en gelijk hebben ze. Maar misschien heeft deze fysische waarheid ook wel een metafysisch randje. Waar en wanneer heeft “in godsnaam” de bezieling van het leven vorm gekregen?
Mijn hongerige maag krijgt niet alleen zo maar lekkere noten aangeboden, vruchten … frutas del Camino … maar ook nog eens het enorme voorrecht er intens van te mogen genieten. En, toeval of niet, het Spaanse woord voor “genieten” is “disfrutar”. De titel boven dit stukje betekent dan ook: “Je moet genieten van de vruchten van de Weg”. Een ding weet ik zeker: vandaag heb ik dit met succes geprobeerd …
Ward Bijnens
zaterdag 30 oktober 2010
Naar Portomarin ...
Verslag door leerlingen en begeleiding :
2de Wandeldag zit erop. De eerste echte test… Iedereen is aangekomen, al dan niet met schoenzolen (Lore Reyskens heeft er jammer genoeg eentje moeten afstaan, maar deze heeft een geheel nieuwe thuis gevonden op een wegmonument).
Na de dagelijkse samenkomst om 7u45 hebben we de albergue om 8u verlaten. In het donker maakte we al een valse start: te ver gewandeld. Maar vanwaar kwamen we nu weer? Links, rechts, boven, onder? Gewoon blijven wachten dan maar. In een gutsende regen kwam dan een verlossend paar buskoplampen in de verte opdoemen. Ontbijt! Een stokbrood, een lekker gekookt eitje, wat confituur en een lekkere ‘la vache qui rit’. Dat werd natuurlijk op de meest barbaars mogelijke manier naar binnengewerkt, maar goed, onze ontembare honger was gestild. De poncho’s zijn vandaag weer goed van pas gekomen; het heeft weer onophoudelijk geregend. Na een kilometer of 13 werd er een middagpauze ingelast. Bij de aankomst in Portomarin kwam de eerste wandelaars wel een stralende zon tegemoet.
We zijn niet alleen op weg. We komen onderweg tientallen pelgrims tegen. Tijdens de tocht werden er al contacten gelegd met andere nationaliteiten, Een aantal dames (oa Selin en Valerie) hebben samen met een Braziliaan een aantal kilometers afgelegd.
In Portomarin konden we met heel de groep terecht in de auberge van de “chunta” (de lokale overheid). We liggen met z’n allen op 1 slaapzaal (alle 30). Iedereen heeft ondertussen ook genoten van een warme (welgekomen) douche, en sommigen zijn op zoek gegaan naar cola, koekjes, … voor onderweg.
Een persoonlijke noot voor Lien Van Antwerpen : Lieneke, nog een gelukkige verjaardag vandaag. Groetjes van papa aan zijn drie madammen.
Om 19u gaan we zwaaien voor de webcam, daarna een lekker 3-gangenmenu binnenspelen, en dan zal het weer stilletjes aan tijd zijn om in ons bed te kruipen. Morgen wacht er weer een pittige tocht (met waarschijnlijk weer veel regen). Maar dat kan de sfeer niet breken.
Tot morgen.
2de Wandeldag zit erop. De eerste echte test… Iedereen is aangekomen, al dan niet met schoenzolen (Lore Reyskens heeft er jammer genoeg eentje moeten afstaan, maar deze heeft een geheel nieuwe thuis gevonden op een wegmonument).
Na de dagelijkse samenkomst om 7u45 hebben we de albergue om 8u verlaten. In het donker maakte we al een valse start: te ver gewandeld. Maar vanwaar kwamen we nu weer? Links, rechts, boven, onder? Gewoon blijven wachten dan maar. In een gutsende regen kwam dan een verlossend paar buskoplampen in de verte opdoemen. Ontbijt! Een stokbrood, een lekker gekookt eitje, wat confituur en een lekkere ‘la vache qui rit’. Dat werd natuurlijk op de meest barbaars mogelijke manier naar binnengewerkt, maar goed, onze ontembare honger was gestild. De poncho’s zijn vandaag weer goed van pas gekomen; het heeft weer onophoudelijk geregend. Na een kilometer of 13 werd er een middagpauze ingelast. Bij de aankomst in Portomarin kwam de eerste wandelaars wel een stralende zon tegemoet.
We zijn niet alleen op weg. We komen onderweg tientallen pelgrims tegen. Tijdens de tocht werden er al contacten gelegd met andere nationaliteiten, Een aantal dames (oa Selin en Valerie) hebben samen met een Braziliaan een aantal kilometers afgelegd.
In Portomarin konden we met heel de groep terecht in de auberge van de “chunta” (de lokale overheid). We liggen met z’n allen op 1 slaapzaal (alle 30). Iedereen heeft ondertussen ook genoten van een warme (welgekomen) douche, en sommigen zijn op zoek gegaan naar cola, koekjes, … voor onderweg.
Een persoonlijke noot voor Lien Van Antwerpen : Lieneke, nog een gelukkige verjaardag vandaag. Groetjes van papa aan zijn drie madammen.
Om 19u gaan we zwaaien voor de webcam, daarna een lekker 3-gangenmenu binnenspelen, en dan zal het weer stilletjes aan tijd zijn om in ons bed te kruipen. Morgen wacht er weer een pittige tocht (met waarschijnlijk weer veel regen). Maar dat kan de sfeer niet breken.
Tot morgen.
vrijdag 29 oktober 2010
De eerste kilometers ...
We zijn eraan begonnen. De eerste kilometers zijn achter de rug. Het weer : regen, regen en ... regen. Maar gelukkig lachen de leerlingen al dat water weg en zetten ze de wandeling met een smile op het gezicht voort.
Het is vlot verlopen. We zijn neergestreken in dezelfde auberge als in februari. Het was een beetje thuiskomen.
Vanavond staat er nog een warme maaltijd op het programma, en een gezellige avond aan het openhaardvuur.
Morgen vertrekken we richting Portomarin. Waar we een eerste maal een afspraak hebben met de webcam. Hieronder vinden jullie de link, voor als jullie vergeten zouden zijn hoe knap jullie dochter of zoon is...
De webcam filmt 3 plaatsen, die om de 30 seconden afgewisseld worden. Dus even geduld, we weten nog niet op welke plaats we zullen staan, maar om 19u zullen we er een paar minuten blijven staan. Afspraak dus om 19u in Portomarin.
http://www.crtvg.es/camweb/index.asp?id=33&mn=LUG
De sfeer zit er in ieder geval dik in! Tot morgen!
Het is vlot verlopen. We zijn neergestreken in dezelfde auberge als in februari. Het was een beetje thuiskomen.
Vanavond staat er nog een warme maaltijd op het programma, en een gezellige avond aan het openhaardvuur.
Morgen vertrekken we richting Portomarin. Waar we een eerste maal een afspraak hebben met de webcam. Hieronder vinden jullie de link, voor als jullie vergeten zouden zijn hoe knap jullie dochter of zoon is...
De webcam filmt 3 plaatsen, die om de 30 seconden afgewisseld worden. Dus even geduld, we weten nog niet op welke plaats we zullen staan, maar om 19u zullen we er een paar minuten blijven staan. Afspraak dus om 19u in Portomarin.
http://www.crtvg.es/camweb/index.asp?id=33&mn=LUG
De sfeer zit er in ieder geval dik in! Tot morgen!
Abonneren op:
Posts (Atom)