Dag 3
“De nacht doet wonderen” – Dhr. Geusens
Om 7 uur gingen de lichten aan, tijd om onze vers gewassen kleren aan te doen. ( kijk mama we doen zelf onze was). Terug onze voeten in die pijnlijke schoenen schuiven en de rugzakken klaarmaken. Eens we vertrokken waren is het alleen maar omhoog wandelen. Door de mist leek het wel alsof we naar de hemel toe liepen.
Onze neus werd ook op de proef gesteld, de lokale
fabrieken zorgden namelijk voor eigenaardige geurtjes. “Ruik ik nu een
kattenbak of koeienstront?”. Toch moesten we ons erdoorheen sleuren en er werd
elke stap zwaarder en zwaarder.
Maar onderweg kom je gelukkig nog caféetjes tegen waar we een heerlijk ijsje konden eten. En dat. Deed. Deugd!!!!! De stempels waren vandaag ook weer een must want wie wilt nu niet met een vol boekje terugkeren naar huis.
Op een bepaald moment zagen we een enorme berg voor ons en konden we allemaal beginnen te wenen. Maar dat deden we niet want we geloofde in een mooi uitzicht dat zou komen. We raapten de moed bijeen met een Mars en Bueno en konden we gelukkig na die vermoeiende helling samen genieten van het uitzicht. We kwamen vele mede lyceum pelgrims tegen en vormden een wandelclub. Met deze 6 meisjes hebben we op een hoog tempo vele kilometers afgelegd zonder te denken aan pijn. We besloten uiteindelijk om een middagpauze te nemen en genoten van de lekkere reep chocolade.
Daarna was het nog maar eens stempeltijd en gingen we binnen in een klein kapelletje. De man gaf ons met veel barmhartigheid een stempel en vertelde zijn eigen camino-avontuur in het Spaans. Eventjes later volgde een enorme afdaling. Omdat gewoon dalen te veel pijn deed, zigzagde we in een treintje naar onder. Dit was een heel vreemd zicht maar toch was het leuk. De wandelclub van 6 starters breidde uit met mede-lyceum pelgrims. Dat gaf ons de gelegenheid om elkaar beter te leren kennen.
Tijdens de tocht kwamen we elke keer een pelgrim tegen genaamd Franco die we op de tweede dag hadden leren kennen. Een man die al 700km achter de rug had en nog steeds bleef doorgaan. Hij wou deze camino nog afleggen voor zijn 50ste verjaardag. Elke keer als we hem tegenkwamen, gaf hij een high five, om ons een goede camino te wensen of goede moed.
Tijdens de weg kom je heel wat vreemde mensen tegen. Een goede raad: praat met ze en leer ze kennen! Vele hebben een mooi verhaal te vertellen en hebben nood aan een babbel met een pelgrim. Het leuke is dat iedereen elkaar groet. Elke pelgrim begroeten we met een ‘Ola’ of ‘Buen Camino’. Het zijn net deze kleine dingen die ons moed geven om te door te blijven gaan.
We gaan morgen de 29km met pijn is ons lichaam aan. En wij hopen dat de wijze woorden van Meneer Geusens deze nacht gaan uitkomen!
Maar onderweg kom je gelukkig nog caféetjes tegen waar we een heerlijk ijsje konden eten. En dat. Deed. Deugd!!!!! De stempels waren vandaag ook weer een must want wie wilt nu niet met een vol boekje terugkeren naar huis.
Op een bepaald moment zagen we een enorme berg voor ons en konden we allemaal beginnen te wenen. Maar dat deden we niet want we geloofde in een mooi uitzicht dat zou komen. We raapten de moed bijeen met een Mars en Bueno en konden we gelukkig na die vermoeiende helling samen genieten van het uitzicht. We kwamen vele mede lyceum pelgrims tegen en vormden een wandelclub. Met deze 6 meisjes hebben we op een hoog tempo vele kilometers afgelegd zonder te denken aan pijn. We besloten uiteindelijk om een middagpauze te nemen en genoten van de lekkere reep chocolade.
Daarna was het nog maar eens stempeltijd en gingen we binnen in een klein kapelletje. De man gaf ons met veel barmhartigheid een stempel en vertelde zijn eigen camino-avontuur in het Spaans. Eventjes later volgde een enorme afdaling. Omdat gewoon dalen te veel pijn deed, zigzagde we in een treintje naar onder. Dit was een heel vreemd zicht maar toch was het leuk. De wandelclub van 6 starters breidde uit met mede-lyceum pelgrims. Dat gaf ons de gelegenheid om elkaar beter te leren kennen.
Tijdens de tocht kwamen we elke keer een pelgrim tegen genaamd Franco die we op de tweede dag hadden leren kennen. Een man die al 700km achter de rug had en nog steeds bleef doorgaan. Hij wou deze camino nog afleggen voor zijn 50ste verjaardag. Elke keer als we hem tegenkwamen, gaf hij een high five, om ons een goede camino te wensen of goede moed.
Tijdens de weg kom je heel wat vreemde mensen tegen. Een goede raad: praat met ze en leer ze kennen! Vele hebben een mooi verhaal te vertellen en hebben nood aan een babbel met een pelgrim. Het leuke is dat iedereen elkaar groet. Elke pelgrim begroeten we met een ‘Ola’ of ‘Buen Camino’. Het zijn net deze kleine dingen die ons moed geven om te door te blijven gaan.
We gaan morgen de 29km met pijn is ons lichaam aan. En wij hopen dat de wijze woorden van Meneer Geusens deze nacht gaan uitkomen!
Amelie en Lorena
Geen opmerkingen:
Een reactie posten