Vandaag was dus de eerste echte dag van de tocht: geen flauwe 7 km zoals gisteren, maar we kregen meteen een stevige 22-er op ons bord. Op deze druilerige dag (van een eufemisme gesproken!) melde ik me in de achterhoede van ons gezelschap, hetgeen in de Tour of de Vuelta wel eens “de bus” wordt genoemd. Dat betekent: verder dan dit kan je niet (terug)vallen. Geen probleem om deze positie vandaag te bekleden. Tijdens deze dagtocht wandelde ik soms met zijn twee, soms met drie, en een groot deel alleen. Dat geeft een mens gelegenheid om niet-alledaagse gedachten de overhand te laten nemen. Onbewust was er een sterke neiging om de vergelijking te maken met onze vorige Santiago-tocht (die van de begeleidende leerkrachten, bedoel ik). De verschillen zijn talrijk, en sommige zijn zeer objectief te beoordelen, andere zijn nogal subjectief.
De “objectieve” categorie heeft de overhand: zeker en vast heerst er deze keer een groot verantwoordelijkheidsgevoel t.o.v. onze leerlingen. Een beetje een dubbel gevoel eigenlijk: moeten we hen volledig loslaten zodat ze ten volle hun eigen weg kunnen ontdekken of toch maar voldoende begeleidende wegwijzers voorzien? Ook voor ons blijft dit een moeilijke evenwichtsoefening … Meteen wil ik ook even gebruik maken van de gelegenheid om deze groep te feliciteren met hun voorbeeldig gedrag: ze weet niet alleen plezier te maken, maar slaagt er net zo goed in om bezinningsmomenten te waarderen en er wat mee te doen.
Objectief gesproken, moeten w e ook toegeven dat het geen weer was om een hond door te sturen. Onvoldoende reden echter om ons af te stoppen. We vermoeden eigenlijk dat de zegening voor ons vertrek misschien niet iedereen evengoed bereikt had en er dus van Hogerhand beslist werd om dit euvel recht te zetten. Geen twijfel mogelijk dat dit objectief ruimschoots behaald werd. ( In de vaktaal noemt men dit VOETen).
Maar laat me stilaan terugkomen tot de meer subjectieve elementen die deze tocht onderscheiden van de vorige. Eerst en vooral moet ik toegeven dat ik met een veel meer bevrijde geest geniet van elk moment. Waar de focus de eerste keer vooral nog lag bij het bereiken van de dagelijkse eindbestemming, staat “het onderweg zijn” deze keer echt centraal. Nog meer raak ik doordrongen van de pracht van de natuur en het landelijke leven. Ik voel me ook enorm nietig in dat grote geheel, en het feit er deel van uit te (mogen) maken bezorgt me een onmiskenbaar gevoel van toegestane privileges.
We kregen vandaag tijdens het bezinningsmoment het scheppingsverhaal, en meer bepaald het aspect van de erfzonde, nog eens te horen. Hoe de intentie van de fatale beet in de appel veel desastreuzer was dan de beet zelf … tenminste: dat is mijn subjectieve interpretatie van het verhaal. Het weerhoudt me niet om deze dag tot “dag van de kastanjes” te benoemen. Het aantal kastanjebomen met (vallende) vruchten leek vandaag haast niet te tellen, en in tegenstelling tot het eerder vernoemde verhaal waren het geen “Verboden bomen”, integendeel! Vaak heb ik me gebukt - hetgeen nooit risicoloos is, en al zeker niet met een volle rugzak - om te genieten van dit lekkers dat zo maar “gratis en voor niets” aangeboden werd. De Camino leeft en laat leven … “Wie is onderweg en hoe?” Mijn leerlingen uit de lessen fysica roepen nu in koor: “Dat hangt af van het standpunt van de waarnemer” en gelijk hebben ze. Maar misschien heeft deze fysische waarheid ook wel een metafysisch randje. Waar en wanneer heeft “in godsnaam” de bezieling van het leven vorm gekregen?
Mijn hongerige maag krijgt niet alleen zo maar lekkere noten aangeboden, vruchten … frutas del Camino … maar ook nog eens het enorme voorrecht er intens van te mogen genieten. En, toeval of niet, het Spaanse woord voor “genieten” is “disfrutar”. De titel boven dit stukje betekent dan ook: “Je moet genieten van de vruchten van de Weg”. Een ding weet ik zeker: vandaag heb ik dit met succes geprobeerd …
Ward Bijnens
eindelijk hebben wij internet in T. (wij hebben wel zon) en kunnen we jullie allen weer veel moed inspreken. het allerbeste en fantastisch dat jullie er nog een dag aan kunnen breien ( ook japen?)
BeantwoordenVerwijderen