Benedicción de los Peregrinos - 4-11-2010

Afsluitende dag van onze Tocht, en vermoedelijk zal niemand van ons gezelschap deze donderdag de 4de november 2010 gemakkelijk nog kunnen vergeten. Het gevoel dat overheerst lijkt er één van euforie omwille van het bereiken van onze (geografische) bestemming, Santiago de Compostela. Ook omwille van de talrijke, gevarieerde ervaringen waarbij we ondermeer mochten genieten van een prachtige natuur en dito wandelwegen. Waarbij we ook andere mensen (op)nieuw hebben leren kennen, nieuwe ideeën hebben opgedaan en een luisterend oor hebben gevonden voor onze eigen problemen, groot en klein! Nieuwe vriendschappen ontstonden, andere werden versterkt.

De Weg was en blijft hard, maar ze leert je om je grenzen te verleggen, je problemen te relativeren, je ogen te openen voor de toeverlaat die steeds aanwezig is, vaak verborgen in de stille metgezel op je weg, die, indien je ernaar zoekt, een enorme openheid en weerwerk te bieden heeft tegen al datgene dat jezelf allemaal zo belangrijk acht. Een toeverlaat ook in Al wat er zoal over je schouder meekijkt, vul zelf maar in …

Onze laatste 5 km hebben we vandaag in groep afgelegd van Monte do Gozo tot aan de kathedraal, het huis van Sint-Jacob, Sancto Yago, Santiago. Iedereen was opgetogen en er werd gezongen, hardop door de jeugd, en inwendig door de ouderen die het gevoel van een zekere herwonnen jeugdigheid door zich heen voelden stromen.

We bleven samen en droegen elk onze Compostela-T-shirt, waarbij ook hier het uniform ons herinnerde aan de gelijkwaardigheid van elk individu, allemaal mensen die onderweg zijn. Niemand heeft ooit kunnen zeggen: “Ik heb mijn eindpunt bereikt”, ongeacht hoelang de eigen weg al loopt. Het blijft een essentieel gegeven van deze tocht: we zijn constant onderweg en moeten dagelijks beslissingen nemen, soms tientallen, soms honderden, maar telkens moet je kiezen om het “goede” te (willen) doen, of niet! Niet eenvoudig, en al zeker niet wanneer “goed voor jou” niet steeds hetzelfde blijkt te zijn als “goed voor de anderen”.

De apotheose van deze tocht kwam in de vorm van de Pelgrimsmis. Vóór de mis werd er even geoefend door het nonneke dat ook in februari al dezelfde functie bekleedde. Bedoeling was om bij de gezangen het talrijk opgedaagde publiek in te laten vallen, maar helaas was alles in het Spaans zodat de lokale bevolking niet heeft kunnen meegenieten van een grote portie Limburgs zangtalent.
Ondertussen werd iedereen van onze groep overrompeld door de pracht en praal van de kathedraal, die wel nogal sterk in tegenstelling staat tot de soberheid en ontberingen die zo eigen zijn aan het lopen van de Camino.

De mis stond traditioneel in het teken van de pelgrim die zijn bestemming bereikt heeft, en zo werd iedereen (per groep) afgeroepen door de bisschop van Compostela. Oók onze groep van het lyceum ontbrak niet bij deze “Apellación”. We werden gefeliciteerd om onze inzet en volharding, en we werden gezegend: de “Benedicción” en dit slechts twee luttele dagen voor de aankomst van dé Benedict, namelijk de XVI-de.
De bisschop benadrukte nogmaals het belang van de Camino als (her)ontdekking van jezelf, de anderen en God, en hij sprak de wens uit dat het effect hiervan niet beperkt zou blijven tot de volgende dagen en weken, maar dat het een houvast en referentiepunt voor de rest van ons leven zou mogen zijn. De betekenis van 2010 als heilig jaar lichtte hij toe als een uitnodig tot verandering van jezelf, meerbepaald de wil om een beter mens te worden, want “wie beter wordt doet dit niet alleen voor zichzelf,maar ook voor de gemeenschap”. Een mooie gedachte om mee te eindigen!

Ward Bijnens