Dit bleek volledig uit de lucht gegrepen en Compostela is een uit de kluiten gewassen strontdorp dat me direct deed denken aan Zwartberg. We bezochten een klein kapelletje met een belachelijk klein wierookstokje. Ook de non die de zang “verzorgde”, konden we niet bepaald Beyoncé noemen. Ze had wel het gezicht maar jammer genoeg niet de stem voor de radio… Of toch?
Na 120 kilometer was het indrukwekkend om eindelijk het doel te bereiken waar we al zolang naar uitkeken. Sommigen hebben zelfs een traantje gelaten en mevrouw Thonnon scheurde spontaan haar kleren uit en begon te japen zoals ze dat nog nooit gedaan had. Nadat we ons pelgrimdiploma hadden ontvangen hadden en op souvenirjacht gingen, gingen we terug naar de refugio. We waren ten slotte misschien wel vrij van zonden maar niet vrij van lijfgeur.
De volgende dag gingen we naar de mis. De kathedraal was indrukwekkend. Veel versieringen en een hele hoop camera’s, wat wel te verwachten was als er zo een groep sfeermakende japers Compostela bezochten. De geplande komst van de paus voor zes november leek wel verdrongen door onze aanwezigheid. Pak aan, Benedictus!
Daarna pakten we de bus terug naar Bilbao en anderhalf uur later waren we terug op de plaats vanwaar we vijf dagen hadden gewandeld .Tof. Ine werd zo misselijk van deze gedachte dat ze het niet kon laten om schaamteloos haar maaginhoud vakkundig over de hele bus en passagiers uit de strooien. Merci.
De volgende dag hebben we ons dan verdeeld in 2 groepen: 1 groep van cultureel aangelegde japers bezocht het Guggenheimmuseum, een andere groep bezocht het moderne stadscentrum van Bilbao. In het museum hing een aantal werken van de Vlaamse Groten. En die Spanjaarden maar met grote ogen kijken naar onze groep afstammelingen van Vermeer, Rubens en Breugel. Na dit 2de bezoek aan de stad was het tijd om te eten en daarna, jammer genoeg, om weer huiswaarts te vertrekken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten