Hoewel het vandaag niet de langste tocht van ze allemaal was, speelden de blaren, enkelpijn,kniepijn, vermoeidheid ons toch nog steeds parten. Zelfs onze eigen ‘oppercaminoganger’ meneer Luts (beter gekend als ons haantje de voorste) kon met moeite de snelste onder ons ( Deborah en Javier) bijhouden.
Bij het zien van meneer Luts wisten we het zeker: ook vandaag hadden we onze eindstreep bereikt. Onder luide vreugdekreten als ‘JAAAAAAA WE ZIJN ER!’ checkten we allemaal in in onze volgende slaapplaats. Sommigen ( de twee Katrienen en Laurien) waren zelfs zo enthousiast dat ze de laatste meters er naartoe jaapten ( als ode aan mvr. Thonnon die er dit jaar helaas niet bij was).
En toen ook de laatkomertjes (Anne F. en Evelien) aankwamen, toverde het warme onthaal van de gedouchte medeleerlingen een glimlach op hun gezicht. Aangezien er vandaag ‘slechts’ 19 kilometer op het programma stond, was het leed al geleden rond half 2.
We hadden dus uitgebreid de tijd om te genieten van de heerlijke regendouches, het moderne interieur, het uiterst gezellige zonneterras van onze kamer en het zalige gewiek dat we elkaar iedere dag opnieuw bieden. Met andere woorden: ‘Het was weer een zeer geslaagde dag!’
Een dikke proficiat aan allemaal!
BeantwoordenVerwijderenHet was fijn om dagelijks de tocht een stukje mee te beleven.
Bedankt begeleiders voor de prima zorgen!
mama van Jan