De traditie gaat dat echte peregrino’s net voor de beklimming hun voeten wassen in het beekje aan de voet. Maar deze traditie lieten vele van ons toch aan hun voorbijgaan. Door de regenval waren de voetjes al zo goed als gewassen (natte schoenen). Een groot monument pronkt boven op de top van deze heuvel en van hieruit konden we voor het eerst Santiago zien. Euforie alom dus, daar boven op die berg, omdat we wisten dat we slechts vijf kilometer verwijderd waren van ons einddoel. Na de afdaling van de Monte do Gozo waren we nog vier kilometer verwijderd van de historische kern van Santiago. Het moment dus om de schoenen uit te trekken, en de tocht verder te zetten op blote voeten (wat achteraf gezien toch wat tegenviel). Deze vier kilometer gingen door het ‘moderne’ deel van de stad. Dit deel heeft het grootste deel van de groep ontgoocheld door zijn eentonigheid, ‘lelijkheid’ maar vooral door de onvriendelijkheid van de inwoners. Een ‘ola’ kon er in de meeste gevallen zelfs niet van af.
De historische kern echter bezat een grote vorm van authenticiteit en gezelligheid. Eens in dit deel waren we snel aangekomen op het binnenplein, recht voor de grote kathedraal van Santiago. Vele peregrino’s lieten hun emoties hier de vrije loop. De kathedraal zelf maakte indruk door zijn grootte. Alleen jammer dat ze tamelijk slecht onderhouden was. Ze zou een poetsbeurtje kunnen gebruiken. Vrijwel meteen gingen we ons authentiek pelgrimsdiploma afhalen, waar onze Latijnse naam in handschrift werd geschreven. Hierna ging iedereen de vele souvenirwinkeltjes afschuimen, iets eten of gezellig op café zitten.
’s Avonds konden we ons installeren in een Albergue op de Monte do Gozo. Jammer genoeg moesten we de avond eindigen met een minder avondmaal (in een restaurantje op de camino). Toch vonden we allemaal vrijwel snel de nachtrust.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten