Nog geen week geleden vertrok iedereen op 117 km voor Santiago, met de vraag :”wat gaat dit worden?”.
En nu is het doel bereikt. We zijn in Santiago. De euforie en emoties van gisteren op het plein hebben helaas plaats gemaakt voor de harde realiteit : pijnlijke voeten, reorganiseren van de rugzak, regen bij vertrek naar de mis, een lange busrit naar Bilbao. En toch is er ook voor een aantal een last van de schouders afgevallen (letterlijk en figuurlijk).
Ik ben er zeker van dat het gevoel aan het begin van de tocht ten opzichte van nu voor iedereen anders is . De samenstellingen van wandelgroepen die in het begin van de tocht volledig anders waren dan op het einde. In Sarria had je groepen van soms 10 leerlingen. Tegen het einde van de week (in Santiago) hebben zich heel wat nieuwe en meestal veel kleinere stapgroepen gevormd. Waarom? Voor het merendeel was het tempo de doorslaggevende factor, maar ook eens een gesprek met iemand hebben die je niet zo goed kent of iemand die met je meestapt omdat je het wat moeilijk hebt. Eén ding is duidelijk : de leerlingen hebben elkaar beter leren kennen. Dit kan ook niet anders als je 6 dagen met mekaar geleefd en soms afgezien hebt.
Iedereen heeft deze trip op z’n eigen manier beleefd. Voor sommigen was het een leuke “trekvakantie”vol met plezier, voor anderen was het inderdaad een tocht “naar binnen”. Iedereen met z’n eigen verhaal. Als begeleider die de leerlingen niet/nauwelijks kent voor het vertrek is het altijd leuk om te zien hoe leerlingen in de loop van de week openbloeien, hoe de karakters zijn , wie welke plaats inneemt.
1 ding is jammer. Het euforisch gevoel, de emotie die vrijkomt bij het bereiken van het einddoel vervaagt stilletjes aan naarmate de terugreis vordert. We komen terug in de “bewoonde wereld”. De pijn van de afgelopen week verdwijnt stilletjes aan uit voeten en benen. Het is alleen te hopen dat iedereen de nieuwe ervaring ergens in zijn achterhoofd bewaart en er soms met heimwee aan terugdenkt.
Ik vond het weer een hele ervaring om met een groep enthousiaste jongeren op stap te gaan, hen wat beter te leren kennen. En hopelijk vinden zij dit ook van hun begeleidende leerkrachten.
Peter Van Antwerpen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten