De pelgrimsmis
Na een prachtige tocht en de enorme ontlading, gisteren, na het bereiken van Compostela, hebben we vandaag ons verblijf in Santiago afgesloten met de pelgrimsmis. Deze werd door de meesten onder ons als de onmisbare afsluiter van deze “tocht naar binnen” ervaren. Het uitnodigende gezang van de zuster die blijkbaar elke pelgrimsmis opnieuw vocaal opluistert, benadrukt het belang van de deelname van elk individu. Door de tonen mee te zingen of te neuriën bevestigt eenieder de bereidheid om te participeren in een groter verhaal, dat van het Leven, en de uitdaging die Zij biedt om je eigen plaats te ontdekken, te bevestigen, of eventueel bij te stellen. Want dat is nu eenmaal eigen aan deze bijzondere tocht: de pelgrim, vol met vragen, smarten, eigen ideeën en enigma’s is op zoek naar Verlichting. Haar beide aspecten hoeven niet voor elkaar onder te doen: Verlichting van de meegedragen last, vaak gesymboliseerd door een steen die (een deel van) de tocht werd meegedragen, en Verlichting van de geest, de spirituele mens die inzichten verwerft, en rust en harmonie zoekt en vindt.
Gisteren hebben we de brieven met intenties van leerlingen of hun familieleden achtergelaten in de kathedraal van Santiago, de heilige Jacobus. Elke laatste donderdag van de maand is er een speciale mis voorzien ter ere en ter ondersteuning van deze intenties. Als groep hebben we niet zolang gewacht, en hebben we ook vandaag in de pelgrimsmis, elk op onze eigen manier, gebeden voor deze intenties, samen met deze die we voor onszelf al geformuleerd hadden. Een woordje van dank hierbij is zeker niet misplaatst. Dank aan degenen die hun vertrouwen hebben gesteld in de dragers van de boodschap, onze enthousiaste lyceumgroep, evenals aan de dragers zelf. Hiermee bedoelen we degenen die de bereidheid tonen om een spirituele ondersteuning te bieden aan de intenties van een medemens, zonder deze te kennen, erop vertrouwend dat het om wichtige, weloverwogen dingen gaat, komende van een persoon die de tijd, mogelijkheid of kracht niet bezit om zelf ermee naar een heilige plaats te stappen. “Heilig” is wat onszelf overstijgt in goedheid, grootheid en kracht. We kennen hiervoor geen fysische equivalenten, maar leggen ons bescheiden neer bij het feit dat ons alter ego, onze ziel, de ware toedracht hiervan wel begrijpt en er zelfs zelf een essentieel onderdeel van uitmaakt.
In de preek werd de parabel van het verloren schaap, uit een kudde van 100, verteld. Is het niet de morele plicht van de herder om zijn 99 beschutte schaapjes achter te laten om die ene ongelukkige te gaan zoeken? In welke mate zijn we zelf bereid om de verloren zieltjes onder ons te zien, te herkennen, te ondersteunen, te begeleiden, …? Of, indien je verkiest van het verhaal te projecteren naar jezelf, hoe zit het met de bereidheid om de eigen “kleine kantjes” te onderkennen? Wat heb je aan je eigen 99 goede eigenschappen, indien de slechte 100ste als een splinter niet enkel irritatie, maar zelfs een hele infectie kan veroorzaken?
Er werd verder in de mis verwezen naar het belang van de sacramenten van de biecht en van de eucharistie. Twee elementaire zaken “om de vriendschap van God te herwinnen” (sic). Kunnen wij dit nog wel : onze fouten erkennen en ze durven uitspreken? En in een gemeenschap delen dat je klein bent, dat je onderworpen bent aan een Hogere Macht, maar tegelijkertijd er ook door geliefkoosd wordt? En dat je bereid bent om je plaats en verantwoordelijkheden op te nemen? Hier blijvend aan werken is één van de belangrijke thema’s en blijvende herinneringen, die we zullen blijven koesteren na deze tocht!
Ward Bijnens
Geen opmerkingen:
Een reactie posten